Femmie van Santen
Door: Diana op 6 oktober 2014

Femmie van Santen beschrijft in haar nieuwe boek De logee het leven van een alleen rooiende moeder die de opvoeding van haar dochter combineert met haar werk. Een herkenbare situatie voor niet alleen haarzelf maar vast ook voor veel lezeressen. Maar wat als iemand je leven binnenstapt en enige tijd dicht op je huid bivakeert waarmee je niets gemeen hebt? Femmie zette twee tegenpolen tegenover elkaar en zocht uit wat er vervolgens gebeurde.



Je debuteerde in 2013 als thrillerschrijfster. Lege handen werd goed ontvangen. Tevens werden andere (spannende) verhalen opgenomen in de bundels Vreemd verwantschap en Kind der wrake. Nu is daar De logee. Toch weten we nog niet zoveel van de vrouw achter deze titels. Kun je iets meer over jezelf vertellen?

Geboren in 1957 behoor ik, geloof ik, nog net tot de zogenaamde ‘babyboom-generatie’. Ik was dus kind in de zestiger jaren en tiener in de seventies. Aan het eind van dat decennium trouwde ik. Helaas liep dat huwelijk na twaalf jaar op de klippen en stond ik er, samen met mijn drie kinderen, alleen voor. Geen gemakkelijke tijd. Inmiddels ben ik alweer ruim veertien jaar getrouwd met de liefste man van de wereld, al heb ik begrepen dat er meer echtgenoten zijn die in die categorie vallen… Wij zijn aangesloten bij een internationale kerk op evangelische grondslag –mijn man is daar voorganger-en ook dat is voor mij als schrijver een interessante inspiratiebron.

In 2013 verscheen ook het boek Dag mama, waarin je de lezer deelgenoot maakt van  je moeders ziekte Alzheimer. Is schrijven voor jou onder meer een manier gebleken om iets ingrijpends van je af te kunnen schrijven, het op deze wijze een plek kunnen te geven wellicht?

Dat klopt! Al vanaf mijn elfde jaar houd ik een dagboek bij, waaraan ik in de loop der jaren heel wat heb toevertrouwd. Voor mij is dat altijd een geweldige uitlaatklep gebleken en ik raad dan ook iedereen aan die wil besparen op de kosten van een psycholoog, om hetzelfde te doen! :-) Ook over mijn moeder heb ik op die manier een aardige stapel digitale A-4tjes volgeschreven, die ik dus goed kon gebruiken bij het schrijven van Dag mama.

De hoofdpersoon in je nieuwe boek is Lidewij Posthumus, een alleenstaande moeder van een toch wat recalcitrante puberdochter. Ze werkt parttime en na haar scheiding zes jaar geleden is het roeien met de riemen die ze heeft. Vooral op financieel gebied moet ze de eindjes aan elkaar zien te knopen. Dit laatste laat je ook duidelijk een rol spelen. Je hebt hiermee een realistische situatie geschetst. Vond je het belangrijk om een setting te creëren die lezers wellicht zullen herkennen uit hun eigen omgeving?

Ik heb hierbij vooral geput uit mijn eigen tien-jarige carrière als bijstandsmoeder, met de wetenschap dat er ook nu heel wat vrouwen zijn die in een dergelijke situatie verkeren.

Wanneer een uit Michigan afkomstige onbekende achternicht van Lidewij haar opwachting maakt en zich nestelt in het Nijmeegse huis van Lidewij en dochter Imke, wordt duidelijk dat de vrouwen in alle opzichten elkaars tegenpolen zijn. Hiermee wordt Lidewij in een lastige positie gemanoeuvreerd. Dit heeft zijn weerslag. Hoe is het voor een auteur om twee volkomen verschillende types tegenover elkaar te zetten?

Leuk! Dat de degelijke Lidewij en de frivole Carol zo weinig gemeen hebben gaf mij als schrijver in elk geval veel plezier in het bedenken van situaties waarin die tegenstellingen het best uit de verf zouden komen. Ik heb heel wat keren zitten gniffelen terwijl ik schreef.

In De logee behandel je veel onderwerpen. Thema’s als pesten, geldzorgen, misbruik, het financiële stukje komen aan bod als ook het geloof dat een belangrijke plaats inneemt. Hoe breng je hier de juiste balans in aan zodat het niet te gewichtig wordt?

Grappig, nu ik het allemaal zo op een rij zie staan denk ik: tja, dat is misschien best wel veel... Maar veel situaties zijn al schrijvende ontstaan. De personages die je bedenkt maken vanzelfsprekend een ontwikkeling door; ze mogen niet te oppervlakkig blijven. Maar het is dus niet zo dat ik van tevoren een lijstje heb gemaakt met problemen die ik in mijn verhaal wilde verwerken. Dat 'het geloof' in het verhaal een belangrijke plaats inneemt zou ik wel een beetje willen nuanceren. Het verhaal speelt zich deels af binnen de setting van een kerkelijke gemeenschap, en dié neemt daarom wel een belangrijke plaats in. Dat is een wereld die ik van binnenuit heel goed ken, en waar veel over te vertellen valt. Het is dan ook heel prettig dat Uitgeverij Kok (als christelijke uitgever) mij daarin alle ruimte geeft. Het is echter niet mijn bedoeling een ‘boodschap’ uit te dragen.

Het in huis halen van Carol geeft Lidewij wat meer armslag. Eigenlijk een verkeerd uitgangspunt om een onbekende toe te laten. Je huis is in wezen je comfort zone. Lidewij weet eigenlijk niet voor wie ze precies de deur heeft geopend. Best een onprettig gevoel als je daar over nadenkt. Was dit ook een beetje je bedoeling?

Absoluut! Het geeft de lezer meteen al het gevoel van 'dat kan nooit goed gaan', en dat was precies de bedoeling.

De scheidingslijn tussen een literaire thriller en een spannende roman is dun, zo is gebleken. Geregeld ontstaat er de nodige verwarring. De Logee komt in mijn ogen volkomen tot z’n recht onder de noemer van de spannende roman. Dit is echter nog geen erkend genre, niet als label op boekomslagen althans. Toch is dit van belang om een boek juist te kunnen beoordelen. Wat is jouw mening hierover?

Dat is best een moeilijke vraag. Een thriller moet natuurlijk de nodige spannende ingrediënten bevatten, (suspense of de 'whodunit'-vraag) maar voor zover ik weet is er geen lijst met voorwaarden waaraan het moet voldoen. Zelf ben ik altijd een groot liefhebber van het thriller-genre geweest, en heb op dit gebied dan ook heel wat verslonden, maar ook bij schrijvers van naam zit je lang niet altijd op het puntje van je stoel. Voor een scheidslijn tussen een spannende roman en een thriller, zouden er ook duidelijk omschreven criteria moeten zijn. En dat is niet het geval. Je kunt je natuurlijk afvragen hoe belangrijk het is daar onderscheid in te willen maken. Maar als iemand mijn boek liever een spannende roman noemt, vind ik dat prima.

Wat kunnen we in de (nabije) toekomst nog meer van je verwachten?

Er borrelen alweer allerlei ideeën in mijn hoofd, dus ik hoop dit najaar weer aan een nieuw spannend boek te kunnen gaan beginnen. Thriller of roman, haal maar door wat niet van toepassing is. :-)

Diana

- Meer weten over Femmie van Santen? Kijk dan op haar website.



Bezoekersreacties:
Website Security Test