Carien Touwen in gesprek met Ingrid Oonincx
Door: Carien Touwen op 14 november 2013

Eind oktober verscheen Sluipweg, alweer het derde boek van thrillerauteur Ingrid Oonincx. In 2009 stuurde Ingrid haar eerste manuscript naar een schrijfwedstrijd van VrouwenThrillers.nl en prompt won ze deze. Haar debuut Nickname was een feit en dit boek werd niet alleen goed ontvangen, het kreeg ook nominaties voor de Schaduwprijs voor het beste Nederlandstalige thrillerdebuut 2011 en voor de Crimezone Award voor de beste Nederlandstalige thriller in 2010. In 2011 verscheen Botsing en nu twee jaar later, ligt met Sluipweg haar derde boek in de schappen.




In Sluipweg maken we kennis met Gwen, die op jonge leeftijd een aantal vrienden verloor door een vreselijk auto-ongeluk. De gebeurtenis heeft een grote stempel op haar leven gedrukt. Als ze twee jeugdvrienden tegenkomt op een begrafenis, komt het verleden weer bovendrijven en moet ze uiteindelijk de confrontatie met haar verleden wel aangaan. Een boeiende setting, een vreselijk geheim en grote schuldgevoelens zorgen voor een spannend boek dat lastig weg te leggen is. 
 
Muziek
Ik ontmoet Ingrid in Zoetermeer op het Nederlands Thrillerfestival. Ze is een beetje hees, omdat ze de avond ervoor op de Cultuurnacht in Tilburg heeft voorgelezen, wat werd afgewisseld door live muziek. Ze begint hierover meteen enthousiast te vertellen en het wordt me duidelijk dat ze echt iets met muziek heeft. Voor de boekpresentatie in Tilburg had de auteur enkele vrienden gevraagd om vijf nummers die in het boek voorkomen te coveren en deze live te spelen tijdens de boekpresentatie. Het werd een groot succes.
Ingrid vertelt ook dat ze vroeger zelf basgitaar speelde en in diverse bandjes heeft gezeten. ‘Ik was om eerlijk te zijn geen muzikant in hart en nieren, ik hoefde niet elke dag te spelen. Ik vond vooral het gedoe eromheen leuk. Op een gegeven moment had ik het wel zo’n beetje gezien en ben ik gaan schrijven. Toen heb ik al heel snel ontdekt dat ik wel een schrijver in hart en nieren ben. Ik heb een hele sterke innerlijke drang om te schrijven en dat had ik niet als muzikant. Ik heb nu echt mijn ding gevonden in het schrijven.’
Als jong meisje schreef Ingrid wel in haar dagboek, maar verder was ze weinig met schrijven bezig. De muziek kwam eerst. Pas toen ze deeltijds journalistiek ging studeren kwam het schrijven weer bovendrijven. Eerst vooral journalistiek gericht, maar al snel ook creatief. ‘De kinderen waren klein en ik zat hele avonden thuis voor de televisie en vond echt dat ik meer met die tijd moest doen. Dus toen ben ik een verhaal gaan schrijven en daarmee won ik vervolgens de schrijfwedstrijd op VrouwenThrillers.nl!’

Ingrid houdt van alternatieve muziek en heeft haar eigen smaak gebruikt in het boek. ‘Als ik zonder inspiratie zit, dan zet ik de muziek uit het boek aan. Het lied Hurt van Nine Inch Nails bijvoorbeeld. Die zanger heeft een drugsverslaving gehad en dat gegeven komt ook voor in mijn boek. Om die eenzaamheid en verbittering een beetje te voelen, zette ik regelmatig dit nummer aan. Er is een live uitvoering van dit nummer waarin die toetsenist alleen op het podium staat en daar kan ik dan bijna bij huilen, zo mooi is dat. Het lied roept emoties op die ik kan gebruiken tijdens het schrijven. Johnny Cash heeft dit nummer trouwens gecoverd en daar is het bekend door geworden. Maar ja, als ik even op een dood punt zit bij het schrijven kan ik muziek gebruiken om bepaalde gevoelens weer terug te halen. David Bowie bijvoorbeeld, als ik zijn muziek opzet komt meteen dat gevoel van vroeger van ‘straks ga ik naar de stad en ga ik lekker uit mijn dak’ terug. 

Hurt van Nine Inch Nails op YouTube 

Schrijven
Het winnende manuscript werd meteen haar debuut. In 2009 gaf Uitgeverij The House of Books Nickname uit. Ingrid is heel stellig over wat de overwinning met haar deed: ‘Ik realiseerde me dat het winnen van die wedstrijd mijn grote kans was. Ze gaven mijn boek uit, maar ik wist ook dat ik meteen moest zorgen dat er een volgend boek kwam, dus ik ben er helemaal voor gegaan en heb mijn idee voor mijn tweede boek voorgelegd aan de uitgever.’ Het heeft zeker resultaat gehad, want een jaar later kwam Botsing uit en nu ligt Sluipweg in de winkel.
Ingrid werkt drie dagen in de week en schrijft daarnaast. Dit doet ze onder de schooltijd van haar twee kinderen. Afgelopen jaar is ze van baan gewisseld en dat zorgde ervoor dat haar hele routine overhoop lag. Ingrid: ‘Het is behoorlijk druk met een baan, een gezin met kinderen, schrijven en hardlopen. Ik gedij het beste met een goede structuur en die was even helemaal zoek. Sluipweg is hierdoor later dan de bedoeling was verschenen. Een boek per anderhalf jaar is voor mij nu het hoogst haalbare, ik zou wel meer willen schrijven maar dat lukt me niet. Misschien moet ik wel wat sneller gaan schrijven.’
Inmiddels heeft ze de boel weer goed op de rit. Ze schrijft vooral in de huiskamer, met alle drukte van het gezin om zich heen. Ze hoopt wel een keer een schrijfkamer te krijgen, maar merkt meteen op dat ze het toch gezelliger vindt om in de huiskamer te zitten. Ze hoopt ooit een kinderboek schrijven, haar kinderen vragen daar ook om, maar voorlopig heeft ze daar geen tijd voor.

Uitgever
Ingrid is erg blij met haar Uitgeverij The House of Books. Ze ondersteunen haar goed. Ingrids vriend denkt mee over de plot voor ze begint te schrijven en dan gaat ze aan het werk. Als de eerste versie af is, gaat deze naar de uitgever en vanaf dat moment kijkt haar redacteur mee en geeft advies over herschrijven en de verhaallijn. Ingrid: ‘Ik kan soms te erg vasthouden aan mijn eigen ideeën, maar heb gemerkt dat het helpt om anderen te laten meedenken. Ik leer hier veel van en ik sta zeker open voor advies en verbetering vanuit de uitgever en mijn partner. Ik zou niet met tien proeflezers kunnen werken, maar heb dus wel een vast team dat me helpt.’

Inspiratie
De schrijfster zoekt de inspiratie voor haar boeken dicht bij zichzelf. ‘Ik schreef Nickname toen ik kleine kinderen had. Als je voor het eerst ouder wordt, is een van je grootste angsten dat er iets met je kind gebeurt, zoals in dit boek een ontvoering. Botsing had een iets groter thema en was iets meer op de actualiteit gebaseerd doordat ik een nieuwsbericht tegenkwam dat me aan het denken zette. Voor dit derde boek wilde ik iets met mijn jeugd doen. Ik ben opgegroeid in Baarle-Nassau en dat ligt op de grens van België en Nederland. Zonder dat je het door hebt, kun je in zo’n dorp wel dertig keer de grens over gaan.

Leven op de grens
Niet zo lang geleden was er sprake van een moord en het lichaam van het slachtoffer werd precies op de grens gevonden, waardoor er veel gedoe ontstond of de zaak naar de Nederlandse of Belgische politie moest gaan. Dit voorbeeld geeft heel goed de problematiek van het dorp aan: er zijn voor alle instanties namelijk een Nederlandse en Belgische versie.
Ingrid: ‘Toen ik jong was vond ik dat er helemaal niets te doen was in het dorp, maar ik realiseerde me helemaal niet hoe bijzonder het decor was. Ik wilde er alleen maar weg. Veel mensen hebben een romantisch beeld van zo’n dorp, dat we vredig samenleven. Dat doen we ook, maar geheel los van elkaar. De Belgen hebben hun eigen scholen, politie en brandweer en de Nederlanders ook. Ik had geen Belgische vrienden. Je kwam alleen wel eens in de Belgische winkels omdat het daar goedkoper was. Maar goed, ik ben op mijn vijftiende weggegaan uit dat dorp en ik heb het puberbeeld dat ik toen had, gebruikt voor Sluipweg. Als volwassene kijk er je toch heel anders naar.’
Tijdens Ingrids jeugd vond er in haar nabije omgeving ook een ernstig ongeluk plaats, iets waarover veel mensen die uit een klein dorp komen waarschijnlijk mee kunnen praten. ‘Als je in een klein dorp woont, moet je wel met de auto of brommer als je wilt uitgaan. Er is tenslotte maar weinig te doen. Dat was in de jaren tachtig zo, maar nu nog steeds. En kleine weggetjes en alcoholgebruik… dat zorgt voor verschrikkelijke dingen.’
Ingrid gebruikt voornamelijk haar eigen verbeelding bij het schrijven over zulke dingen. ‘Ik ga zitten en denk me in hoe het moet zijn om in zo’n situatie te zitten. Ik ga voor een thriller niet praten met nabestaanden van een ernstig ongeluk, dat vind ik ethisch niet helemaal correct.’

Ingrid wil vooral dat mensen haar boeken lezen als vermaak, ze wil niet belerend zijn en hoeft geen specifieke boodschappen aan haar lezers te geven. Ingrid: ‘ Ik hoef niet tegen mensen te zeggen, rijd zonder alcohol, dat weten ze heus wel dankzij alle BOB-campagnes. Ik wil mijn lezers vooral ontspanning bezorgen.’ Toch geeft de auteur toe dat ze, veelal onbewust, bepaalde onderwerpen in haar boeken stopt omdat zij ze belangrijk vindt.

Thrillerschrijvers bloggen
Al bijna twee jaar houdt Ingrid samen met collega-auteur Anita Terpstra een blog bij. Iedere twee weken verschijnt er een nieuwe blog gerelateerd aan thrillerschrijven. Eerder dit jaar verhuisde de blog naar Crimezone waar het op nog meer lezers kan rekenen. De relatie tussen de twee auteurs ontstond in 2011 nadat Ingrid werd genomineerd voor de Schaduwprijs. Ingrid: ‘Ik zat met allemaal vragen toen ik genomineerd werd en het leek me een goed idee om Anita te benaderen, omdat zij het jaar ervoor genomineerd was. Dat vond zij erg leuk en zo zijn we aan het mailen en chatten geslagen. Toen ontstond op een gegeven moment het idee om een duo-blog op te starten over schrijven en kwam ik al heel snel bij Anita uit. Het resultaat is eigenlijk heel grappig; zij woont in het noorden (Leeuwarden) en ik in het zuiden (Tilburg) en het is dus een keer niet zo Randstedelijk gericht, maar laat de andere kanten van ons land ook eens aan bod komen. Anita en ik zijn nog nooit bij elkaar op bezoek geweest, we ontmoeten elkaar altijd in het midden van het land. We zijn, denk ik, wel vriendinnen geworden, ook buiten het blog om delen we veel persoonlijke dingen. En het bevalt goed, dus zolang we inspiratie hebben en niet in herhaling vervallen, gaan we door.’

Schrijfstijl
Ingrid vindt dat haar schrijfstijl beter is geworden nu ze drie boeken verder is en ze hoopt nog meer te groeien. Op vakantie las ze Dit zijn de namen van Tommy Wieringa en dit boek zette haar aan het denken. Ingrid: ‘Dat boek is werkelijk prachtig, elke zin is raak. Zo wil ik ook wel schrijven, maar dan denk ik al snel, dat kan ik nooit. Daarna las ik Slaap van Lars Kepler, en hun schrijfstijl is kort, bijna gortdroog, maar dat boek kon ik ook absoluut niet wegleggen. En dat geeft voor mij meteen aan dat ik gewoon mijn eigen vorm moet vinden. Ik ben wel zwaar onder de indruk van Wieringa, maar ik hoef hem niet na te apen. Ik schrijf zoals ik schrijf.’
Ze is nu De verborgen geschiedenis van Donna Tart aan het herlezen, juist omdat de auteur dit boek zo vaak in interviews noemt als haar favoriete boek, maar het al jaren geleden is dat ze het las. ’Dit boek heeft toen echt indruk op me gemaakt en nu vind ik het wederom heel mooi. Het is dus zeker een boek dat mij heeft gevormd.’
Voorlopig blijft Ingrid Oonincx zeker thrillers schrijven. Ze heeft een heel goed idee voor een vierde thriller en popelt om daarmee aan de slag te gaan. ‘Ik ben geen Tommy Wieringa, ik ben een thrillerschrijver en ik vind dit heel erg leuk om te doen. En dankzij VrouwenThrillers.nl heb ik deze start kunnen maken, dus ik ben jullie lezers heel dankbaar.’

Meer informatie over Ingrid: http://www.ingridoonincx.nl/

Carien Touwen

Carien Touwen, schrijfster, uitgever en freelance redacteur & journalist, gaat elke maand voor VrouwenThrillers.nl in gesprek met een (vrouwen)thriller-auteur. Meer over Carien kan je vinden op haar website: www.carientouwen.com




Bezoekersreacties:
Website Security Test