Marianne & Theo Hoogstraaten
Door: Diane & Wendy op 15 juni 2018

Onlangs is bij De Crime Compagnie Wat niemand weten mocht van Marianne & Theo Hoogstraaten verschenen. Deze historische thriller kreeg van recensent Diane zonder twijfel vijf sterren. Benieuwd naar dit schrijversechtpaar en naar hun plannen voor de toekomst, legde Diane en Wendy een aantal vragen voor aan Marianne & Theo.




Wie zijn Marianne & Theo Hoogstraaten? Kunnen jullie wat meer over jezelf vertellen? 

Wij zijn een schrijversechtpaar met als gezamenlijke passie o.a schrijven en reizen (en niet alleen voor het doen van research).Theo gaat zelden op reis zonder een gitaar. Als hij een paar dagen niet kan spelen (klassiek, Spaans, maar ook popmuziek) wordt hij rusteloos. Marianne heeft als hobby fotografie. Ze heeft het geluk gehad een tijdje te mogen meelopen met een bekende fotograaf, en heeft sindsdien altijd een camera bij zich. We proberen verhalen te schrijven waar lezers naar binnen worden gezogen, waarin ze zich zo met de karakters kunnen identificeren, dat ze zelf beleven wat de personages overkomt. Dat kan heftig zijn, zeker omdat soms wordt geschreven vanuit het perspectief van de bad guy. We willen ook boeken schrijven die meer bieden dan een oppervlakkig, alledaags verhaal. Daarom is de plot altijd geweven rond een maatschappelijk thema of een historische gebeurtenis. En ja, ook al is het hoofddoel een spannend verhaal, we proberen lezers zeker ook aan te zetten tot nadenken en dat bereik je alleen als het boek en tijdje blijft na sudderen. Je zult maar aan de Belgische kust wonen en in Kinderspel lezen dat op een zandbank vlak voor je deur meer dan 10.000 ton gifgasgranaten uit de Eerste Wereldoorlog ligt te verroesten zonder dat de overheid iets onderneemt om een ramp te voorkomen; je zult maar onvoorwaardelijk in de Heilige Stoel geloven, en dan in De verleidsters lezen wat pausen rond 1500 allemaal uitvraten en dat er ook toen al geen middel werd geschuwd om alles wat het schijnheilige blazoen kon bevlekken onder het tapijt te vegen. In 2005 verscheen onze eerste literaire thriller Een middag aan zee, waarin het dochtertje van hoofdpersoon Magda verdwijnt op een overvol strand. Veertien jaar later ontvangt zij een mysterieuze mail van iemand die beweert de waarheid daarover te kennen. Het boek heeft meerdere herdrukken gehad. De positieve ontvangst van onze “eerste” gaf ons de inspiratie om Kruisgang te schrijven, het verhaal van een jongen die in zijn tienerjaren wordt gepest vanwege zijn misvormde uiterlijk, wat jaren later tot bloedige wraak lijdt. Dit verhaal was grotendeels gebaseerd op gebeurtenissen die we zelf hadden meegemaakt. Opnieuw meerdere herdrukken. (De laatste in 2017 bij de Crime Compagnie onder de titel Verdrongen verleden) Dat was voor ons een stimulans om door te gaan zodat daarna elk jaar een nieuwe titel kon verschijnen. 

Jullie schrijven de thrillers gezamenlijk, hoe ziet het schrijfproces eruit?

Vaak wordt ons de vraag gesteld is of het niet lastig is om met z’n tweeën een boek te schrijven. Dat hangt af van de mate waarin je openstaat voor het sluiten van compromissen. Lukt dat onderling niet, dan kan altijd de uitgever of een meelezer de doorslag geven. Ga niet op je strepen staan, vergeet je ego even, en je kunt samen schrijven zonder regelmatig een nieuw servies te hoeven aanschaffen. We werken vanuit een globaal plot/kader, waarin de karakters – ook globaal – zijn ingetekend. Op elk moment kan dat worden bijgesteld, bijvoorbeeld omdat het verhaal een eigen richting op gaat of omdat er nieuwe informatie binnenvalt. Het is belangrijk om een vast overlegmoment in te bouwen, rond een uur of vijf, bij een glas wijn met een schaaltje olijven, na de “dagproductie” te hebben gelezen. Daarna is er tijd voor andere zaken.  

Waarom de keuze om historische thrillers te schrijven?

In 2013 verscheen Evenbeeld, de eerste thriller waarin we een link leggen tussen het verleden en de hedendaagse werkelijkheid. De formule van een plot waarin heden en verleden worden beschreven en elkaar uiteindelijk kruisen of raken, bleek ons goed te liggen. We besloten die lijn door te trekken naar onze volgende thriller. Dat werd Bloedlink. De uitdaging was om vanuit het bizarre heden, vanuit de (bestaande) sekte van Christians for cloning Jesus – een geloofwaardige lijn naar het verleden door te trekken. Dat resulteerde in het verhaal van Madeleine die in 1206 “een” zweetdoek van Veronica in haar bezit kreeg, toen al een gevaarlijk en explosief relikwie en nog steeds zo omstreden, dat het Vaticaan een ervan zelf bezit, maar min of meer toegeeft dat in Manoppello de “echte” ligt. Bizar! Wat wij in deze twee thrillers ontdekten, was dat het schrijven van het historische deel ons erg goed afging. Dat werd ook opgemerkt door lezers, waarvan sommigen zelfs vonden dat het historische deel beter was dan het hedendaagse. Het lag daarom min of meer voor de hand om ook eens “helemaal” historisch te gaan schrijven. 

Er zal veel research voor gedaan moeten worden, waar halen jullie al die informatie die nodig is vandaan? 

Het doen van research geeft ons net zoveel voldoening als het schrijven van de verhalen zelf en we ervaren het allesbehalve als een last. Daar komt bij dat Theo historicus is met kunstgeschiedenis en archeologie als bijvakken. Het historische kader waarbinnen onze verhalen vorm krijgen is bij hem meestal al aanwezig. Bovendien kent hij de weg als we op zoek moeten naar bronnen en documenten. En als het nodig is gaan we op reis naar plekken waar een verhaal zich afspeelt. Voor De Verleidsters en Zondeval hebben we meerdere keren Rome en Venetië bezocht. Achterin onze boeken geven we altijd een verslag daarvan voor lezers die willen weten waar de historie in onze verhalen ophoudt en waar de fantasie begint. 

Hoe zag de research voor Wat niemand weten mocht eruit? Hebben jullie al ervaring met deze geschiedenisperiode? 

Die research werd ons redelijk gemakkelijk gemaakt. Dit jaar wordt herdacht dat graaf Dirk de derde precies duizend jaar geleden de “Slag bij Vlaardingen” won van de Duitse keizer en daarmee de basis legde voor het graafschap Holland. Voorafgaand aan zo’n evenement verschijnen altijd de nodige studies over de historische achtergrond. En over de periode van de Vikingen in Engeland is o.a. veel te vinden in de Anglo Saxon Chronicles. 

Hebben jullie zelf ook favoriete schrijvers in dit genre? Zo ja, welke?

Patricia Bracewell geeft in Shadow on the crown een indrukwekkende beschrijving van het leven van Emma van Normandië, Joanna Hickson beschrijft in The Agincourt Bride het Franse hof in de Middeleeuwen en natuurlijk zijn er de historische romans van Philippa Gregory. 

Naast dat er gebruik is gemaakt van geschiedenisfeiten en namen was er na het lezen ook het gevoel dat er veel aandacht is besteed aan hoe mensen met elkaar omgingen in die tijd. Huwelijken om macht te vergroten, bastaardkinderen. Verschil tussen randen en standen, geweld en verraad spelen best een grote rol. Hoe hebben jullie dat bedacht? 

Het leuke van het schrijven van een historische roman is dat je dat allemaal niet hoeft te bedenken omdat het de werkelijkheid van die tijd was. Richard van Normandië huwelijkte zijn zuster Emma uit machtspolitieke overwegingen eerst uit aan koning Ethelred van Engeland en na diens dood aan de Viking koning Knut. Het verschil in rang of stand werd o.a. uitgedrukt in de aanspreektitels. Een hofdame mocht zich bijvoorbeeld alleen tot een prinses richten als ze opende of afsloot met “my lady” ; regerende vorsten hadden vaak meer bastaardkinderen dan door de Kerk erkende nakomelingen en het aantal vorsten of troonopvolgers dat door moord en verraad om het leven kwam is nauwelijks te tellen. 

Hoe zagen jullie Dagna en Enar voor jullie? 

Natuurlijk hadden en hebben wij een beeld van Dagna en Enar, maar het leukste is om dat door de lezer zelf uit het verhaal te laten halen. Misschien wijkt het wel iets af van wat ons voor ogen stond omdat een lezer zijn of haar eigen creativiteit toevoegt. Prima! Dat moeten wij dan zo laten en niet corrigeren door een expliciete beschrijving achteraf. 

Stel dat een van jullie thrillers verfilmd zou worden en jullie mochten zelf kiezen welke, welke zouden jullie dan als eerste voordragen? 

Het boek dat ons het meest aantrekkelijk lijkt voor een verfilming is Evenbeeld. De link tussen het drama rond de beruchte stranding van de Batavia op een eiland bij Australië en een ets van Rembrandt, die we met goedkeuring van het Rijksmuseum achterin het boek hebben opgenomen, lijkt ons vrij uniek. Zowel het hedendaagse als het historische deel bevat, naar onze mening, alles voor een boeiend filmscript.

Zijn jullie al weer bezig met een nieuw boek en zo ja, wordt dit ook een historische thriller of zijn er plannen om weer eens een ‘gewone’ thriller te gaan schrijven? 

We werken op dit moment aan twee spannende historische romans die, net als Wat niemand weten mocht, weer lezen als thrillers. Soms gebeurt in de historie meer dan je als schrijvers van “gewone” thrillers kunt bedenken. Een ervan speelt in Engeland en Frankrijk aan het einde van de tiende eeuw, de andere in Nederland in de zeventiende eeuw. Binnenkort zullen we kiezen welke we als eerste gaan afronden. 

Diane & Wendy



Bezoekersreacties:
Website Security Test