Lydia van Houten
Door: Wendy op 20 mei 2016

Lydia verraste ons vorig jaar met haar debuuthriller Doodstil, Binnenkort verschijnt de tweede thriller van Lydia van Houten, Het vervloekte huis. Ik was in de gelegenheid het boek op voorhand te lezen, mijn mening is te lezen op de site. Vervolgens heb ik Lydia een aantal vragen voorgelegd.



Omschrijf jezelf eens in vijf woorden. 

Chaotisch, perfectionistisch, gevoelig, creatief en onmogelijk

Wat heeft je doen besluiten naast Fantasy ook thrillers te gaan schrijven? 

Het is het genre dat ik zelf graag lees. Drie jaar geleden kwam ik toevallig in aanraking met de boeken van Nicci French en sindsdien ben ik gefascineerd door thrillers. 

Waar haal jij je inspiratie vandaan? 

Inspiratie is overal. Je moet het alleen zien. Ik haal bijvoorbeeld graag inspiratie door het combineren van thema’s en elementen. Een creatief chaotisch proces. Om dat logisch uit te leggen is lastig. 

Doodstil was jouw thrillerdebuut. Was het schrijven van de tweede thriller Het vervloekte huis makkelijker of juist moeilijker? 

Het was moeilijker. De lat moest hoger. Veel hoger. Daarom was ik emotioneel erg betrokken. Ik werd het verhaal en ik doorleefde Mikayla. Het is voor het eerst dat ik deze manier van schrijven gebruikte. Het verplaatsen in haar schoenen kostte me veel energie, maar het was het allemaal waard. 

Hoe ben je op het idee gekomen voor Het vervloekte huis? 

Ik had een bijzondere setting nodig, afwijkend en kil. Aangezien ik fan ben van David Lynch vond ik Twin Peaks een perfecte basis voor Rocky Roads. Verder wist ik dat de combinatie en de linken naar Tokien een gouden greep was. Het toont mijn liefde voor fantasy op een subtiele wijze. Daarom zijn er elementen in het boek die niet heel erg standaard thrillerachtig te noemen zijn. 

Het vervloekte huis is geschreven in de eerste persoon. Waarom de keuze voor het schrijven in de eerste persoon? 

Omdat ik betrokken wil zijn. Ik wil de hoofdpersoon voelen en ervaren. Ik wil haar pijn delen en haar geluk. Alleen in de eerste persoon kan ik ze met woorden en zinnen tot leven wekken. De derde persoon schept ruimte en die ruimte gun ik de lezer niet. Ik gun de lezer een unieke ervaring, bijna levensecht. 

Welke eigenschappen dient een hoofdpersonage te hebben om daadwerkelijk een gezicht te krijgen? 

Zwakte. Mikayla begon zwak. Logisch, maar juist omdat ze zwak begon kon ik haar laten groeien. Ik groeide met haar mee. Zo kreeg ik steeds een beter beeld van wie ze was en hoe ze kon worden. 

In hoeverre vindt jij jezelf terug in het hoofdpersonage Mika? 

In bijna alle opzichten. Mikayla is een afspiegeling en ik denk dat alle goede schrijvers alleen hoofdpersonen nemen die dicht bij ze staan. 9. Was het moeilijk om na het afronden van het boek de personages los te laten? Ja. Ik was emotioneel zo betrokken dat ik mezelf uit een dal moest trekken. Voor het eerst was ik niet echt gelukkig dat de laatste punt op papier stond. Maar ik wist ook dat dat een goed teken was. Daarom ging ik snel door naar mijn volgende boek en behield zo de energie om verder te schrijven. 

Onlangs kwam er een verrassende bekendmaking op Facebook te staan. Daarin gaf je aan onder diverse pseudoniemen te schrijven. Waarom die keuze? 

Nu niet meer. Vroeger deed ik dat wel. Waarom? Omdat ik absoluut doodsbang was. Bang voor kritiek en bang voor van alles. Bang voor mensen in het algemeen. Omdat ik meende dat ik niet goed genoeg was en dat ook nooit kon zijn. Het was een dilemma. Gelukkig heb ik dat beter onder controle omdat ik die angst uitspreek. 

Ook vertel je daarin dat je dyslexie hebt. Kun je vertellen wat voor invloed dat heeft op het schrijven? 

Oei. Het is pijnlijk. Eigenlijk omdat ik tot voor een paar jaar niet wist dat ik dyslectisch was. Ik dacht gewoon dat ik dom was. Ik schaamde me dood. Hoe kun je in godsnaam met taal bezig zijn als je dyslectisch bent? Maar misschien was dat juist wel de reden. Ooit zei een leraar Nederlands tegen me: ‘Je leest zo slecht, van jou komt nooit iets terecht.’ Iedereen in de klas vond het grappig. Maar voor mij was het pijnlijk. Erg pijnlijk. Dus ja, het heeft een behoorlijke invloed gehad. 

Schrijven is een eenzaam proces, zo horen we vaak. Ben jij iemand die schrijft in afzondering? 

Dat zou ik wel willen. Maar met drie kinderen is dat nogal een uitdaging. Toch probeer ik me af te zonderen. Desnoods een paar uurtjes per dag. 

Volgend jaar komt jouw eerste roman uit. Als ik het goed heb begrepen een roman gebaseerd op jouw eigen leven. En wat ik heb begrepen wordt het een behoorlijk indrukwekkende roman. Wat heeft je doen besluiten dat het nu tijd is om alles open te gooien? En gaan we dan ook te weten komen wie de persoon achter Lydia van Houten is? 

Daar kan ik helaas nog niet veel over vertellen. Alleen dat dat boek de reden is dat ik dit ben gaan doen. Het was een belofte die ik als kind maakte aan mijn oudere ik. Deze belofte ruil ik in omdat ik er nu klaar voor ben. 

Heb jezelf nog iets toe te voegen aan dit interview? 

Mag ik iemand bedanken? Dat wil ik heel erg graag. Ik wil al die mensen bedanken die me door de jaren gesteund hebben. Dankzij jullie en jullie alleen kan ik dit doen en mag ik groeien. En al die geweldige mensen die betrokken zijn bij het lezen. Hoe gaaf dat jullie kiezen voor boeken. Kiezen om deze verhalen te bespreken en kiezen om deze werelden met elkaar te delen.


Met dank aan Lydia van Houten voor de openhartige antwoorden.

Wendy



Bezoekersreacties:
Website Security Test