We hebben al veel over je gehoord, maar voor de lezers die je nog niet kennen wie is Toni Coppers?
Toni werd geboren in Sint-Truiden op 6 september 1961.
‘Ik was helemaal niet voorbestemd om schrijver te worden. Thuis, in het kleine arbeidersgezin waar ik opgroeide, waren geen boeken te bespeuren. Ik las voor mijn zestiende enkel wat strips maar een juf Nederlands zag het potentieel van de wat verlegen jongen en nam me mee naar de bibliotheek van Sint-Truiden. Daar ging een wereld voor me open. De liefde voor de Nederlandse taal, het wegdromen en soms zelfs wegvluchten in boeken werden vanaf toen mijn levenslijn. Ik opende mijn blik en besefte dat je dankzij lezen echt weg kan uit je kleine ‘enge’ wereldje.’
Nu woont en schrijft Toni samen met Annick in Antwerpen.
Samen hebben ze 5 kinderen in een nieuw samengesteld gezin.
Toni werkte bijna 26 jaar voor de VRT als radioproducer en presentator.
Hij schreef zijn eerste brievenroman in 1995. Tien jaar lang schreef hij geen boeken: als reisjournalist beperkte hij zich tot artikels over mooie plekjes in de wereld tot hij in 2005 met Dixit zijn eerste, weliswaar komische thriller, afleverde. Sindsdien heeft hij het virus echt te pakken en de Liese Meerhout thrillerreeks telt al bijna 20 boeken. Vele werden voor prijzen genomineerd en bekroond. De televisiereeks Coppers is geïnspireerd op de verhalen van Liese Meerhout.
Sinds een tijdje schrijft Toni aan een tweede thrillerreeks rond de eigenaardige privédetective Alex Berger. Met De Zaak Magritte, VAL (Hebban ThrillerPrijs) en OFFER bewees hij al dat ook dit personage een publiekslieveling wordt.
Om het vele schrijven op hoog niveau aan te kunnen, verstopt Toni zich regelmatig in La Plume, zijn geheim schrijfplekje in de Ardennen.
De kers op de taart voor zijn schrijverscarrière blijft dat hij als eerste levende auteur in Vlaanderen zijn naam mocht schenken aan een bibliotheek: de stedelijke bibliotheek van Sint-Truiden, waar hij zelf “leerde lezen”, is nu de Bibliotheek Toni Coppers.
Toni mocht in 2022 ook twee life time awards ontvangen: De Hercule Poirot Life Time Award én de Max Gouden Vleermuis voor zijn oeuvre.
‘Grappig, tijdens Corona heb ik ‘verborgen’ gehouden dat ik 60 werd, wilde er geen aandacht aan besteden. Dan krijg je een ‘life-time-award’, geeft je toch even het gevoel oud te zijn maar ben lang niet van plan op mijn lauweren te gaan rusten! Voor mij zijn deze prijzen dan ook eerder een aanmoediging om nog beter te gaan schrijven dan als een erkenning van het verleden…’
‘Als je wil weten wie ik echt ben, moet je het vragen aan mijn echtgenote… ik denk dat de meeste mensen wel weten dat ik eigenlijk een atypische thrillerschrijver ben: bang van bloed, een beetje een angsthaas. Liefst van al maak ik een rustige wandeling met de hond in het bos en ontspan ik met een glaasje wijn en klassieke muziek op de achtergrond… ik ben makkelijk overprikkeld dus zoek vaak de stilte op. Dus in het echte leven ben ik niet erg ‘spannend’ of ‘stoer’ maar dat compenseer ik dus ruimschoots in mijn boeken , haha. ‘
Je schrijft momenteel twee series, met elk een eigen hoofdpersonage, naast elkaar. Hoe is dit zo gekomen? En is dit niet ingewikkeld?
Toni is één van de zeldzame Nederlandstalige auteurs die fulltime van hun pen kunnen leven. Dat heeft hij te danken aan een hele trouwe lezersbasis. Niet voor niets is de quote die hij het vaaks ziet op facebook en Instagram van zijn lezers: “Zo verslavend, wanneer komt het volgende boek?“
‘Ik schrijf graag en veel. Het is hard werken. Ik schrijf nu weer twee boeken per jaar, dat is een erg hoog tempo want ik wil niet inboeten op research en kwaliteit. Daarom schrijf ik sinds een paar jaar samen met Annick. Niet zoals Nicci French, het schrijverskoppel dat afwisselend elk een hoofdstuk schrijft, neen wij werken erg intens op het plot samen in de brainstormfase en daarna neem ik de lead. Ik maak een synopsis waar Annick dan weer stukken tussen schrijft. Eens ik aan het echte boek begin, gaat ze aanvullen en verfijnen. Mijn grote sterkte is structuur, taal, spanning, haar grote sterkte is de psychologie van de personages.
Maar wat ik dus wilde zeggen: twee series schrijven is de beste beslissing ooit.
Het geeft zuurstof.
Ik duik onder (en dat mag je erg letterlijk nemen) in de wereld van Liese Meerhout, een jonge vrouw. Deze commissaris heeft een heel team met stuk voor stuk eigenzinnige karakters rond zich. Omdat Liese net als ik woont en werkt in Antwerpen én bovendien een officiële functie bij de politie heeft ben ik gebonden aan veel research om dicht bij de realiteit te blijven. Ik wil dat dingen juist zijn, écht zijn. En respecteer dan ook hoe echte recherche werkt. Voor Annick en mij, maar ook voor veel lezers is Liese een vriendin. Wie de boeken leest ontdekt niet alleen spannende moordplots maar ook een echt leven van een moderne vrouw die worstelt met relaties, zichzelf, haar rol als flik, de macho’s rond haar in het korps. Ze zoekt haar plekje als vrouw, vriendin, dochter …Het is heerlijk om dankzij de serie de ruimte te hebben om subtiele realistische wijzigingen door te voeren. Voor mij is ze echt, een vrouw van vlees en bloed, geen ‘hoofdpersonage’.
Een paar maanden later duik ik dan in de wereld van Alex Berger. Alex is een privédetective, die moet zich iets minder aan de regels houden. Hij reist heel Europa rond. Alex heeft ook een stevig rugzakje, ik open met hem ene heel ander palmares binnen de psychologie. Hij is een weduwnaar met nogal wat trauma. Ook in die reeks zijn niet alleen de moorden spannend maar ook de vraag of Alex weer geluk kan vinden, ik zou beter zeggen het geluk toestaan in zijn leven…’
Welke serie heeft jouw eigen voorkeur? Commissaris Liese Meerhout of privédetective Alex Berger?
‘Vraag je nu een vader om te kiezen welk kind hij het liefste ziet? Sorry die vraag is onbeantwoordbaar. Er zijn dagen dat ik de internationale dynamiek van Alex verkies maar de wereld van Liese is een beetje als met een fleece deken en een lekker wijntje voor de televisie hangen. Thuiskomen.’
Hoe ziet een schrijfproces er voor jou uit? Is er in de loop der jaren veel veranderd?
‘Ja er is veel veranderd. Vroeger was ik maniakaal in de research alsof ik dacht dat als alles letterlijk tot op de centimeter klopte dat de kwaliteit van mijn schrijven garandeerde.
De ervaring leerde me te vertrouwen op mijn fantasie, het verhaal bij wijze van spreken ’zijn eigen flow’ te laten vinden. Ik heb natuurlijk in de loop der jaren heel veel kennis verworven over de werking van de politie, hoe een patholoog te werk gaat enzo, dus die dingen hoef ik niet zo nodig drie keer te checken. Dat geeft ruimte voor meer stijl, een mooiere taal. Ik zie echt hoe ik in de loop der jaren gegroeid ben en schrijf steeds beter. Dat ik blijf groeien als auteur is mijn grootste trots. Weet je: schrijven is een métier, je hebt talent nodig maar net als bij alles: oefening baart kunst en ik ben niet pedant als ik zeg dat ik na 20 boeken echt het vak onder de knie heb en beter schrijf dan ooit.’
Zijn je karakters allemaal fictief of verwerk je ook wel mensen die je in het echt tegenkomt in je boeken?
‘Oh ja, schrijvers zijn echte eksters, als ik ergens wat zie blinken, steel ik het: IK BEKEN!‘
Dat gaat van muziek, lekker eten, een mooi café, een vrouw op de tram met bijzondere blik in haar ogen, een vriend die me dierbaar is…Dus als ik op vakantie een backpacker een lift geef is de kans groot dat die ooit in een boek opduikt. Ook mijn kinderen klagen wel eens dat hun vrienden qua kleding en stijl of naam voorkomen in het boek.
Ik waak er wel over om de stukjes echte mens die ik gebruik te mixen zodat niemand ooit het gevoel heeft door mij vermoord te zijn of beticht te worden van moord!’
Wat voor boeken lees je zelf en wie is je favoriete auteur? Heb je een groot voorbeeld of inspiratiebron zoals men dat zo mooi noemt?
John le Carré is Toni’s grootste inspiratie. Zijn romans zijn niet alleen spannend, ze zijn uitgepuurd in stijl, in plot, in taal en geven evenveel aandacht aan de personages als aan het crime-element. Ook dat, net het durven tijd nemen om een karakter te schetsen, om te schaven tot er mensen van vlees en bloed op papier staan, of eerder van de pagina komen.. dat is wat hij leerde van John.
Hoe belangrijk is social media voor een auteur, en met name voor jou?
Social media is voor een auteur wat een podium is voor een muzikant.
‘Weet je, ik zie mijn lezers niet zo vaak, soms op een lezing eens om de paar weken, .. Maar iedereen, ook een schrijver die alleen in zijn kamertje een wereld creëert, heeft nood aan feedback, een complimentje, een schouderklopje’. Voor mij zijn de lezersrecensies veel belangrijker dan een officiële recensie in de krant. Ik wil weten wat mensen écht vinden van mijn boek, of ik een snaar geraakt heb, of ze genoten hebben.
Eerlijk? Voor ik begin scrol ik altijd even door de lezersreacties op facebook en Instagram. Gek wat een duimpje of een foto van iemand met mijn boek aan het zwembad of bij de kerstboom kan doen. Het geeft me energie en zin om te schrijven.’
Mijn slogan is dan ook ‘Geen schrijvers zonder lezers’ Ik ben echt dankbaar voor elke fan.'
Heeft het je veel moeite gekost om een uitgever te vinden die je werk wilde publiceren?
‘Neen, ik moet eerlijk zijn dat ik op dat vlak geluk had. Ik had een sterk verhaal. Liese Meerhout was één van de eerste vrouwelijke hoofdfiguren in crime, vergeet niet dat ik aan de reeks begon lang voor The Bridge of The Killing een lans braken voor sterke vrouwen in crime. Mijn uitgever vond het een ware verademing dat de hoofdrol niet naar een dikke gefrustreerde oude grumpy man ging… en kijk nu staat ze aan de top van detective lezend Vlaanderen, hopelijk omarmen ook de Nederlandse lezers haar.’
Wat wil je in de toekomst nog bereiken op schrijfvlak?
‘Goede vraag. Soms werk ik zo hard dat ik daar vergeet bij stil te staan … What’s next …
Ik ben heel gelukkig met de thrillers die ik nu schrijf …
Liese Meerhout werd ooit verfilmd, een serie ‘Coppers’ die bij jullie op RTL liep en ook al was dat te gek om je personage op het scherm te zien, achteraf had ik het liever anders gezien… Mijn Liese uit de boeken is veel échter, ze is vaak blij, grappig en soms boos of triest. In de serie lachte ze nooit. Misschien is dat mijn hoop, ooit mijn personages levensecht op het scherm te mogen zien, zoals ze zijn in mijn boeken én in mijn hoofd.’
Wil jezelf nog iets zeggen tegen onze lezers?
'Ik wil hen uitnodigen om OFFER te lezen, de meest recente thriller met Alex Berger in de hoofdrol. ‘Ik beloof dat jullie zullen genieten. Een Nederlandse studente verdwijnt in de Ardennen, ze is niet het eerste én zeker niet het laatste meisje dat in het donkere woud verdwijnt. In dit boek ben ik erin geslaagd om ook de natuur een belangrijke rol te laten spelen, daar ben ik trots op want het creëert een maf sfeertje, heel eigenzinnig.’
‘Als je Liese Meerhout wil leren kennen zijn er twee insteken. Hou je een beetje van Da Vinci Code achtige puzzels ga dan voor DE MOORD OP ARNO LINTER. Mijn lievelingsboek in de reeks van Liese Meerhout is ‘DE JONGEN IN HET GRAF’ , het gaat helemaal niet over Dutroux maar toch heb ik daar op mijn manier ons nationale trauma in verwerkt. Het is één van mijn sterkste boeken ooit waarin je ook Michel Masson, Lieses sidekick echt door en door leert kennen. Geloof me, iedereen wil stiekem zo’n vriend.’
Misschien is het wel belangrijk te weten dat ik elke thriller als een stand alone schrijf, je hoeft de serie niet te gelezen te hebben om in te pikken, daar waak ik echt over.
