Svea Ersson
Door: Diana op 27 oktober 2014

Svea Ersson won in 2008 glansrijk de manuscriptwedstrijd van Uitgeverij Verbum, nu De Crime Compagnie geheten. Sindsdien is ze niet meer weg te denken en heeft ze haar naam reeds gevestigd. Ze schrijft met verve goed ontvangen psychologische thrillers waarin sterke vrouwen de boventoon voeren. Naar aanleiding van haar nieuwste titel Na Melanie wilde ik Svea graag een paar vragen voorleggen.



De vraag zal je vast eerder zijn gesteld. Na Alleen Eva, Voor altijd Isa, Zonder Lisa is er nu Na Melanie. Wat direct opvalt zijn de vrouwennamen in de titels. Is dit bij toeval zo ontstaan? Of heb je bewust na Alleen Eva ervoor gekozen om dit zo voort te zetten? 

Bij Voor altijd Isa gebeurde het spontaan en bij Zonder Lisa is het bewust gedaan. Dit boek is een indirect vervolg  op Alleen Eva en door de naam van Eva’s dochter Lisa in de titel te gebruiken is tussen beide boeken een verbintenis ontstaan. Voor het boek dat nu net is verschenen had ik eerst een titel zonder naam bedacht, maar het bleef schuren. Net of het geen echte Ersson was. :-) Uiteindelijk hebben mijn uitgever en ik voor Na Melanie gekozen, wat prachtig in de reeks past.

Al je thrillers hebben een duidelijke psychologische lading en om die reden zijn de titels ook als zodanig gerubriceerd. Wat maakt voor jou een psychologische thriller aantrekkelijker om te schrijven dan, laten we zeggen, een literaire thriller?

Ik denk vooraf niet na over het etiketje, dat wordt er pas later opgeplakt. Als ik bewust aan een literaire thriller zou werken, kan ik waarschijnlijk niet zo onbevangen schrijven als ik nu doe. Dan zou ik me constant afvragen: is dit wel literair genoeg?

In je nieuwe boek denkt hoofdpersoon Rosalin dat ze een onbezorgde toekomst tegemoet gaat. Ze verhuist weliswaar naar een voor haar onbekende maar voor haar vriend Jochem vertrouwde regio, maar komt terecht in een in haar ogen perfect huis. Niets aan de hand zou je zeggen. Toch brokkelt alles langzaam maar zeker af. Hoe is het voor een auteur om een personage het nodige voor diens kiezen te laten krijgen?

Bij Alleen Eva vond ik het vreselijk. Ik leefde zo met mijn hoofdpersonen mee dat ik ze het liefst helemaal niets naars had laten overkomen. Tegenwoordig kijk ik er met wat meer afstand naar en valt het me ook minder zwaar. Alle ellende die Rosalin overkomt dient tenslotte een goed doel.

Rosalin is een doortastende vrouw. Wilde je haar ook een sterk karakter meegeven?

Ik denk dat vooral de omstandigheden haar maken tot wie ze is. Ze heeft alleen een vriendin en vader op afstand waardoor ze behoorlijk alleen staat en gedwongen is zelf het heft in handen te nemen

Wantrouwen jegens een partner maakt dat je gaat spitten. Je wilt antwoorden, duidelijkheid. De waarheid. Het verleden laten rusten is toch eigenlijk veel beter dan een beerput open trekken? Uiteraard niet wanneer je een thriller schrijft ;-) Rosalin kiest ervoor te gaan graven, wat ze ook zal vinden. Hoe komt dat toch dat wij mensen zo zijn, dat we eigenlijk alles willen weten, ongeacht de uitkomst?

Ik denk dat je - zo nodig - beter stuk kunt gaan aan de waarheid dan aan je eigen hersenspinsels, voortkomend uit  wantrouwen en onzekerheid. En we zijn als mens natuurlijk verschrikkelijk nieuwsgierig. Zó frustrerend als iemand zegt: 'Nee... laat maar.' En dan zo’n blik erbij...

In het boek maak je gebruik van fictieve plaatsen als Haarwoude en Middelberg. Waarom heb je daarvoor gekozen?

Dat al mijn boeken zich in fictieve of niet nader aangeduide plaatsen afspelen is een vorm van luiheid. :-) Om een bestaande plaats goed en herkenbaar te kunnen beschrijven zou ik er een paar dagen naar toe moeten gaan. Daarvoor ontbreekt me de tijd en het zou me ophouden bij het schrijven. Ik zou dan steeds willen checken of het klopt. Bij de fictieve personen in mijn hoofd ontstaat de omgeving waarbinnen zij zich bewegen vanzelf.

Na Melanie heeft twee tijdsbeelden. Het heden, waarin Rosalin en Jochem figureren. En dertien jaar terug in de tijd volgen we het leven van een jonge vrouw. Daarnaast klinkt er de stem van de dader. De opzet van een verhaal is van cruciaal belang. Hoe heb je dit van tevoren uitgedacht?

Ik speel daarmee tijdens het schrijven en probeer verschillende vormen uit. Gebruik ik voor iedere 'stem' een apart hoofdstuk of weef ik stukken tekst van de ene persoon door het verhaal van een ander heen? Zet ik alles in de 1e persoon of is het duidelijker om ook in de 3e persoon te schrijven, en gebruik ik dan beter de tegenwoordige of de verleden tijd? Zo experimenteer ik meestal een poosje tot ik het idee heb dat ik de juiste structuur heb gevonden.

Heb je er wel eens aan gedacht om een hoofdpersoon terug te laten keren in een volgend boek?

Daar kan ik kort over zijn: nee. Ik vind het leuker om niet aan een personage gebonden te zijn.

Waar gaat je voorkeur naar uit, een eind goed, al goed verhaal of een boek zonder happy end? En wanneer besluit je tot een van beide?

Toch wel eind goed, al goed. Alles hoeft aan het eind niet helemaal te zijn gladgestreken, maar hoop voor de toekomst moet het wel bevatten.

Wanneer is een idee voor een goed verhaal ook daadwerkelijk geschikt om in boekvorm te gieten?

Ieder boek begint met een idee dat daarna groeit door wat ik er omheen bedenk. Vaak heeft het eindresultaat niet eens veel meer met het oorspronkelijke idee te maken. Dat is het mooie van je fantasie gebruiken, het leidt je naar dingen die je vooraf niet hebt bedacht.

Diana

- Meer weten over Svea? Kijk dan op haar website.



Bezoekersreacties:
Website Security Test