Ik heb heel veel leuke reacties gehad, en natuurlijk heel veel verraste reacties. Oud-collega’s, klasgenoten van vroeger, ik kreeg berichten van mensen die ik al jarenlang niet had gesproken – sowieso altijd leuk. En wat me ook opviel: niemand zei ‘we dachten het al’. Het geheim is al die jaren toch goed bewaard gebleven.

Heel leuk! Ik wist al dat ik geweldige lezers heb, en ze ontmoeten was natuurlijk fantastisch. Ik heb zoveel leuke gesprekken gevoerd, niet alleen met lezers maar ook met boekhandelaren. In het begin moest ik wel even wennen. Ik dacht: ik signeer de boeken met mijn eigen naam. Maar dat bleek hartstikke verwarrend. Nu signeer ik elk boek met de naam die op het omslag staat. Linda van Rijn voor de thrillers, dus.

Op mijn bekendheid wel, denk ik, doordat ik die signeersessies kan doen en interviews geef. De verkoop van mijn thrillers en de groei daarin, daarover had ik sowieso al nooit te klagen en dat is nog steeds zo. 

Ik vind het leuk om in allerlei verschillende genres te schrijven, dat houdt het schrijven voor mij interessant. Daarom schrijf ik naast thrillers ook feelgood boeken en non-fictie. Afgelopen jaar heb ik bijvoorbeeld De brief van tante Rosy geschreven, een feelgood. Daar kan ik zo veel in kwijt: veel emoties, romantiek, een hoofdpersoon die op een heel andere manier dan in een thriller met de uitdagingen van het leven wordt geconfronteerd. Heerlijk. Maar in thrillers kan ik dan weer de spanning kwijt, waar ik ook van hou. De plotten die ik bedenk, de duistere kant van mensen. Net zo heerlijk.

Nee, echt een blok heb ik nooit. Ik zit weleens te worstelen met een lastig stukje in een boek. Vaak sla ik het dan even over en ga verder na de moeilijke scène. Na een tijdje ga ik terug naar het moeilijke stuk en als de flow dan weer in het latere deel zit, lukt die scène vaak wel. Kom ik er echt niet uit, dan vraag ik de redacteur om mee te denken. O, en de wifi uitzetten werkt ook. Want als ik even in een moeilijk stukje zit, laat ik me maar al te graag afleiden door het nieuws, instagram of WhatsApp.

Het valt me op dat zoveel mensen meer zouden willen lezen, maar er niet aan toekomen. Natuurlijk is het leven druk, met een gezin, een baan, een sociaal leven. Dat herken ik enorm. Maar als ik dan naar mezelf kijk, moet ik toegeven dat ik ook een schermtijd van tweeënhalf tot drie uur per dag heb. Tja, dat helpt natuurlijk niet als je meer wil lezen. En ik weet dat mijn lezers dit ook hebben – de afleiding door een telefoon of tablet of de televisie is gewoon groot, en ook makkelijk. Daarom wilde ik graag iets doen om mensen te stimuleren meer te lezen en minder afgeleid te zijn. De campagne bestaat uit video’s met tips én een gratis minithriller om het lezen te stimuleren. 

Een druk leven, dus. En schermen. Het ís ook makkelijk om je telefoon erbij te pakken als je even rust wil, een momentje voor jezelf. Maar brengt scrollen door socials je écht iets? Een stukje lezen levert veel meer voldoening op.

Bewustwording voornamelijk. Dat je altijd kunt lezen, het is een kwestie van keuzes maken. Je bent geen slaaf van je scherm. En dat meer lezen ook in kleine dingen zit: pak een boek in de wachtkamer, pak een boek in de trein, bij de zwemles van je kind, het kan echt altijd. 

Neem altijd een boek mee, maar dan ook echt altijd. Of een e-reader, dat kan ook. En zorg thuis ook dat je boek voorhanden is waar je anders snel een scherm pakt, dus leg er eentje op de bank of op je hoofdkussen. Ook leuk: een boekenclub beginnen. En wil je minder schermtijd en dus meer leestijd, stel dan limieten in op apps als social media, nieuws of spelletjes. Dan laat je telefoon je weten wanneer de tijd erop zit. 

Ik ben voornamelijk een lezer, maar in tijden dat ik bijvoorbeeld veel in de auto zit, zet ik ook graag een luisterboek op. Maar thuis kies ik vaker voor lezen. Ik vind het heerlijk om een boek open te slaan en er helemaal in te verdwijnen, in mijn hoofd een andere wereld binnen te gaan. Mooi toch, dat een boek dat voor elkaar kan krijgen.