Jan Kouwenhoven
Door: Diana op 7 juli 2014

Jan Kouwenhoven (1967) debuteert deze maand met De Worsteling. Na een intensieve schrijfperiode is het moment daar dat zijn thriller overal in de schappen ligt. Een schrijver die kwaliteit hoog in het vaandel draagt en daarom niet over een nacht ijs is gegaan. Een hevig proces ging vooraf maar het resultaat mag er zijn. Een veelbelovende quote prijkt op het omslag. De eerste sterren zijn uitgedeeld.

Wie is Jan Kouwenhoven?

Jan Kouwenhoven is een nuchter mens, relativeert erg makkelijk maar moet oppassen om er niet in door te slaan. Geniet enorm van zijn gezin. Sociaal en inlevend zonder bemoeizuchtig te worden. Maar ook kritisch en daarom soms erg lastig voor zichzelf en voor anderen. Accepteert en respecteert levenswijzen die niet de zijne zijn. Is al jaren straalverliefd op Lanzarote en het Spaanse leven. Vertikt het om te kiezen tussen Barcelona of Madrid. Irriteert zich aan zeurende mensen of aan mensen die zichzelf veel te serieus nemen. Houdt van gesprekken die diepgang hebben, afgewisseld met heerlijk oppervlakkig geleuter. Is niet materialistisch en heeft het niet zo op status.

Is schrijven een vak wat je altijd al ambieerde?


Nee, daar heb ik vroeger nooit over gedroomd. In mijn kindertijd schreef ik wel graag brieven en later, naast mijn werk als hr-professional, verzorgde ik de bedrijfskrant. Daar voegde ik ook altijd een column bij. Regelmatig kreeg ik daar complimenten over, hoorde ik dat het ook graag door gezinsleden werd gelezen en vaak kreeg ik te horen: Jan, werkelijk waar, je moet eens een boek gaan schrijven.' Leuk om te horen maar ik antwoordde ook altijd dat een boek schrijven wel wat anders is dan een bedrijfskrantje. Who the hell is Jan Kouwenhoven? dacht ik daarbij.

Gezien je antwoord op mijn eerste vraag weet je dit laatste goed te verwoorden. Toch zat het schrijven er dus al vroeg in, blijkt. Blijkbaar heb je het wel in de vingers?

Ai, dat vind ik zo moeilijk om over mezelf te zeggen, dat moet de lezer bepalen. Laat ik het anders zo verwoorden: ik heb zeer veel plezier in schrijven. Echt het mooiste dat er is. Als ik mijn brood ermee zou kunnen verdienen dan zou het werkelijk fantastisch zijn. Het hoeft geen dikke boterham te zijn, mag natuurlijk wel, gewoon genoeg dat ik normaal mijn leventje kan leven. Dat zou mij tot een nog gelukkiger mens maken.

Hoe is het idee ontstaan voor De worsteling? En hoe ben je vandaar uit te werk gegaan
?

Ik was eigenlijk met een non-fictie bezig omdat mijn zus en vrouw tegelijkertijd ernstig ziek waren. 's Nachts schreef ik dat van mij af, dat deed mij goed en ik besloot er een boek van te maken. Maar al snel begon ik te twijfelen. Zitten mensen wel te wachten op het zoveelste verhaal over kanker? En het is zo persoonlijk, wil ik dit wel laten lezen? Toen schoot er tijdens hardlopen ineens een idee te binnen over een thriller. Thuis schreef ik eerst het laatste hoofdstuk en daarna het eerste. Daar vanuit ging het eigenlijk vanzelf en heb ik me laten leiden door het verhaal. Ik zat regelmatig in een heerlijke flow.

Wat trok je aan in het thrillergenre?

Persoonlijk vind ik thrillers lekkerder lezen. Spanning houdt je in het boek. Je wordt steeds nieuwsgieriger naar de afloop. Je ziet mensen fouten maken - die we allemaal wel eens maken, maar een fout van een ander is altijd makkelijker zichtbaar. Je wilt de personages het liefst waarschuwen en ook weer niet want dan zou het verhaal klaar zijn. Je ziet ze liever de afgrond in lazeren in de hoop dat ze er net op tijd weer uit weten te klimmen. Vrij sadistisch eigenlijk maar misschien heeft een mens een donkere kant nodig en zolang dat bij een boek blijft is het heerlijk onschuldig.

Een hoofdpersoon die dicht bij jezelf staat of iemand met eigenschappen waarin je niets herkent. Met wie ga je in zee?


Moeilijke keuze. Beiden, zou ik het liefst willen antwoorden. Eigenlijk hebben al mijn personages eigenschappen die dicht bij mij staan en eigenschappen waar ik persoonlijk niets in herken. Het is zoals de mensen om je heen. Van sommigen houd je omdat ze jouw bloedgroep hebben, van anderen houd je juist omdat ze totaal anders zijn.

Was je iemand die de hele dag met pen en papier op zak liep om aantekeningen te maken of kwam de inspiratie pas toen je er echt voor was gaan zitten?

Pen en papier heb ik meestal bij me maar gebruiken doe ik het zelden. Als ik geïnspireerd wordt dan werk ik dat later thuis uit. Mocht ik het vergeten zijn dan was het vermoedelijk niet sterk genoeg of het komt later tijdens een schrijfproces vanzelf weer terug. Wel ben ik een paar keer naar Lanzarote gegaan om te schrijven. Heerlijk met mezelf en de laptop. In zo'n week zit ik helemaal in mijn verhaal. Om 6 uur word ik wakker vol met ideeën en kruip meteen achter het scherm. Zodra dat uitgewerkt is, scoor ik buiten ergens een ontbijt. Ik kijk om me heen, hoe bewegen de mensen, hoe praten ze, waar laten ze hun handen, hoe zit de kleding. Wat voel ik bij deze omgeving, wat zie ik, wat proef ik. Dat koppel ik direct aan mijn personages en uiteindelijk moet ik snel terug naar mijn pc om het direct uit te werken. Zo gaat dat ook met de lunch en diner. Middernacht klap ik de laptop weer dicht om enkele uren later wakker te worden met flink veel zin in de nieuwe dag.

Kun je iets vertellen over de personages uit De worsteling? Wie zijn zij?


Mijn hoofdpersonage is een man die succesvol is als ondernemer maar zijn afgegleden huwelijk niet weet om te buigen naar één die mooi en liefdevol is. Scheiden zou het beste zijn maar hij wordt zakelijk in de greep gehouden. Dan neemt hij een beslissing die hem het geluk terug zou moeten geven, alleen blijkt dat niet de juiste. Ieder personage in De Worsteling heeft eigenlijk last van overmoed en/of verborgen agenda's. En als het boek gelezen is, kun je uiteindelijk concluderen dat iedereen op zoek is geweest naar (meer) geluk.

Protagonist J.P. is mijn inziens een type man die aan een enkel boek niet voldoende heeft om geheel tot ontplooiing te komen. Bestaat er een kans dat hij in een eventueel volgend boek zal terugkeren?

Op dit moment zeg ik nee. Wat mij betreft is het verhaal in boekvorm af. Ik ben bang dat een vervolg een slap aftreksel wordt, zoals ik dat vaak ervaar met een deel 2, 3, 4 en 5. Een vervolg zou deel 1 kunnen laten devalueren. Liever kies ik voor een totaal ander verhaal waar ik al mee bezig ben. Maar ja, zeg nooit nooit, straks krijg ik een keer een mooi idee over een vervolg en als de zin dan ook weer oplaait... waarom niet dan?

In het boekwereldje is het een hele toer om als nieuwkomer je hoofd boven het maaiveld uitgestoken te krijgen en te houden. Heb jij de intentie om dit te bewerkstelligen of heb je andere ambities?


Die intentie heb ik zeker. Het is zeker een hele toer om ertussen te komen, net als dat het een hele toer was om een uitgever te vinden. 'Als onbekende debutant vind je die nooit,' werd mij regelmatig gezegd. Dat het niet makkelijk was geloofde ik al die tijd wel maar ik was vastberaden om door te gaan tot het boek verkoopbaar was. Ik moest doorgaan totdat mensen het boek niet vanwege een naam zouden kopen maar omdat ze van vrienden en collega's hebben gehoord dat het een goed verhaal is. Om dat te bereiken ben ik al die tijd kritisch geweest op mijn werk. Vroeg ik hulp in bij gerenommeerde scriptbureau's. Een manlijke en een vrouwelijke omdat die vanuit verschillende perspectieven kijken, als ik even lekker mag generaliseren. De uitgever werd daarmee gevonden, de rest is aan de lezer.

Mijn collega vroeg mij of De worsteling mede een vrouwenthriller is. Begrijpelijke vraag. Het hoofdpersonage is een man en het omslag van De worsteling oogt sober en stoer. In eerste instantie vermoed je van niet. Wat kan jij daar over zeggen?

Mijn vrouw denkt dat juist vrouwen De worsteling mooi gaan vinden omdat er veel dialogen in zitten en het verhaal naar haar zeggen belevend is geschreven. Ikzelf denk dat mannen ook aan hun trekken komen. Eigenlijk vind ik het niet puur een mannen- of vrouwenboek. Dat het bij Vrouwenthrillers.nl thuishoort vind ik van wel. De hoofdpersoon mag dan wel man zijn maar zonder dat ik mijn eigen geslacht te kakken wil zetten: zoals zo vaak zijn de werkelijke helden vrouw.

Wat heeft schrijven in z’n algemeenheid over jezelf geleerd?

Schrijven verruimt mijn blik. Ik moet in de huid van een ander kruipen en moet proberen te voelen wat een ander voelt. Zonder waardeoordeel te vellen. Het één is niet beter dan het ander, het is slechts anders. Ik accepteer nu nog makkelijker dat iemand anders een andere denk- en leefwijze kan hebben. Met het accepteren van elkanders verschillen krijgt het leven meer kleur. Zonder met het vingertje te wijzen probeer ik dat ook zo in mijn werk terug te laten komen.

Diana

- Meer weten over Jan Kouwenhoven en/of over zijn debuut? Kijk dan op zijn website.



Bezoekersreacties:
Website Security Test