We spreken af bij een café aan het strand en Mariëtte komt aanlopen met een pup van vier maanden oud die de omgeving en de aandacht maar al te interessant vindt. 

Mariëtte: We waren dit weekend in Zeeland voor mijn signeertournee, gezellig met de kinderen en de hond, maar hij is daardoor helemaal van het pad af geraakt. We moeten weer aan de bak met opvoeden.

Mariëtte: Heel goed. In de boekwinkels in Zeeland was het superdruk, ik wist niet wat me overkwam. Veel mensen dachten dat er een man achter zat, omdat bij Suzanne Vermeer dat ook zo was. Maar niemand had het dus geraden, behalve jullie dan.

Aline: Ik zei tegen Wendy (Wendy Wenning, de hoofdredacteur van Vrouwenthrillers) dat ik meteen aan jou dacht, maar dat vrij lastig vond omdat je ook veel boeken onder je eigen naam schrijft en een baan en een gezin hebt. Hoe doe je dat toch?

Mariëtte: Dat weet ik eigenlijk nog steeds niet, maar het is toch nu toe altijd gelukt. Het is wel een beetje druk inderdaad. Ik ben heel veel aan het werk, maak veel uren. Ik heb oppas en werk veel ’s avonds en in het weekend. Als we onderweg zijn, dan rijdt mijn man Erik en kan ik lekker een paar uurtjes werken. Ik werk ook altijd op vakantie, maar dat vind ik niet zo erg. Als ik op vakantie een boek schrijf, vind ik het net zo relaxed als wanneer ik op vakantie een boek lees. Het is anders dan zevenhonderd mails op vakantie te moeten beantwoorden of een deadline halen. Al mijn boeken gaan ook over een vakantiebestemming, dus ik vind het prima om ze daar ook te schrijven. Als ik lekker in een strandtentje zit en een flow heb dan schrijf ik duizend woorden binnen een paar uur, dat schiet lekker op.

Mariëtte: Nee. In het begin ga ik heel hard met een boek: de sfeer neerzetten gaat bij mij heel snel. Het plot vind ik altijd het lastigst, daar doe ik langer over. Het gebeurt ook wel dat ik de hele dag aan het werk ben en maar vijfhonderd woorden schrijf. Ik loop ook wel vaak vast, dan ga ik door met een ander stukje waarvan ik weet dat het wel makkelijk is. Dan moet ik het later aan elkaar leggen, dat vind ik ook wel lastig. En als ik er echt niet uitkom, dan vraag ik het aan Karin, mijn redacteur en uitgever. Soms vind ik iets heel logisch en zegt Karin dat het nergens op slaat, dat vind ik natuurlijk heel irritant, maar achteraf heeft ze altijd gelijk. Sowieso bespreken we de hele verhaallijn van tevoren met elkaar door, maar soms loopt ik toch vast.

Mariëtte: Uiteindelijk wel, ik heb nog nooit een boek weggegooid. Ik heb wel een boek op mijn computer staat dat ik niet heb afgemaakt. Een thriller, onder mijn eigen naam. Toen ben ik uiteindelijk Anna gaan schrijven, een historische roman, dat ging beter.

Mariëtte: Nou, ik heb natuurlijk in thrillers al veel plots gebruikt als Linda van Rijn en ik wilde onder mijn eigen naam niets op herhaling doen, al zouden de lezers dat misschien niet merken. Dat zou te makkelijk zijn, dan zou ik mijn eigen ideeën recyclen. En ik wilde heel graag een historische roman schrijven.

Mariëtte: Ja, mega! Corina Bomann schrijft supergaaf, maar ook de historische romans van Simone van der Vlugt vind ik prachtig. Die zijn veel meer historisch verantwoord dan wat ik nu zelf schrijf: haar boeken zijn gebaseerd om een echt bestaand persoon en die van mij niet.

Mariëtte: Ik zou niet snel echt zware literatuur gaan schrijven, zoals Harry Mulisch bijvoorbeeld. Ik heb Grand hotel Europa van Ilja Leonard Pfeijffer al een keer gelezen, maar ik ben hem nu opnieuw aan het lezen, want ik vind het een mooi boek. Elke zin is een kunstwerk, dat zou ik graag willen kunnen. Misschien later, als ik ouder ben en er meer tijd voor kan nemen. Ik heb nu altijd een ander boek die ik wil schrijven, ik heb heel veel ideeën.

Mariëtte: Voor Anna moest ik veel research doen naar die tijd, het begin van de 19de eeuw. Ik wil wel dat alles klopt, ik wil ook details kunnen gebruiken. Die maken het verschil of je een boek leest of je er helemaal in zit. Ik had me een beetje verkeken op het aantal details dat ik moest uitzoeken, en toen zei mijn moeder dat zij dat best wilde doen. Ze werkte vroeger in de bibliotheek, ze is altijd vertaalster geweest, ze houdt wel van het uitzoekwerk. Dus ik heb een lijstje voor haar gemaakt. En Sara, de dochter van Mark en Karin van de uitgeverij, werkt er nu ook. Zij heeft geschiedenis gestudeerd, zij heeft ook wat dingetjes voor mij uitgezocht. Ik voelde me een soort Dan Brown, maar dan een light versie, haha. Hij heeft ook een research team om zich heen. Maar het was fijn om te werken, want als je te vaak moet stoppen om de details uit te zoeken, dan heb je nooit de flow.

Mariëtte: Ja, alleen onder mijn eigen naam wissel ik nogal vaak van genre. De thrillers van Linda schrijf ik natuurlijk al heel lang, er is wel wat afwisseling in, ik wil altijd iets vernieuwends doen. En natuurlijk de research voor al die vakantiebestemmingen! Dat vind ik belangrijk, ik zou niet de sfeer zo goed kunnen neerzetten als ik niet zelf op de bestemming was geweest. Ik krijg vaak reacties van de lezers dat ik het zo echt heb beschreven dat ze het gevoel hebben dat ze er zelf zijn geweest. Dat gevoel wil ik absoluut vasthouden, ik denk dat dat de reden is dat veel lezers graag bij mij terugkomen. 

Mariëtte: Ja! Sommige mensen denken dat ik ga stoppen als Linda omdat we nu de onthulling hebben gehad of dat de naam Linda van Rijn nu zou verdwijnen. Dat blijft gewoon op het boek staan en ik heb nog duizenden ideeën voor Linda van Rijn. Bestemmingen zijn het probleem niet, net als mijn fantasie. Tijd is wel een doorlopend probleem, maar tot nu toe is het ook altijd gelukt.

Mariëtte: Nee, nooit. Het pseudoniem is natuurlijk ontstaan omdat ik toen mijn feelgood boeken schreef en non-fictie. Het was in de begintijd van Suzanne Vermeer en ik vond het een leuk concept, maar nog een genre erbij zou verwarrend kunnen zijn voor de lezers en boekhandelaars. Toen mijn uitgever met het idee van een pseudoniem kwam, vond ik het best relaxed. Ik wilde het proberen en als het niet lukt, kon ik er gemakkelijk mee stoppen omdat het toch een pseudoniem was. Ik had nooit verwacht dat het zo’n succes zou worden. Er komen ongelooflijk veel thrillers uit en het is niet makkelijk om daar tussen te komen. Ik wilde het wel proberen, maar dacht altijd dat het bij twee - drie boeken zou blijven. Maar toen ging het supergoed lopen. Nog steeds, negenentwintig boeken later, ben ik nooit zeker van dat het een bestseller zal worden. Ik denk, dat als je daar wel van uitgaat, het boek ook minder gaat worden. Ik vind dat je bij elk boek hard je best moet doen en aan je lezers bewijzen dat je het waard bent.

Mariëtte: Sommige wel: mijn feelgoodromans hebben uiteindelijk allemaal in de bestsellerlijst gestaan. Bij Linda van Rijn boeken weet je dat van tevoren al, dat zie je aan de inkoop. Dat is aan de boekhandels te danken, ze kopen ze goed in, iedere keer weer. Met het concept Linda van Rijn weten ze inmiddels dat het goed verkoopt, maar als je, zoals ik, iedere keer met iets nieuws komt, dat is wat onzeker, daar zijn ze wat voorzichtiger mee. 

Mariëtte: Weet je, de bestsellerlijst vind ik hartstikke leuk, maar de berichtjes van lezers waarin ze zeggen dat ze door mij weer boeken zijn gaan lezen, dat ze van mijn boeken genieten – daar gaat het om. Dat vind ik veel meer erkenning dat een plek in de bestsellerlijst. Nu iedereen weet dat ik Linda ben kan ik er nog meer van genieten. Daarom zijn we die onthulling gaan doen. Sommige mensen hebben negenentwintig boeken van mij in de kast staan en ze hebben nog nooit de schrijver ontmoet!

Mariëtte: Nee, helemaal niet. Ik was wel een beetje bang dat het net van tevoren uit zou komen, dus ik ben blij dat het geheim was gebleven. Ik vond het een heel leuk feestje met vrienden, familie en allemaal leuke mensen. Mijn zoontje Casper en dochtertje Nora waren achteraf heel trots dat zij op het podium stonden en mijn naam bekend hebben gemaakt. Ze waren heel zenuwachtig van tevoren.

Mariëtte: Ja, mega! Maar toen ik er eenmaal zat en niet meer terug kon, heb ik het losgelaten. Het programma was heel goed opgesteld en gepresenteerd door mijn vriendin Sara. Ik wist dat ze mij zou redden als ik het niet meer wist. Ik hoefde zelf niet veel te doen en dat gaf ook rust. 

Mariëtte: Ja, dat vind ik heel fijn en ik kan eindelijk signeren als Linda van Rijn. Ik heb het heel druk met mijn signeertournee: dat zijn 16 boekwinkels en 3 dagen Libelle Zomerweek. 

Mariëtte: Nee, dat was het, ik ben niet nog eens Suzanne Vermeer ernaast.

Mariëtte: Ja, ik vind het leuk om te weten wat er verschijnt, wie de nieuwe schrijvers zijn, wat er succesvol wordt, al weet je nooit precies waarom. Ik heb wel weinig tijd om te lezen, dat vind ik jammer. De nieuwe Nicci French of Karin Slaughter bijvoorbeeld lees ik dan wel altijd.

Mariëtte: Ik zou een keer een biografie willen schrijven, zoals Annejet van der Zijl dat doet. Dat vind ik oprecht zo knap, ik weet niet zeker of ik dat kan. 

Mariëtte: Omdat ik dat altijd denk bij alles wat ik nieuw schrijf. Ik denk dat het stukken makkelijker eruit ziet dan het is, dat het research-gedeelte best lastig is, een enorme klus. Ik zou er nu niet de tijd voor kunnen maken, maar ik zou het wel willen. En ik wil natuurlijk mijn historische serie verder schrijven, maar dat staat al in de planning. En als Linda… Ik heb niet echt andere plannen met Linda. Gewoon nieuwe bestemmingen, nieuwe verhalen en ik hoop dat de lezers het leuk blijven vinden. Het is sowieso een uitdaging om met zo veel boeken origineel te blijven en steeds nieuwe lezers aan te spreken. Linda gaat in elk geval geen nieuwe genre uitproberen, daar heb ik mezelf voor.