Marlies Slegers
Door: Karin op 6 september 2019

Vorige maand verscheen de nieuwe young adult van Marlies Slegers: Backpack. Karin las het boek en legde daarna Marlies een aantal vragen voor. Ze vroeg haar onder andere hoe leerlingen gemotiveerd kunnen worden om meer te gaan lezen...





Beschrijf jezelf in zes steekwoorden. 

vrolijk - nieuwsgierig - gedreven - openhartig - gevoelig - gezinsmens 

Wanneer wist je dat je schrijver wilde worden en hoe begon je?  

Ik was als kind al bezig met schrijven. Ik maakte tijdschriften voor mezelf, en later schreef ik eindeloos in dagboeken, bedacht korte verhalen en gedichten. Er was niet een moment waarop ik dacht dat ik schrijfster wilde worden, ik dichtte het schrijverschap vooral aan mijn beste vriendin toe. Zij was Schots en we woonden beiden in Indonesië. Als we niet bij elkaar waren, schreven we brieven en zij schreef zo leuk, dat ik vond dat zij schrijfster moest worden. Ik was ergens wel jaloers op haar talent om zo te schrijven. Ik had bedacht dat ik dan wel geneeskunde zou gaan doen. Afijn, zij werd verloskundige en ik schrijfster. Dat ik serieus schrijfster wilde worden, vormde zich gewoon steeds meer, als iets dat uithardt. Ik schreef korte verhalen voor wedstrijden die Cosmopolitan en Viva uit hadden geschreven en won beide wedstrijden. Met dat gegeven heb ik me aangemeld bij SCript+, waar ik vier jaar lang een zaterdag per maand masterclasses volgde. Ik stopte met mijn werk als productmanager en kreeg een correspondenten baantje bij een lokaal krantje. Daar heb ik enorm veel geleerd. Vervolgens mocht ik wekelijks columns gaan schrijven over mijn gezin voor een zondagskrant. Niet lang daarna kreeg mijn oudste zoontje diabetes, hij was zeven. Dat was de feitelijk start van mijn schrijverschap, want ik schreef een kinderboek voor hem over diabetes. Met dat manuscript onder mijn arm, benaderde ik een farmaceutisch bedrijf. Zij kochten het op voor een mooi bedrag, ik herschreef het onder toeziend oog van een kinderarts die zorgde dat de feiten klopten. en het boek verscheen in ziekenhuizen. The rest is history. Ik ben gewoon blijven schrijven vanaf dat moment. En dat is 36 boeken geleden. 

Je bezoekt regelmatig scholen en ontmoet leerlingen. Wat is de leukste reactie die je ooit kreeg van een leerling? 

Alle reacties zijn leuk. Kinderen die geraakt zijn door een boek, of die je vertellen dat ze je boek wel tien keer gelezen hebben. Een van de reacties die me bij is gebleven was in mijn werk als Schoolschrijver, waarbij ik een halfjaar lang voor de stichting De Schoolschrijver, verbonden ben aan een school. Ik zou in groep vijf komen om daar gedurende dat halve jaar kinderen te enthousiasmeren om te lezen en creatief te schrijven. Een jongetje verzuchtte tijdens mijn uitleg in de klas geirriteerd ‘Kom je dan volgende week alweer?!’ Hij zag dat duidelijk niet zitten. Lezen was stom. Schrijven ook. Na twee weken rende hij me tegemoet met verhalen die hij aan het schrijven was, boeken die hij gevonden had. Hij vond het geweldig daarna. 

Hoe zou je leerlingen kunnen motiveren om meer te gaan lezen? 

Dat ligt aan wat je met leerlingen bedoeld. Basisschoolleerlingen moet je lekker veel variatie aanbieden in boeken. Hou een boekenpitch, waarin je als leerkracht enthousiast over een boek verteld in twee minuten. Belangrijk is ook dat de leerkracht leest. Dat het gezien wordt als een ontspannen activiteit, niet als een ‘moetje’. Bij het VO zou ik de verplichte literatuurlijst eruit gooien. Maak een modernere versie, met YA erin. Een graphic novel erbij, een klassiek stuk, een verfilmd boek. Zorg dat het beter aansluit bij de jongeren en van daaruit neem je ze op sleeptouw naar de meer ‘literaire’ werken - waarbij je dan wel de vraag kunt stellen wat literair precies is. 

Wil je in het kort vertellen waarover Backpack gaat en waarom je voor dit onderwerp/verhaal hebt gekozen? 

Backpack gaat over het meisje Josefien dat in haar tussenjaar een paar maanden gaat backpacken. Ze besluit allereerst naar Indonesië te gaan en blijft daar eigenlijk hangen, wanneer ze een groep andere backpackers leert kennen. Op Bali neemt de Australier Chase haar mee naar de gevangenis, waar ze een jongen ontmoet die vier jaar heeft gekregen voor het in bezit hebben van een paar xtc pilletjes. Ze beseft zich dan dat er ook een schaduwzijde aan het backpacken zit en wanneer ze zelf wat drugs in haar tas vindt, raakt ze volledig in paniek. Ze weet niet goed meer wie ze wel en niet kan vertrouwen. Er lopen twee verhaallijnen door elkaar heen, want ik neem de lezer ook mee naar de grote aardbeving die op 5 augustus 2018 plaatsvond op het eiland Lombok en de kleinere Gili-eilanden. Ik wilde dit verhaal schrijven omdat mijn dochter aan het backpacken was op Bali. Ik reisde haar die laatste week achterna en op 5 augustus was ik op Bali, toen we daar ook de aardbeving mee maakten. Die verhaallijn bood zich dus wrang genoeg gewoon aan. Ik wilde altijd al iets over Indonesië schrijven - ik heb er tenslotte een heel groot deel van mijn jeugd doorgebracht.  
Ik geef er nu ook schrijfretraites, via www.eatstaywrite.com 

Veel schrijvers stoppen een stukje van zichzelf in een van de personages. In welk personage of personages zien we een stukje ‘Marlies’?

Dat is zonder meer de moeder van Joos. Ze vindt het lastig dat haar dochter zo ver weg gaat, maanden lang. Het was niet moeilijk te beschrijven hoe de moeder zou reageren - ik was het gewoon zelf, want ik zag er best tegenop mijn dochter een paar maanden te moeten missen. 

Je hebt veel boeken geschreven, voor jeugd, young adults en volwassenen. Voor welke groep schrijf je het liefst en zit er verschil in het schrijven voor deze groepen? 

Dat is lastig te zeggen. Ik schrijf heel graag voor een diverse lezersgroep. Juist de afwisseling is erg prettig. Dan weer een avi-boekje voor 6+, dan weer een YA, dan weer een grappig boek voor kinderen van acht tot elf. En ook het schrijven voor volwassenen - zoals mijn boek over scheiden en de midlifecrisis ‘Het is maar een scheiding’ - smaakte naar meer. Ik hou juist van in de breedte werken en iedere doelgroep heeft zijn eigen aantrekkingskracht. 

Hoe ziet je schrijfproces eruit? Bedenk je alles vooraf of laat je je leiden door het verhaal/personages? 

Ik heb een startpunt en een eindpunt. Daartussen is alles mogelijk en vaak leidt het verhaal me. Dat kan betekenen dat iets afwijkt van wat ik voor die dag in mijn hoofd had zitten qua verhaallijn. Schrijven is vaak ook gewoon een organisch proces. Wat is het laatste boek dat jij hebt gelezen? Ik lees nu The subtle art of not giving a fuck. Heerlijk boek, waar ik hard om kan lachen. 

Zou je het leuk vinden indien een boek van je wordt verfilmd? En zo ja, welk boek zou dat zijn?

Absoluut! Ik zou dan denken aan de serie I Love Liv, of Gezocht: Normale Ouders. Of juist een van de YA boeken, zoals Vijftien en Onder mijn huid. Of weet je wat: allemaal! Ik schrijf vaak met een scene in mijn hoofd, die zich afspeelt alsof het een film is. In mijn hoofd zijn het vaak al films. 

Wil jij zelf nog iets zeggen tegen onze lezers van VrouwenThrillers? 

Dat ik hoop dat ze de liefde voor lezen altijd zullen doorgeven aan de volgende generaties. 

Karin



Bezoekersreacties:
Website Security Test