Bettie: In 2019 heb ik mijn eerste thriller, Het tuinfeest, gepubliceerd. Een jaar daarna is Bloedbanden uitgekomen en dit jaar De ongewenste gast. Daarvoor heb ik 32 kinder- en jeugdboeken geschreven. Op professioneel vlak heb ik samen met mijn man 25 jaar een communicatiebureau gerund. We hebben 4 kinderen en 2 kleinkinderen. Aan afwisseling dus geen tekort.

Bettie: Ik heb altijd heel graag kinderboeken geschreven en ik vind ze nog altijd heel belangrijk voor de ontwikkeling van een kind. Zelf lees ik graag psychologische misdaadromans die ik jaren geleden ontdekt heb door de intrigerende boeken van Patricia Highsmith te lezen. Het idee om ook dit genre te schrijven sluimerde al lang ergens in mijn achterhoofd. Een paar jaar geleden stopte ik met werken en had ik behoefte aan een nieuwe uitdaging. Toen heb ik mijn eerste thriller Het tuinfeest geschreven en dat is me heel goed bevallen. 

Bettie: Momenteel ben ik volledig op het schrijven van thrillers gericht. Het is een nieuw genre voor mij waar ik me nu volledig op wil focussen en bij elk boek een stukje beter wil worden.

Bettie: Dat Het tuinfeest bekroond werd met de Schaduwprijs 2020 voor het beste thrillerdebuut in Nederland vond ik geweldig. Een bekroning als Vlaamse schrijver in Nederland had ik zeker niet verwacht. Deze prijs was een extra motivatie om op de ingeslagen weg door te gaan. 

Bettie: Ik probeer elke dag te schrijven, ook al is het maar een klein stukje, om de band die ik opbouw met de personages niet te verliezen. Een ideale schrijfdag ziet er zo uit: drie uur schrijven, een uur pauze (liefst in de buitenlucht), dan nog eens twee uur schrijven. Helaas verloopt het niet altijd zo. Boosdoeners zijn meestal allerlei berichten die binnenkomen. Maar als de deadline nadert en de adrenaline mij opjaagt zet ik mijn mailprogramma en social media onherroepelijk uit.

Bettie: Ik ben meer een intuïtieve schrijver. Mijn verhaal en mijn personages krijgen vorm tijdens het schrijven. Ik vind het heel lastig om vooraf alles uit te denken. Wel de grote lijnen natuurlijk, maar wat er allemaal gebeurt en hoe de personages hier op reageren komt naar boven geborreld tijdens het schrijfproces. Dit heeft het nadeel dat ik me vast kan rijden, want op het einde moet alles kloppen, natuurlijk. Daarom dat ik nu een evenwicht probeer te vinden tussen het intuïtieve en het planmatige.

Bettie: Vooral uit het dagelijkse leven, denk ik. Je moet de krant maar openslaan en de misdaden worden je zo aangereikt. Ik probeer zo veel mogelijk thrillers te lezen om ervan te leren, vooral over de opbouw van een plot. Verder lees ik ook heel graag interviews van andere auteurs.

Bettie: Dat de personages een onderdeel van mijn leven worden is misschien veel gezegd. Ik probeer wel zo veel mogelijk met hun mee te leven. Als je zelf niets voelt tijdens het schrijven, kan de lezer ook niets voelen, denk ik.

Bettie: Een favoriete auteur heb ik niet echt, buiten Patricia Highsmith die jammer genoeg niets meer kan schrijven. Afgelopen tijd heb ik veel Nederlandstalige thrillerauteurs gelezen. Omdat er zo ontzettend veel thrillers gepubliceerd worden probeer ik alvast de bekroonde boeken te lezen zoals Bloedsteen van Bernice Berkleef die de Gouden Strop heeft gewonnen.

Bij romans is Anna Enquist heel lang een van mijn favoriete auteurs geweest. Momenteel ben ik De avond is ongemak van Marieke Lucas Rijneveld aan het lezen en De Overlevenden van Alex Schulman. 

Bettie: Nee, toch niet. Ik doe dit ontzettend graag en ik wil hier ook nog in groeien.

Bettie: Als jeugdauteur heb ik altijd goed verkocht in Nederland en werden mijn boeken ook veel gelezen via de bibliotheken volgens de cijfers van Lira. Als beginnend thrillerauteur moet ik mijn lezerspubliek terug opbouwen. Ik heb de indruk dat ik hierin bij elk nieuw boek een stukje meer in slaag als ik afga op de positieve recensies die ik ontvangen heb vanuit Nederland voor De ongewenste gast.

Het probleem is, denk ik, dat men in Nederland minder openstaat voor boeken vanuit Vlaanderen dan omgekeerd omdat men Vlaamse woorden of zelfs minder gebruikte woorden als storend ervaart. In Vlaanderen hebben we veel minder problemen met typische Nederlandse woorden. Het is eigenlijk heel jammer want zowel Nederland als Vlaanderen zijn kleine taalgebieden. In de plaats van zich eraan te storen zou men nieuwe of andere woorden ook als een verrijking kunnen zien. 

Bettie: Ondertussen ben ik aan een volgende thriller begonnen. Maar het is nog te embryonaal om er veel over te vertellen. Ik heb wel al een werktitel: Ticket zonder retour.