Sophie: Ik ben Sophie Fraza, 42 jaar. Ik woon met mijn man, mijn drie kinderen (van 11, 13 en bijna 15) en een groot deel van mijn familie in Wijk bij Duurstede. Ik ben docent Nederlands en probeer dat nu met het schrijverschap en mijn gezin te combineren. 

Ester: En ik ben Ester Ankoné, 43 jaar, getrouwd moeder van 2 jongens (10 en 12) en ik woon in Maarssen. Ik ben ook docent Nederlands, maar heb besloten me komend jaar vooral te richten op het schrijven. Ik sta dus niet meer dagelijks voor de klas, maar blijf wel bijles Nederlands geven. 

Sophie: En de naam Sophie Wester heeft Ilse, onze uitgever, bedacht. Wij wilden Ester Fraza, maar die auteursnaam vond De Crime Compagnie niet commercieel genoeg. Dus zochten we naar een pseudoniem waarin we ons allebei konden herkennen, maar daar kwamen we niet goed uit. Toen Ilse Sophie Wester opperde (een combinatie van onze voornamen, met een extra W voor Ester), voelde die naam meteen goed. 

Ester: Wat leuk om te horen! Het gaat over een aantal buurvrouwen die in een rustig hofje aan de rand van een provinciestad wonen. Ze hebben allemaal hun eigen geheimen, die tijdens een hittegolf aan het licht komen en dat heeft gruwelijke gevolgen. Het is geen bloedstollend eng verhaal geworden, maar een psychologische thriller vol onderhuidse spanning en met lekker veel onderling ongemak. We hebben dus ook heel veel lol gehad in het schrijven ervan! 

Sophie: Het plan om samen een boek te schrijven, kwam van mij. Drie jaar geleden zijn we samen een tweejarige opleiding gestart aan De Schrijversacademie. Je doet dan eerst een basisjaar en daarna kies je een specialisatie. Ester wilde de specialisatie ‘Redactie’ doen. Zij schreef wel graag, maar vond zichzelf toch meer een lezer dan een schrijver. Ik dacht aan de specialisatie ‘Kinderboeken schrijven’. Maar tijdens dat eerste jaar bleek het toch wel erg leuk om spannende fragmenten en opdrachten te schrijven. We kozen daarom allebei voor de specialisatie Thrillers schrijven. En omdat onze schrijfstijlen best wel op elkaar lijken en we ook veel plezier hadden in het lezen en redigeren van elkaars stukjes, stelde ik voor om samen een thriller te schrijven. Dat leek Ester wel een mooie uitdaging! 

Karin: Hoe zag jullie schrijfproces eruit? Schreven jullie bijvoorbeeld om beurten een hoofdstuk of verdeelden jullie de personages? 

Ester: Nee, we schrijven niet om de beurt een hoofdstuk. Het gaat eigenlijk nogal rommelig. Of organisch, haha, dat klinkt beter! We zijn natuurlijk met z’n tweeën en onze aanpak verschilt best wel, dus we moesten een manier vinden die voor ons allebei werkt. Ik ben altijd iets meer van het tempo en ook ongeduldiger dan Sophie. Zij heeft meer tijd nodig en is weloverwogener. 

Sophie: Ik ben visueler ingesteld en haal inspiratie uit mijn omgeving. Ik vind het dan ook leuk om ruimtes te beschrijven. Ester zit veel meer in haar eigen fantasie. Zij kan juist goed woorden geven aan de gedachten van onze personages. 

Ester: We verdelen dus sommige stukken op voorkeur en op wat we goed kunnen. En soms voelt de een iets heel erg en kan de ander daar niet zoveel mee. Dan is ook duidelijk wie het gaat schrijven. 

Sophie: Uiteindelijk redigeren we toch alles elkaar en zo komt er vanzelf een Sophie Westersausje overheen. 

Karin: Er komen best veel personages voor in het verhaal. Hebben jullie deze gebaseerd op mensen uit jullie omgeving of wellicht op jezelf? Zijn er eigenschappen die jullie bezitten, die herkenbaar zijn in een van de personages? 

Sophie: Spannende vraag! Zoals ik al vertelde, haal ik veel inspiratie uit mijn omgeving, maar eigenlijk zijn dat altijd maar kleine dingetjes en baseer ik nooit een heel personage op iemand die ik ken. Dat zou ook niet lukken, want Ester kent die mensen niet en wij creëren onze personages echt samen. En of we zelf ook eigenschappen met onze personages gemeen hebben? Ik denk wel dat we onze eigen onhebbelijkheden en irritaties uitvergroten en die in onze personages stoppen. Daardoor wordt het voor de lezer hopelijk ook herkenbaar. 

Karin: Volgens de uitgeverij (De Crime Compagnie) is Moordende hitte vergelijkbaar met Desperate housewives meets De Luizenmoeder. Zijn jullie het hiermee eens? 

Sophie: Ik vond het in ieder geval een compliment! En ik denk ook wel dat er wat in zit: Moordende hitte is, zeker voor een thriller, een humoristisch boek, met heel veel ongemakkelijke situaties en tegelijkertijd broeit er iets onder de oppervlakte. De buurvrouwen in het boek hebben alle drie geheimen die je niet van hen zou verwachten. 

Ester: Ik kende De Crime Compagnie van naam en dacht dat wij daar heel goed zouden passen. We schrijven immers thrillers voor vrouwen, met vrouwen in de hoofdrol. We stuurden ons eerste manuscript op en kregen ontzettend goede feedback met de suggestie om het te herschrijven. Dat hebben we gedaan en dat heeft ons ongelofelijk veel verder gebracht! Toen De Crime Compagnie het uiteindelijk wilde uitgeven, waren we uitzinnig blij. 

Ester: Als we samen in de personeelsruimte waren, vonden veel collega’s het grappig om ons met Sophie Wester aan te spreken, maar ze supporten ons enorm! En ook onze leerlingen zijn heel enthousiast. Daarom hebben we ook veel zin in onze Bookshower op 31 augustus op het Jordan MLU, de plek waar het allemaal begon! We horen dan ook pas wat ze van het boek vonden, want het is natuurlijk midden in de zomervakantie uitgekomen. 

Sophie: In de onderbouw mogen leerlingen alles lezen, in de bovenbouw van het vwo zijn leerlingen niet helemaal vrij om te kiezen wat ze willen. Dan moet het boek van een Nederlandse auteur zijn, mag het geen biografie of waargebeurd verhaal zijn, en worden er eisen aan het niveau gesteld. Dat komt er kortweg op neer dat er van de twaalf boeken, maar één thriller op de lijst kan staan, want thrillers krijgen altijd niveau 1 of 2… En wat we daarvan vinden, tja: jammer natuurlijk. In het onderwijs wordt nu gekozen voor leesontwikkeling en dat gaat helaas vaak ten koste van het leesplezier. Aan de andere kant zien we ook dat het goed is om leerlingen uit te dagen, want als ze het op school niet leren, zullen ze waarschijnlijk nooit uit zichzelf moeilijkere boeken pakken en wie gaat in de toekomst dan al die prachtige romans lezen? 

Ester: We hebben nog niet heel veel recensies gekregen. Het is natuurlijk heel spannend wat lezers van je boek vinden, maar wij kijken er ook enorm naar uit. Positieve recensies zijn fantastisch om te krijgen, maar we weten dat slechte recensies er ook bij horen, want niet iedereen heeft dezelfde smaak. Dus we hopen dat meer mensen een recensie of beoordeling gaan plaatsen! Inmiddels staat het tweede boek Een lege plek al bijna op de plank (verschijningsdatum februari 2023). 

Ester: Ja, dat is een ingewikkeld verhaal… Moordende hitte is namelijk wel ons debuut, maar niet het eerste boek dat we geschreven hebben. Dat was Een lege plek! In afwachting van een reactie op het manuscript schreven we ook Moordende Hitte. Toen De Crime Compagnie enthousiast was over Een lege plek hebben we hen dus ook Moordende Hitte laten lezen. En ook dat viel gelukkig in de smaak. Omdat Moordende Hitte veel meer een zomerboek is, heeft De Crime Compagnie ervoor gekozen dat als eerste uit te brengen. 

Sophie: Van een werkmethode was tijdens het schrijven van Een lege plek nog niet echt sprake. De eerste keer zijn we heel ongedwongen van start gegaan en hebben we zeker een aantal dingen gedaan die niet zo praktisch bleken. Soms bleek iets bij nader inzien helemaal niet te kunnen en dat betekende dat we ‘terug’ moesten schrijven. Dan was het nog best een klus om alle elementen weer op de goede plek te krijgen. Het tweede boek hebben we veel gestructureerder aangepakt. 

Ester: We zijn druk aan het plotten voor boek drie en daar zijn we bijna uit. Het verhaal gaat in over een docente Nederlands op een middelbare school. Als haar zoon wordt beschuldigd van moord en op de vlucht slaat, probeert zij te achterhalen wat er gebeurd is. Heeft haar zoon echt zoiets vreselijks kunnen doen, of is er meer aan de hand?