Carien Touwen in gesprek met Esther Kreukniet
Door: Carien Touwen op 29 november 2014

Eind oktober werd het nieuwe boek van Esther Kreukniet feestelijk gepresenteerd. Misdaadverslaggever John van den Heuvel nam het eerste exemplaar van En passant in ontvangst onder toeziend oog van een groot aantal bekende televisiedames. De boekpresentatie was een groot succes en het regent inmiddels goede recensies voor En passant dat door The House of Books is uitgegeven. 
Het boek gaat over Michelle die in een coma ligt na een ernstig auto-ongeluk. Herinneringen aan haar zorgeloze leven komen in flarden voorbij. Een luxe leven in Kralingen met haar succesvolle man, twee kinderen, een vakantiehuis in Zuid-Frankrijk, vrienden, en alles in overvloed. Maar al snel merken we dat haar leven niet zo zorgeloos is als het lijkt. Steeds meer geheimen komen boven water… 
Esther Kreukniet debuteerde in 2002 met Beau Ravage. Haar derde boek Carte Blanche werd in 2011 door Margriet verkozen tot het ultieme zomerboek. Esther is een drukbezette vrouw; ze heeft haar eigen communicatie-adviesbureau, werkt als freelance journaliste voor diverse (dames)bladen en kranten, geeft regelmatig schrijfworkshops en schrijft ondertussen ook nog boeken. Speciaal voor Vrouwenthrillers.nl reisde Carien Touwen naar Rotterdam waar ze Esther Kreukniet uitgebreid interviewde over haar nieuwste boek. Ze hebben een enorm leuk gesprek waarbij heel wat meer dan En passant ter sprake komt. Een ding moge duidelijk zijn: Esther is een tevreden mens. Ze is oprecht blij dat ze alles kan doen wat ze nu doet en met haar prachtige nieuw boek en de vele positieve reacties hierop.


Hoe ben je op het idee gekomen om te schrijven vanuit het perspectief van iemand die in coma ligt?

Ik wilde graag schrijven vanuit een personage dat kon terugdenken aan haar leven, maar daar niks aan kon doen, iemand die als het ware gevangen zit. Eerst dacht ik aan een gevangenis, maar dat vond ik te complex en toen kwam ik op het idee van een coma. Ik ben hier vervolgens onderzoek naar gaan doen en toen bleek dat sommige mensen die in coma liggen wel kunnen horen, voelen en ruiken maar niks terug kunnen zeggen of doen. Met dat gegeven ben ik aan de slag gegaan. Ik vond dat een heel mooi uitgangspunt om aan een verhaal te beginnen.

Dus het was niet zo dat je het onderwerp in je omgeving tegenkwam of in de media?

Nee, helemaal niet. Het vreemde is dat het zaadje voor dit boek al drie jaar geleden geplant werd. Ik was al volop met dit boek bezig toen dat vreselijke ongeluk met Prins Friso gebeurde en nog later kwam het ongeval van Michael Schumacher. Daardoor realiseerde ik me wel dat het een heel moeilijk onderwerp was, waar ik respectvol mee om moest gaan. Ik heb uitgebreid research gedaan en met zoveel mensen gesproken waardoor ik erachter kwam dat er veel gradaties zijn in coma. Michelle ligt in een lichte coma waaruit ze weer wakker kan worden. Ik heb dus niet bewust naar een actueel onderwerp gezocht, maar vooral naar een situatie waarin mijn hoofdpersoon in rust kan terugkijken.

Hoe heb je de research hiervoor gedaan?

Ik ben bij een verpleeghuis in Den Haag geweest en heb uitgebreid gesproken met het verplegend personeel over hoe comapatiënten verzorgd worden en wat de procedures zijn. Zij gaven mij heel veel informatie over hoe het is om dagelijks met comapatiënten om te gaan. Verder sprak ik met een neurochirurg van het Coma Science Center in Nijmegen die goed heeft uitgelegd wat er gebeurt in de hersenen en wat er allemaal wel en niet vaststaat op dit gebied. Verder heb ik heel veel gelezen over de ervaringen van ex-comapatiënten. Er zijn nog niet heel veel feiten bekend over het fenomeen dat comapatiënten kunnen horen wat er in hun omgeving gebeurt, maar wel veel verhalen over dat ze de aanwezigheid van bezoekers konden voelen en hun vertrouwde stemmen konden horen.

Heb je veel van jezelf in Michelle gestopt?

Nee, niet echt. Dit is al mijn vierde boek en ik heb een karakter gecreëerd ten dienste van het verhaal. Michelle is een enorme pleaser, een neuroot en ze gaat heel ver om iedereen gelukkig te maken. Dat heb ik zelf niet zo erg. Het gekke is dat Michelle ondanks die eigenschap toch een verhouding aangaat met een andere man. Daarin heeft haar karakter mij echt verbaasd. 
Ik ben zelf wel een liefhebber van kunst en heb mijn liefde voor kunst in Michelles beroep van galeriehoudster gestopt. De schilder Kees van Dongen noem ik bijvoorbeeld ook met opzet, het is een Rotterdamse schilder die naar mijn idee veel bekender in Nederland zou moeten zijn. Maar ook de andere genoemde werken vind ik heel mooi, die hebben allemaal een droefenis in zich die ik goed bij het verhaal van Michelle vond passen; zij heeft ook altijd iets treurigs en terughoudends en kan nooit helemaal ergens van genieten. Dat vond ik wel een hele mooie parallel. 

Ieder verhaal heeft twee kanten, schrijf je in je dankwoord, en je hoopt dat lezers nadenken voor ze over anderen oordelen. Waarom is het belangrijk voor jou om een boodschap uit te dragen met je boek?

Dat is voor mij inderdaad erg belangrijk. Maar wat die boodschap is maakt niet uit. Ieder voor zich haalt er iets anders uit en dat is heel fijn om te zien. Iedereen is immers in een andere fase van zijn leven. Dat is het mooie aan kunst en literatuur, dat het je even bewust maakt van het feit dat er meerdere kanten aan een verhaal zijn. Ik hoop dat mensen daar wat vaker bij stil willen staan. Van de geboorte tot nu, we maken allemaal veel mee, en dat maakt ieder mens tot wie hij is. Maar dat zijn meestal geen dingen die meegenomen worden als we oordelen over elkaar en dat zouden we wel vaker moeten doen.
Als je wat meer achtergrond kent, zoals je in En passant bij de moeder van Michelle langzaam maar zeker haar geschiedenis ziet, kun je ook beter snappen waarom ze de dingen doet zoals ze die doet. Dan veroordeel je haar gedrag niet meteen en is haar situatie niet zo zwart-wit. Ik ben geen evangelist, maar hoop wel op meer bewustzijn van elkaars perspectieven. Het zal niet meer zijn dan een druppel op de gloeiende plaat, maar ik hoop dat die ene druppel zich toch als een olievlek zal verspreiden. Met meer begrip en liefde krijgen we wat meer mildheid voor elkaar, al is het maar alleen in onze directe omgeving. En wie weet wordt de wereld daardoor weer een beetje mooier, dat zou toch fijn zijn?!

Je hebt het in je dankwoord ook over geloof, hoop en liefde. Hoe belangrijk is dat voor jou? 

Ik ben heel gelovig. Iedereen is vrij om te geloven of dit juist helemaal niet te doen, dus dit zijn geen dingen die ik er bovenop wil leggen. Ik ben overigens wel meer spiritueel gelovig dan kerkelijk gelovig.
Geloof, hoop en liefde zijn heel nauw verbonden. Het geloof geeft mij altijd veel steun, zonder liefde kan je niet leven en hoop is heel belangrijk als je wil dat dingen goed komen. Dat zie je ook bij Michelle, die gelooft dat ze er wel uitkomt. Die drie vaste ijkpunten zijn voor mij het allerbelangrijkste in het leven. Ik heb ze echt nodig gehad om te worden wie ik nu ben, ik was heel onzeker en heb er zeker twintig jaar over gedaan om dat los te laten. Het geloof kwam telkens terug bij die zoektocht en heeft me echt veel steun gegeven.

Het verhaal speelt zich af in dezelfde omgeving als waar jij woont. Waarom heb je daarvoor gekozen?

Het is niet alleen een plek die ik goed ken, het is ook een hele mooie omgeving die heel veel mensen uit Nederland nog niet kennen. Niemand schrijft over Kralingen of Oostvoorne, veel auteurs schrijven juist over Amsterdam en andere plaatsen. Ik hoor ook dat lezers het heel erg leuk vinden dat ik een andere omgeving heb gebruikt en ze daardoor een ander stukje Nederland leren kennen. En het sfeertje van die oude Kralingse families en hun ingetogen chique manieren is wel heel typisch, dat is wel iets wat je niet overal vindt.

Je begon met het idee van een vrouw in coma. Hoe heb je de rest van het verhaal vormgegeven?

Ik werk altijd met een storyboard en werk dat steeds verder in detail uit. Iedere keer stopte ik er weer een diepere laag in. Vooral het idee van de perfectie wilde ik afpellen, het idee van de vrouw die voor de buitenwereld perfect lijkt en haar gezin waarmee alles goed lijkt te gaan. Achter elke deur schuilt wel een geheim en veel mensen maken dingen mooier dan ze in werkelijkheid zijn. Dat intrigeert me en daar wilde ik wat mee. Ik wilde laten zien waaruit de geheimen en de drang naar perfectie van Michelle voortkwamen. Het duurt bij mij ook heel lang voor een verhaal rond is, ik houd van verhalen met diepere lagen en ga telkens weer een stukje verder in de achterliggende verhaallijnen als ik schrijf. Dat merk ik ook weer met het boek waar ik nu aan werk, daar heb ik dat nog sterker.

Je bent al bezig met een nieuwe thriller?

Jazeker! Ik ben er heel druk mee bezig. Maar er kruipt altijd veel tijd in bij mij dus het duurt nog wel een tijdje voor het af is hoor. Ik werk natuurlijk fulltime en heb ook een lieve zoon, dus het schrijven moet er allemaal naast gebeuren. Soms is het gewoon te druk op mijn werk en ligt het schrijven helemaal stil. Ik werk vier dagen in de week op kantoor als communicatieadviseur voor MKB- bedrijven en schrijf daarnaast als freelancer voor diverse bladen. Wat dat betreft is het gek dat ik nu aan de andere kant van de tafel zit, normaal neem ik de interviews af. (lachend pakt ze haar telefoon en maakt een foto van mij(!) die ze vervolgens op haar Facebook zet. Maar gelukkig kan ik heel gemakkelijk schrijven. Dat helpt.

Dus je volgende boek kan ook volgend jaar al verschijnen?

Nee, ik doe echt heel lang onderzoek. Ik neem de tijd en wil niets afraffelen. Als ik mijn tijd fifty/fifty kon verdelen tussen werken en schrijven zou het wat sneller gaan, dat zou me ideaal lijken. Wie weet in de toekomst. Maar ik zou niet alleen boeken willen schrijven, ik heb het nodig om bezig te zijn met communicatie en met mensen, dat houdt me met beide benen op de grond. Het is ook wel heel tegenstrijdig aan het schrijversvak: de stilte van het schrijven en vervolgens de drukte van de boekpromotie. 


Jouw boekpresentatie werd heel goed bezocht, ook door een hele schare BN’ers. Hoe ervaar je dat?

Het is heel bijzonder allemaal. Veel van de mensen die kwamen heb ik zelf geïnterviewd en de band is altijd heel warm gebleven. Ze gunnen het me en vonden mijn boek echt goed. Anders komen ze niet hoor. Je moet die contacten natuurlijk ook onderhouden en ik geloof ook wel een beetje in zaaien en oogsten. Maar het is moeilijk hoor, echt een uitdaging, om te vragen of ze iets voor jou willen doen. En als John van de Heuvel zegt dat je mijn boek moet lezen, dan doet dat wel iets hoor qua PR. Ik vind het echt heel bijzonder dat ze dat voor me willen doen.

Dit is alweer je vierde boek. Ben je gegroeid als schrijver?


Ja enorm. Bij mijn eerste boek was ik echt nog een meisje, nu ben ik een vrouw die als mens en als schrijfster volwassen is geworden. De thema’s en motieven zijn door de jaren heen behoorlijk veranderd. Daarnaast heb ik nu veel meer voor het genre thriller gekozen en daar zal ik voorlopig ook blijven. Ik kan in dat genre veel psychologie in kwijt en dat vind ik zelf het leukste om te schrijven.

Je debuteerde in 2002. Is er veel veranderd in de boekenwereld de afgelopen tien jaar?

Ja absoluut. Dankzij de sociale media en de vele boekenforums komt alles veel dichterbij, er is meer interactie met lezers en dat voelt ontzettend warm. Ik krijg veel directe feedback en tien jaar geleden moest ik maar afwachten wie mijn boek gelezen had. Ik krijg nu ook allerlei leuke foto’s toegestuurd van mensen die En passant hebben meegenomen op vakantie. Dan zie je je boek terug op al die prachtige locaties, fantastisch. Mijn boek is overal geweest… nou ik nog (lacht). Je vrienden op sociale media zijn toch een soort ambassadeurs, als zij verkondigen dat mijn boek ze zo goed bevallen is, zien anderen dat weer en dat levert weer meer lezers op. Dus het is echt veel leuker nu.

Je maakt jezelf wel heel druk. Je geeft ook nog eens schrijfcursussen…

Dat klopt. Ik geef al twaalf jaar diverse soorten schrijfcursussen waarin ik mensen leer boeken schrijven. Erg leuk om te doen. Daarnaast heb ik ook een paar boekjes geschreven over geluk. Doordat ik zoveel mensen spreek en interview vraag ik die mensen altijd wat hun leven zo fijn maakt. Verder ben ik daar zelf ook veel mee bezig en ik heb al die informatie en tips verzameld en er kleine boekjes van gemaakt.
Ik ben heb wel geleerd dat je je geluk zelf moet maken, dat niemand dat voor je kan doen. Het is de kracht van positief denken, het heeft echt te maken met je instelling. Ik heb hier ook wel eens een workshop in gegeven, en zou hier nog wel wat meer mee willen doen. Maar goed, ik ben druk genoeg en wil dingen altijd met liefde en aandacht doen en kan nu eenmaal niet alles tegelijk. Soms moeten dingen ook even liggen om te kunnen groeien.

Wat zijn je schrijfplannen voor de toekomst?

Mijn grootste droom is om schrijfster te worden (lacht). Ja, dat ben ik al, maar om nog meer tijd er aan te besteden, dat is mijn grote droom. Dan zou ik thrillers afwisselen met boeken over persoonlijke ontwikkeling en bewustwording. Ik wil boeken blijven schrijven die mensen raken.

Carien Touwen

Carien Touwen, schrijfster, uitgever en freelance redacteur & journalist, gaat elke maand voor VrouwenThrillers.nl in gesprek met een (vrouwen)thriller-auteur. Meer over Esther Kreukniet kan je vinden op haar website: www.estherkreukniet.nl en www.thehouseofbooks.nl 



Bezoekersreacties:
Website Security Test