Isabel Ashdown
Door: Annette op 3 februari 2019

Onlangs is Kleine leugens van Isabel Ashdown verschenen. Annette las het boek, haar recensie lees je hier, en nieuwsgierig naar deze auteur legde Annette de auteur een aantal vragen voor.




                                             Isabel Ashdown(c)Roy J Baron


If you had to describe yourself by a lyric, what song would that be?
 

There’s no single song I’d use to describe myself, but I often have a favourite track when writing particular stories. For Beautiful Liars it was I Just Don’t Know What To Do With Myself, which has been covered by several artists over the past fifty years. The White Stripes’ version seemed somehow relevant to Martha’s teen sections of the book (set at the turn of the millennium), while the Dusty Springfield version related strongly to the Casey backstory. Music has such power to transport!  

Do you have a certain ritual before you start writing or while writing? 

I start early, with a large iced coffee, and I like to have a fairly clear desk before I get working, as I’m easily distracted! First, I read through yesterday’s 1000 words, editing lightly, before I launch into writing the next 1000. Some days, the words flow quick and easy, other days, it is difficult and slow. Either way, by mid-afternoon, I’m ready to take the dogs (Leonard the dachshund and Charlie the border terrier) for a long walk, to ease out my back and recharge my mind. Later in the day, I tend to deal with the business end of writing – the emails, interviews, social media and admin. I’m definitely a morning person, so I like to reserve that time for the creative writing – the most important bit!  

Who is your favourite character from any literary work and if you could meet him/her what would you like to say to him/her?  

One of my favourite books of all time is Perfume by Patrick Suskind. I guess I’d like to interview the dark character of Grenouille, or at least to follow him, invisible, around the scent-filled streets of eighteenth century France. 

 A lie is a lie, or are there lies which are permitted? 

I’m going to answer this with a quote from my first thriller Little sister: ‘We all lie, don’t we? Little fibs, everyday untruths, the tweaking of facts to help us sail through life more smoothly. We lie to our dentists about daily flossing, to doctors about our units of alcohol, to friends about why we arrived late; and let’s face it, daily to ourselves about how we’re really feeling, what we’re really thinking. Are they lies? Not if they harm no one, surely … not lies, perhaps, but mere fine-tuning.’ What do you think?!

Beautiful Liars is told in first and third person. For me the first person character evoked a mixture of sympathy and fright. Was that also your intention for the difference between perspective?

Yes, my decisions around perspective, and tense, are always conscious. For example, I wanted to hold the reader at a certain distance from our main character Martha, who, whilst being a successful TV personality, has past problems which cause her to struggle with intimacy. The third-person keeps us at that distance, perhaps allowing the reader to witness some of that struggle. Casey, on the other hand, is a close first-person perspective – I felt the need to get right inside her thoughts and words, and yet, even at that close proximity, we’re not sure whether to believe a word she ever says!  

Beautiful Liars contains a certain warning when it comes to social media. How do you feel about Facebook/Twitter/ Instagram and the knowledge that anybody can be behind a profile?  

For me, social media is wonderful and terrifying in equal measure – we should both respect it and tread with extreme caution! Every year, I take two months away from social media, to simply live and experience and write. It does me the world of good. 

Your next book Lake Child is set in Norway, is there a particular reason you chose this country, or should we just wait and see? 

I’m very excited about my next book! Lake Child is set in a remote valley town in the heart of Norway's ancient fjords, and it centres on the mystery of 17-year-old Eva Olsen, as she wakes after an accident and finds herself confined to the attic room of her family's forest home. Having visited and fallen in love with the breathtaking landscapes of Norway, I knew it was the perfect isolated setting for my story. But you’ll have to wait to hear more about it! 

How does a story begin in your head? 

My stories usually begin with a ‘what if’ question, which develops once the characters begin to show themselves. The original idea for Beautiful Liars came after I’d received a Christmas card through the post, addressed to a previous resident, and an image flashed into my mind of a lonely woman – a woman with no family and nothing to look forward to, a woman with more than her share of complications. I thought, what if, in another world, she replied to that piece of letter? How might she feel to be someone else, just for a short while? Where might it lead her? That woman became Casey. As I wrote, her world grew quite organically, which is, for me, one of the greatest joys of writing. That sense that the story has taken on a life of its own. 

Which authors do you admire? 

All writers I’ve read have influenced me, in some way or another. I read one or two books a week, across genres, and I learn something new from every book – even the ones I didn’t enjoy. I’m a great fan of Margaret Atwood, John Irving, Joan Barfoot, Ian McEwan … and I’ve recently admired the work of Naomi Alderman, Jane Harper, Liz Nugent and Emma Flint to name just a few.  

You also give workshops and courses creative writing, what tip would you give to young authors?

READ! Read what you want to read, but also try books outside of your normal habits. Be open to new ideas and carry a notebook and pen with you wherever you go – in your bag, in the glovebox of your car, next to your bed. You never know when that brilliant idea will strike! Also, try to write a little every day, and never say the words, ‘If only I had time …’

I’d like to thank you, Annette, and all your readers for your enthusiasm and support. Your reviews, tweets and kind words are what keep me writing! 



Nederlandse vertaling interview 

Als je jezelf zou moeten omschrijven met een songtekst, welk nummer zou je dan kiezen?  

Er is niet een specifiek nummer dat ik zou gebruiken om mezelf te omschrijven, maar ik heb vaak wel een favoriet nummer bij ieder verhaal dat ik schrijf. Bij Kleine Leugens was dat I just don’t know what to do with myself, een nummer dat de afgelopen vijftig jaar door diverse artiesten is gecoverd. De versie van The White Stripes vind ik passend bij Martha’s tienerjaren, die zich tijdens het millennium afspelen, terwijl Dusty Springfields variant heel goed past bij Casey en haar achtergrond. Muziek is een krachtig medium om een boodschap over te brengen. 

Heb je een bepaald ritueel voordat je begint met schrijven of tijdens het schrijven?

Ik begin vroeg, met een grote mok ijskoffie, en ik heb graag een opgeruimd bureau omdat ik snel ben afgeleid. Als ik begin lees ik eerst de duizend woorden die ik de dag ervoor heb geschreven, redigeer dat hier en daar, voordat ik de volgende duizend woorden aan het papier toevertrouw. Op sommige dagen vloeien de woorden zo op het papier en andere dagen gaat het moeizaam. Hoe dan ook, halverwege de dag maak ik een lange wandeling met mijn honden (Leonard de teckel en Charlies de border terriër). Een goed moment om mijn rug wat rust te gunnen en mijn hoofd weer op te laden. Later op de dag ga ik aan de slag met de zakelijke kant van het schrijven; de emails, interviews, social media en administratie. Ik ben zonder twijfel een ochtendmens. Dus dat gedeelte van de dag besteed ik ook graag aan het schrijven zelf. Dat is immers het belangrijkste. 

Wie is jouw favoriete personage in de literatuur en als je hem/haar zou kunnen ontmoeten wat zou jij diegene dan vragen?  

Eén van mijn favoriete boeken is Het Parfum van Patrick Suskind, en ik denk dat ik Grenouille, een duister personage in het boek, wel zou willen interviewen. Of op zijn minst zou willen volgen door de aromatische straten van het Frankrijk uit de achttiende eeuw.  

Een leugen is een leugen, of zijn sommige leugens toegestaan?

Ik ga deze vraag beantwoorden met een quote uit mijn eerste thriller Kleine Zus: ‘We liegen allemaal wel een keer, toch?' Een leugentje, een alledaagse onwaarheid, het herschikken van de feiten om ons wat beter door het leven te laten glijden. We liegen tegen de tandarts dat we iedere dag flossen, we liegen tegen de dokter over de hoeveelheid alcohol die we drinken, we liegen tegen onze vrienden waarom we te laat zijn. En, als we heel eerlijk zijn, liegen we ook tegen onszelf over hoe we ons werkelijk voelen, wat we werkelijk denken. Zijn het leugens? Nee toch? Niet als ze niemand kwaad doen. Dan zijn het geen leugens, slechts een verfijning. Wat vinden jullie zelf? 

Kleine Leugens wordt verteld vanuit de eerste en derde persoon. Voor mij, als lezer, riep het personage dat in de eerste persoon werd getoond een mix van sympathie en angst op. Had jij dat ook voor ogen?  

Ja, perspectief, en tijd, kies ik altijd heel bewust. In Kleine Leugens wilde ik bewust de lezer op afstand houden van de hoofdpersoon Martha. Ze is een succesvol programmamaker, maar tegelijkertijd worstelt ze met haar verleden waardoor een relatie aangaan voor haar niet te doen is. Door dit in de derde persoon te tonen, zet ik automatisch de lezer op afstand waardoor die ook een deel van die worsteling meekrijgt. Casey, daarentegen, is echt een personage dat in de eerste persoon verteld moest worden. Ik had heel sterk het gevoel dat ik midden in haar gedachten en woorden moest gaan staan om haar te laten zien. En zelfs al zit je er middenin, je weet nog steeds niet wat waar is en wat niet. 

Kleine Leugens bevat een waarschuwing omtrent Social Media. Hoe zijn jouw eigen gevoelens daarover?  

Zelf vind ik Social Media fantastisch en beangstigend tegelijkertijd. We moeten het daarom respecteren, maar er ook zorgvuldig mee omgaan. Elk jaar ga ik twee maanden offline. Gewoon om te leven, te beleven en te schrijven. Dat doet mij extreem veel goed. 

Je volgende boek Lake Child speelt zich af in Noorwegen. Waarvoor heb je dit land gekozen, of moeten we daarvoor gewoon maar het boek gaan lezen?  

Ik ben heel erg enthousiast over mijn volgende boek. Lake Child speelt zich af in een afgelegen plaatsje tussen de oude Fjorden van Noorwegen en het gaat over een mysterie omtrent de zeventienjarige Eva Olsen. Na een ongeluk wordt ze wakker op de zolderkamer van het familievakantiehuis, afgezonderd van de buitenwereld. Tijdens een bezoek aan Noorwegen werd ik verliefd op het adembenemende landschap. Ik wist direct dat dit de perfecte setting was voor mijn verhaal. Maar je moet echt nog even wachten om de rest te horen. 

Hoe begint een verhaal in je hoofd?

Meestal begint een verhaal met de ‘wat als’ vraag, die zich ontwikkelt zodra de karakters zich in mijn hoofd voordoen. Het idee voor Kleine Leugens kwam door een kerstkaart die ik tijdens de post ontving. Deze was geadresseerd aan de vorige bewoner en ineens schoot er een beeld door mijn hoofd van een eenzame vrouw, geen familie, niets om naar uit te kijken, enkel haar eigen eigenaardigheden en strubbelingen. Stel, dacht ik, in een andere wereld, wat zou er gebeuren als zij die kerstkaart ontving en die zou beantwoorden. Hoe zou ze zich voelen om zich, al is het maar voor even, als iemand anders voor te doen? Waar zou het haar brengen? Die vrouw groeide uit tot Casey. En tijdens het schrijven groeide haar wereld heel natuurijk met het verhaal mee. Dat is het fijnste van schrijven; dat het verhaal zich als het ware vanzelf schrijft. 

Welke auteur(s) bewonder jij?  

Iedere schrijver die ik heb gelezen, heeft mij beïnvloed. Op welke manier dan ook. Ik lees gemiddeld één à twee boeken per week, en ik leer telkens weer iets nieuws. Zelfs van de boeken die ik niet zo leuk vond om te lezen. Ik ben een groot fan van Margaret Atwood, John Irving, Joan Barfoot, Ian McEwan… en sinds kort kan ik daar ook het werk van Naomi Alderman, Jane Harper, Liz Nugent en Emma Flint aan toevoegen. 

Je geeft ook workshops en les in Creative Writing. Welke tip heb je voor beginnende auteurs? 

LEES! Lees wat je wilt lezen, maar pak ook eens een boek buiten je gebaande wegen. Sta open voor nieuwe ideeën en draag altijd een schrijfblok en een pen bij je, waar je ook gaat. Doe het in je tas, je dashboard, naast je bed, waar dan ook. Je weet nooit wanneer dat briljante idee inslaat. En ook belangrijk; probeer iedere dag te schrijven, al is het maar een klein beetje. En zeg nooit de woorden ‘als ik tijd heb'… 

Dank je wel Annette, en alle lezers voor het enthousiasme en het lezen van mijn boeken. Jullie recensies, twitterberichtjes, en lieve woorden geven me de drive om te schrijven.

Annette



Bezoekersreacties:
Website Security Test