Hanneke: Ik woon samen met mijn man en onze zoon Odin in Limburg, maar ik ben een rasechte Brabander.  Bijna twee jaar geleden hebben we de stap naar onze nieuwe woonplaats gemaakt en dat bevalt ons heel erg goed.

Ik ben een creatieve perfectionist, die heel graag met to-do-lijstjes werkt, houdt van naturel ribbelchips en een hekel heeft aan houten ijsstokjes.

Van buiten ben ik rustig - een gevoelige introvert - maar van binnen draaien de radertjes altijd rond en komen de gekste en soms meest gruwelijke ideeën in me op. Sommige mensen die mij kennen zijn behoorlijk verbaasd over de angstaanjagende verhaallijn van Lucy en de dingen die ze moet doen. Maar die bizarre twists in mijn hoofd moeten eruit, en dan maar beter op papier, toch?

Het grootste gedeelte van mijn werkweek besteed ik aan mijn bedrijf, waarin ik samen met mijn team bruidsfotografen help door hun foto’s te bewerken. Daarnaast heb ik ook tijd gereserveerd om te schrijven. Het is een absoluut voorrecht dat ik de vrijheid heb om mijn week op die manier in te mogen en kunnen delen.

Hanneke: Hij had het nieuws zitten kijken, ik was aan het koken, spaghetti waarschijnlijk. Ik weet niet precies meer wat hij zei maar het als reactie op een nieuwsitem en iets in de trant van ‘Het lijkt wel een wedstrijdje wie de beste moord pleegt!’ Ik zei: ‘Ah, So you think you can kill!’ Op dat moment sloegen er een heleboel radertjes in mijn hoofd op hol. Ik heb de lepel waarmee ik door de saus aan het roeren was aan hem gegeven en heb mijn idee zo snel ik kon opgeschreven. Het verhaal ontstond binnen een minuut of tien! Van dat originele idee is uiteindelijk nog veel geschrapt, maar het hele concept ‘So you think you can kill‘ is uiteraard bewaard gebleven. Het is zelfs een hele tijd mijn werktitel geweest, maar ik ben gaandeweg overgestapt naar ‘BLOED’, en daarna heb ik voor ‘Lucy’ gekozen.

Hanneke: Er zijn er niet veel, twee om precies te zijn. Om te beginnen vind ik gamen ook leuk, heel wat jaren geleden vond ik het super om te racen bijvoorbeeld. Shooter games zoals Lucy ze speelt hebben me nooit echt geboeid, dat vind ik te eng. Niet vanwege het bloed, maar meer vanwege het onvoorspelbare in zulke spellen. Nu beperk ik me tot spelletjes op mijn telefoon, om mijn hoofd leeg te maken of om een spelletje te doorgronden (en dan na een paar weken weer van mijn telefoon te verwijderen). We zijn in ons gezin dol op bordspellen of dobbelspellen. Op een regenachtige zondagmiddag zijn we waarschijnlijk bezig met Monopoly of iets dergelijks. Daar genieten we alle drie van!

De andere overeenkomst is dat Odin net als Alec twee jaar oud was toen ik startte met de eerste hoofdstukken van Lucy. Het was heel tof om mijn eigen ervaringen te kunnen verwerken en de simpele, dagelijkse dingen die ik met Odin meemaak als inspiratie te gebruiken. De steen die Lucy in haar jaszak vond bijvoorbeeld, dat is iets wat je anders niet zou kunnen bedenken. Daarnaast bleek het ook fijn om ervaring als moeder te hebben, want ik denk niet dat ik me anders heel goed in had kunnen leven in de situatie waarin Lucy verzeild is geraakt. Ook al weet ik zelf gelukkig niet hoe het is om het te ervaren, ik kon me wel een voorstelling maken hoe het zou voelen als je zo voor het blok wordt gezet… Het contrast tussen de liefdevolle moeder en de dingen die ze tijdens de spelshow moet doen vond ik ontzettend interessant om uit te diepen.

Hanneke: Het allerliefst schrijf ik in de avonden. Lekker aan de eettafel, met op de achtergrond een film of serie die mijn man aan het kijken is. Maar ik kwam er tijdens het schrijven van Lucy achter dat het me opbrak na een dag “gewoon” werk. Het was te veel en ik weet van mezelf dat ik dan echt op moet passen om niet overwerkt te raken. Een goede vriendin van me vroeg of ik er niet al eens aan had gedacht om ruimte en tijd voor het schrijven te reserveren. Ik ben eigen baas, dus na wat reken-, denk- en voelwerk besloot ik om mijn werkdagen aan te passen zodat ik de maandagen kon gebruiken om te kunnen schrijven. Alles in me zei dat dit de goede beslissing was. En het is heerlijk! Ik kan een hele dag aan schrijven besteden. Dat is dan niet per se alleen het schrijven op zich, maar ook bijvoorbeeld een hoofdstuk uitwerken, contact met de uitgever, redigeren, onderzoek doen of nieuwe dingen leren. Lekker comfortabele kleding aan, een kop koffie erbij en aan de slag. En als Odin thuis komt van school, kan ik samen met hem leuke dingen doen.

Hanneke: Ik denk dat die map prima in de kast mag blijven staan, haha. Het is mooi om te zien hoe mijn droom van vroeger nu werkelijkheid is geworden, en die map is een mooi begin geweest van dat avontuur, ook al wist ik dat toentertijd nog niet. Maar het heeft voor mij geen potentie om verder uit te werken, of om er een kinderboek van te maken. Daar ligt mijn ambitie ook niet. Laat mij maar lekker voor volwassenen schrijven, mensen van spanning op het puntje van hun stoel laten zitten. Ik denk dat mijn schrijfstijl daar het meest geschikt voor is en dat dat mij het beste ligt, vanuit mijn eigen referentiekader.

Hanneke: Een boek schrijven was absoluut mijn wens, een boek uitbrengen mijn droom. Hoe mooi zou het zijn als mijn verhaal via een boek voor iedereen te lezen zou zijn! Nu het eenmaal zo ver is, moet ik mezelf af en toe echt even knijpen om zeker te zijn dat het echt is.

Als ik denk aan alle verhalen die ik heb geschreven (en vaak niet heb afgemaakt) heb ik altijd wel in de spannende hoek gezeten, dus een thriller is een logisch gevolg. Ik weet ook niet of ik in een ander genre zou kunnen schrijven, het thriller-gevoel zit er nu eenmaal in, als ik een feelgood of roman zou schrijven, zal er toch altijd weer een spannend element in komen te zitten.

Hanneke: Ik vind het inderdaad heel spannend. Vrienden, familie en proeflezers vonden Lucy echt heel goed, De Verhalenfabriek was ook super enthousiast natuurlijk, maar hoe zou het grotere publiek het vinden? Ik voel dat dan compleet in mijn lijf en mijn hoofd en vind het lastig om het los te laten. Ik heb letterlijk een aantal slapeloze nachten gehad in de loop naar de verschijningsdatum, het is toch mijn baby waar ik de afgelopen ruim anderhalf jaar mijn ziel en zaligheid, bloed, zweet en tranen in heb gestopt. Het voelt heel kwetsbaar dat anderen daar ook wat van kunnen vinden, dat ze er kritisch naar gaan kijken, wat uiteraard ook goed is, maar wel spannend. Mijn man is mijn steun en toeverlaat, die me - met zijn nuchtere blik op de wereld - rustig kan maken. En op het moment dat de eerste positieve reacties binnendruppelden overheerste het trotse en dankbare gevoel. Als je droom eindelijk is uitgekomen, kun je niet anders. Ik weet dat er ook nog wel kritische of minder positieve reacties kunnen gaan komen, maar dan bedenk ik me dat Lucy niet voor iedereen kan zijn. Of hoeft te zijn. 

Hanneke: Ik lees veel te weinig, dat geef ik toe. Het is niet per se tijdgebrek, maar vooral het feit dat ik ook heel graag series kijk. Dit zijn dan, uiteraard, spannende series, maar vanwege mijn achtergrond in de fotografie kan ik ook enorm smullen van mooie beelden, denk dan bijvoorbeeld aan Breaking Bad en Hannibal. De kleuren die worden gebruikt, de settings en camerastandpunten, ik kan daar vol verwondering van genieten en het beeld tot op het bot analyseren.

Ik heb altijd een sterke voorkeur gehad om thrillers te lezen, maar inmiddels lees ik ook wel andere boeken, bijvoorbeeld feelgood. Zeker omdat ik nu via social media meer in contact kom met andere auteurs en ik benieuwd ben naar hun werk. Toch blijf ik het liefst naar thrillers grijpen. Sinds mijn tienertijd ben ik fan van Stephen King. Mijn ouders hadden een bundel in de boekenkast staan en ik heb de vier verhalen die daarin stonden verslonden. Dat smaakte naar meer! Ik heb niet al zijn boeken, maar nieuw werk schaf ik heel graag meteen aan en probeer ik dan zo snel mogelijk te lezen.

Hanneke: Jazeker! De afgelopen periode heb ik weinig kunnen schrijven, mijn hoofd zat te vol met Lucy om verder te gaan. Maar de start aan een nieuw boek is er al in ieder geval. Een boek waar ik heel veel zin in heb om mee verder te gaan. Wat het precies is, kan ik nog niet vertellen. Misschien later!

Hanneke: Ik wil jou allereerst graag bedanken voor dit interview, Wendy! Je stelt fijne vragen die me echt laten nadenken over de dingen die ik doe, daar hou ik wel van.

Als debutant is het ontzettend spannend als je boek uitkomt. Hoe wordt je boek ontvangen, wat gaan mensen ervan vinden? Ik hoop dan maar dat de lezers zich met plezier hebben ondergedompeld in mijn zelfverzonnen wereld. Dat ze Lucy in hun hart sluiten en zich misschien afvragen: ‘Wat zou ik doen in zo’n situatie?’ 

Als je na het lezen het boek met een zucht weglegt, weet dan dat er een heel dankbare auteur in Limburg zit, die hoopt dat je ervan hebt genoten!