Ondernemend, sportief, betrokken, creatief en een doorzetter (maar een tikkeltje eigenwijs).

In het dagelijks leven ben ik ondernemend en sportief. Ik woon aan zee en ben geregeld te vinden in de duinen en op het strand. Daar heb ik ook flink wat uren uitgewaaid op de momenten dat mijn verhaal ‘vast zat’. Ook reageerde ik me af door mezelf fysiek in het zweet te werken op de spinningfiets of met gewichten. Ik ben betrokken, ik omring me graag met mensen die ik lief heb en ben begaan met het welzijn van mens en dier. Ik zet me bijvoorbeeld in als vrijwilliger bij vluchtelingenwerk.

Daarnaast ben ik creatief. In mijn vorige werk (als adviseur in zorg en onderwijs) vertaalde zich dit in (niet alledaagse) oplossingen wanneer organisaties ‘vast’ zaten. Nu uit ik dat natuurlijk in het schrijven. Maar ook voordat ik officieel mijn debuut als schrijver maakte, had ik altijd al ‘verhalen in mijn hoofd’.  Het was een kwestie van tijd dat die er uit moesten komen. 

Het schrijven van De donor is een lang proces geweest dat ik eerder ‘tussen de bedrijven door’ heb geprobeerd te combineren met werk en verplichtingen, met up’s en down’s. Het voltooien van dit proces en het stoppen met werken om mij volledig op het schrijven te kunnen storten, laten denk ik ook wel zien dat ik lef heb en een doorzetter ben (en een tikkeltje eigenwijs 😉). Dat het boek nu gepubliceerd is, is voor mij een mooie erkenning voor de tijd en energie die ik er in gestoken heb en een mooie beloning voor de sprong die ik uiteindelijk heb durven maken.

Ik ben zelf ook een fan van thrillers, dus de Crime Compagnie was al bekend voor mij. De donor leek me passend voor hun doelgroep (voor vrouwen, door vrouwen): vrouwen spelen daarin de hoofdrol en ja, ikzelf ben ook een vrouw 😉.

Zoals ik al even aangaf ben ik groot fan van (psychologische) thrillers. Die zullen tijdens mijn vakantie dan ook zeker niet in mijn koffer ontbreken. Bijvoorbeeld een boek van Loes den Hollander of Nicci French. Maar ook de roman van Tommy Wieringa (Nirwana) gaat zeker mee.  Daarnaast zal het laatste boek van mijn schrijfvriendin Diane Busink (De klapwaakster, of hoe de dansplaag begon) niet ontbreken.

Mijn non-fictie boek werd geleid door feiten en het zo toegankelijk mogelijk overbrengen van informatie. Alles staat al vast. Bij De donor bepalen de personages het verhaal. Het verhaal wordt gekleurd door de dynamiek die tussen deze personages ontstaat. Eigenlijk ligt alles open en ontstaat het verhaal gedurende (soms letterlijk tijdens) het schrijven.

Tijdens belangrijke bepalende gebeurtenissen in mijn leven had ik een steeds terugkerende droom van een landhuis. Daarnaast waren er persoonlijke gebeurtenissen in mijn omgeving en actualiteiten die mij inspireerden. Uiteindelijk heeft een combinatie van deze factoren het verhaal doen ontstaan. De rest van het verhaal is gegroeid tijdens het schrijfproces.

Soms gebruik ik elementen uit mijn omgeving en dagelijks leven ter inspiratie. Zo is een van mijn personages (Pierre) bijvoorbeeld geïnspireerd qua uiterlijke kenmerken op een schilderij van mijn overgrootvader. 

Ik heb veel gelezen en ik heb artsen (ook medisch specialisten), een rechercheur en een officier van justitie benaderd voor advies. Sommige mensen kende ik uit mijn persoonlijke netwerk, bijvoorbeeld mijn vroegere buurman en iemand die ik ken uit de zorg uit mijn tijd als adviseur. Anderen heb ik via-via opgespoord. 

Zeker bij de artsen leverden mijn vragen soms wat terughoudende reacties op. Ik heb geregeld benadrukt dat mijn vragen echt over een fictieve situatie gingen. Ze vonden mijn vragen en scenario’s soms vrij gruwelijk 😉.

In alle personages kan ik me in meer of mindere mate inleven. Om ze goed neer te zetten moet dat ook. Ik moet me in ze kunnen verplaatsen zodat ik hun overwegingen en drijfveren kan volgen. Robert Jan vond ik bijvoorbeeld een vreselijk onsympathieke ‘foute man’. Ik heb geen klik met hem. Toch heeft hij ook mooie eigenschappen die hem invoelbaar en menselijk maken. Bijvoorbeeld de liefde voor zijn vrouw. In de loop van het verhaal krijgt hij het niet makkelijk en ik merkte dat ik het lastig vond om dat op te schrijven. 

De contouren van het verhaal ontstaan door bepaalde thema’s die in mijn hoofd blijven terugkomen. Het verloop van het verhaal is ook voor mij een avontuur dat zich vormt tijdens het schrijven. Dat beperkt zich niet alleen tot de momenten dat ik zit te schrijven achter mijn laptop. Wanneer ik eenmaal ben gestart komen de ideeën op de gekste momenten ineens opborrelen. Zo ben ik weleens ‘s nachts opgestaan omdat ik midden in de nacht een ingeving kreeg voor een plottwist en ben ik meerdere malen weggestormd van de eettafel omdat ik ineens inspiratie had en bang was dat ik het zou vergeten.

Tijdens het schrijfproces heb ik meelezers, dit zijn mensen die ik goed kent en die dicht bij mij staan. Het delen van mijn verhaal voelt op dat moment heel persoonlijk, kwetsbaar en intiem. Ook omdat ik er op dat moment nog zo intensief mee bezig ben. Op het moment dat ik het boek wegstuur voelt het al iets minder ‘van mij’. Op dat moment geef ik het vrij, het is af en ik laat het verhaal los. Het is op dat moment anders ‘spannend’. Je weet nog niet hoe het boek ontvangen wordt en hoe er op gereageerd wordt. Toch voelt het ook minder kwetsbaar omdat het op dat moment ook minder een ‘stukje van mij’ is.

Zeker, het idee gaat over twee vrouwen die een huiveringwekkend geheim uit hun jeugd delen. Dit geheim achtervolgt ze in hun latere leven, met gruwelijke gevolgen. Niet alleen voor henzelf, maar ook voor een nietsvermoedende derde. De komende maanden zal dit verhaal zich verder gaan vormen en schrijven.