In 2019 debuteerde je met de thriller Bonuszoon. Een thriller die goed werd ontvangen. Eind vorig jaar verscheen Uitgedokterd. Was de tweede thriller lastiger om te schrijven vanwege eventuele hoge verwachtingen van de lezer?

Je slaat de spijker op z’n kop. Die tweede schrijven was lastig. Allereerst legde ik de lat voor mezelf een stuk hoger en dat veroorzaakte de welbekende writersblock. Ik heb zelf een hele tijd niet geschreven nadat ik het manuscript (dat op een haar na klaar was) uit frustratie in de hoek heb gegooid. Een andere reden was dat dit een heel persoonlijk boek is. Het gaat over een medische misser en de consequenties daarvan voor slachtoffer en veroorzaker. Ik wilde alle kanten van de medaille belichten, dus ook in welke spagaat de zorg soms zit. Omdat de achtergrond van dit verhaal op werkelijke gebeurtenissen is gebaseerd wilde ik de waarheid niet te veel geweld aan doen door het te fictioneren. Aan de andere kant kwam het op momenten echt te dicht bij. Mijn dochter is jarenlang ernstig ziek geweest en wat daarmee gebeurd is, vormde een deel van het verhaal. Uiteindelijk heb ik het fictieve verhaal losgekoppeld van onze persoonlijke geschiedenis en toen vlotte het herschrijven een stuk sneller. 

Uitgedokterd is deels gebaseerd op de waarheid, kun je daar wat meer over vertellen? 

Klopt inderdaad. Mijn dochter kreeg op 17e-jarige leeftijd een tumor in haar hoofd. Ze zou worden geopereerd in het UMCU (Academisch Ziekenhuis Utrecht). Ten tijde dat ze daar patiënt was, heerste er een angstcultuur op de betreffende ziekenhuisafdeling en ontstonden door de machtswellust van het afdelingshoofd medische missers. Door BNN/Vara Zembla zijn daar later 4 televisiedocumentaires over gemaakt. Vlak voor de eerste operatie hebben wij onze intuïtie gevolgd en zijn wij overgestapt naar een ander ziekenhuis. Het voelt nog steeds alsof we door het oog van de naald zijn gekropen. Sommige patiënten die zijn gebleven zijn er slechter vanaf gekomen. Dat heeft me altijd beziggehouden. Wat zou er gebeurd zijn met ons kind als ze daar was geopereerd? Ik zal je de details besparen, maar de kans is groot dat ze er dan niet meer was geweest. 

Net als de vorige thriller wordt ook Uitgedokterd sterk gedragen door de personages. Had je de karakters van de personages al van te voren bedacht, of hebben deze zich ontwikkeld tijdens het schrijven?

Dankjewel voor het compliment! Ik vraag me altijd af waarom mensen doen wat ze doen. Deels ligt dat in hun karakter. Dat vind ik razend interessant en denk daar dan ook veel over na. Ik ben wel een intuïtief schrijver, dus helemaal vast staat het verhaal vanaf pagina 1 niet, maar ik weet wel nagenoeg exact hoe mijn personages in elkaar zitten, wat ze beweegt, hoe ze zich gedragen, etc. Toch overvalt me een actie van een personage tijdens een scene wel eens, maar achteraf vind ik dan gelukkig toch dat het klopt, ook al ben ik niet altijd blij met wat zo’n personage doet. 

Is jouw schrijfproces door de jaren heen veranderd?

Ja en nee. Ik zal vermoedelijk altijd schrijven met als basis de karaktervorming. De psychologie achter de personages vind ik interessant. Aan de andere kant is er ook veel veranderd. Ik schrijf meer to the point en heb minder woorden nodig om hetzelfde te zeggen. Ik heb veel geleerd van Kluun die mij veel inzichten op schrijfgebied heeft gegeven. En om het plezier in het schrijven terug te vinden heb ik de masterclass van de Querido Academy gedaan. Ook daardoor is mijn schrijverstalent – als ik van talent mag spreken – verder ontwikkeld. 

De royalty’s van Uitgedokterd doneer je aan de stichting ALS Nederland en je bent ook regelmatig actief voor deze stichting. Waarom deze stichting?

Ja, dat klopt. Wat fijn dat je me deze vraag stelt. Ruim twintig jaar geleden overleed de oma van mijn dochters aan ALS, binnen drie maanden na de diagnose. Toen mijn oudste dochter ziek werd, kreeg ook een collega (en tevens vriend) de diagnose ALS. Hij overleed na 1.5 jaar en was pas midden veertig. Hij liet een vrouw en puberdochter achter. Als je de diagnose krijgt, weet je zeker dat je doodgaat en ook nog eens op een mensonterende manier. Iemand met ALS heeft geen kans op leven en ik vind dat iedereen een kans verdient. Door wetenschappelijk onderzoek komt de oplossing voor de ziekte dichterbij. Daarom zamel ik sinds 2016 geld in. Omdat mijn dochter nog leeft en Tim niet meer en omdat ik hem op zijn sterfbed beloofd heb door te gaan met de strijd totdat er een oplossing is voor deze vreselijke ziekte. Uitgedokterd is een ode aan mijn dochters. Ik ben blij en dankbaar dat ze er nog zijn (mijn jongste dochter heeft hetzelfde gendefect waardoor hoofdtumoren ontstaan) en ik hoop dat de steentjes die ik bijdraag, onder andere door de royalties van dit boek, helpen om een oplossing te vinden zodat ALS-patïenten ook zicht op leven krijgen. 

In een vorig interview had je twee boek ideeën, betekent dit dat er maar één idee is uitgewerkt? 

Er ligt nog een idee in de week. Daar heb ik stukken van geschreven, maar ben ik niet tevreden over. Meestal werkt het bij mij om het dan te laten rusten. Op enig moment gaat het verhaal dan toch weer kriebelen. In de tussentijd heb ik wel een ander boek geschreven. Dat zit nu in de fase van herschrijven. En ik ben gevraagd om een boek te schrijven over een waargebeurde geschiedenis. Dat vind ik een enorme eer. Dat zal weer een psychologische thriller worden. 

In 2018 heb je samen met Marelle Boersma de Thrilleracademie opgericht, hoe staat het daar nu mee?

De Thrilleracademie is gestopt. Op zich is dat heel jammer, maar ik was het die de stekker eruit trok. Als ik eerlijk ben, is het een stap geweest die te vroeg is gekomen. Ik had nauwelijks mijn vorige bedrijf verkocht waar ik 25 jaar keihard voor heb gewerkt. De inkt van de handtekening op het overnamecontract was nog niet droog of ik startte met Marelle. Bovendien ging het destijds met mijn dochter helemaal niet goed en werd ik zelf langdurig ziek. Dat heb ik aan de buitenwereld nooit laten blijken, maar dat heeft me zeker twee jaar van de straat gehouden. Ik vond dat ik aan Marelle niet de 100%-Antoinette kon bieden en dat voelde niet goed. Gelukkig is Marelle doorgegaan met de online schrijfschool en dat gaat volgens mij supergoed. 

En hoe staat het eigenlijk met de Schrijfjuffers? 

Onderling hebben we regelmatig contact en lezen we elkaars stukken. Helaas is een lid geveld door long Covid en de ander te druk met ondernemen, maar ik heb er alle vertrouwen in dat we in de toekomst weer met elkaar zullen optrekken. De Schrijfjuffers leven dus zeker nog, maar doen het een beetje rustiger aan. 

Je bent altijd druk bezig met van alles en nog wat, heb je wel genoeg tijd om te schrijven?

Goede vraag. Die stel ik mezelf ook geregeld. Hoe veel voldoening ik ook krijg van de vormgeving van een verhaal, vaak komt het onderaan de prioriteitenlijst. De dagen vliegen voorbij. Daarom ga ik af en toe een paar dagen weg om te schrijven. Liefst in een wifi-vrije omgeving. Dan kan ik echt meters maken. 

Je mag een dagje uit met een bekende auteur, wie zou je kiezen en waarom? En wat zou je dan gaan doen?

Daar hoef ik niet lang over na te denken. Met Anya Niewierra. Ik houd enorm van haar manier van schrijven en plotontwikkeling. Ik ben er plaatsvervangend trots op dat De Camino het zo goed doet (het Dossier vind ik trouwens beter, maar van De Camino heb ik ook gesmuld). Ik zou met haar wel eens willen bomen over op welke wijze we boekverkopers, uitgevers en andere boekenbranche-genoten kunnen overtuigen dat er meer aandacht naar het Nederlandse product moet. Ik zie met lede ogen aan hoe (vertaald) anderstalig werk het Nederlandse boek in de verdrukking duwt. 

Zijn er plannen voor een nieuw boek? Zo ja, een thriller of een ander genre?

Ik herschrijf op dit moment een roman met de werktitel Vlucht. Het gaat over twee vrouwen die elkaar op een voor hen beiden onbekend terrein ontmoeten. De een is een gewezen escortdame. De ander gevlucht voor een tiranniek regime. Er ontstaat een voorzichtige vriendschap. 

Heb je zelf nog iets toe te voegen aan dit interview?

Misschien nog een laatste nadruk op mijn wens dat we met elkaar moeten zorgen dat het Nederlandse product niet ten onder gaat. Ik hoop dat alle belanghebbenden hun best doen om breed in te zetten op het Nederlandse auteurstalent. Dat reikt verder dan Saskia Noort, Loes den Hollander en Kluun. Er is veel onbekender talent, maar die komen nauwelijks aan bod. Dat is eeuwig zonde.