Marja: Oh jee, dat begint goed. Dat blijft voor mij altijd een moeilijke vraag. Ik denk dat het voor een deel wel beantwoord wordt in de vele vragen die hieronder zijn gesteld 😉

Marja: Toen ik achttien jaar was wilde ik naar de school voor journalistiek. Ik woonde toen in Harlingen (Friesland) waar ik ook ben geboren. Maar dat mocht niet, want dan moest ik op kamers in de grote, enge stad Utrecht. Ik heb de draad zo’n tien jaar geleden opgepakt en na het volgen van diverse cursussen is in 2019 mijn debuut Als het verleden toekomst wordt gepubliceerd, een verhaal dat gelukkig door vele lezers direct werd omarmd.

Marja: Ja, dat kun je wel zeggen. Als kind viel ik vaak in slaap met ‘spannende’ verhalen die ik zelf verzon. Dat doe ik nu nog steeds, maar dan met de verhalen waarmee ik bezig ben. Ik heb tot nu toe ook heel veel thrillers gelezen en dan het liefst de psychologische, die schrijf ik zelf ook het liefst. Het verschil met de ‘gewone’ thrillers is dat het niet zo zeer om het spannende plot gaat, maar om de karakterschets van de hoofdpersoon en andere personages, waaronder ook de beweegredenen van de misdadiger. Vooral de spelletjes die mensen met elkaar kunnen spelen intrigeren me, dat is me in Verbroken verleden volgens mij het best gelukt …

Marja: Nee, ze lagen nog niet op de plank. Over Als het verleden toekomst wordt heb ik jaren gedaan. Ik had dat in eerste instantie ook vanuit twee perspectieven geschreven, maar dat werd me toen afgeraden. Doodzonde vind ik dat nu achteraf. Daarna raakte alles in een stroomversnelling met als resultaat dat ik nu zes boeken heb uitgebracht. Ik schrijf intuïtief en meestal iedere dag. Ik heb wel ergens een idee, maar het verhaal ontvouwt zich tijdens het typen. Ik bedenk dat dus niet van tevoren. Ik word dan ook altijd zelf verrast door plottwisten en verhaallijnen.

Marja: Ik heb veel gereisd en veel bizarre, onvoorstelbare zaken meegemaakt, waaronder bijvoorbeeld een achtervolging in Mexico. Dit moet ik even goed vertellen: ik was degene die een stel jonge dieven achtervolgde! Slangengif heb ik geschreven voor Ambo Anthos ‘Loft Books’. Ik had een reisverhaal voor ogen en ben gaan zitten. Egypte ken ik heel goed, ik ben er veel geweest en door mijn eerste huwelijk met een Egyptenaar heb ik het land van een heel andere kant leren kennen. Dit is ook de reden waarom ik - dat was in die tijd bijna onmogelijk voor Europeanen laat staan voor een vrouw - in Saudi-Arabië ben geweest. Al schrijvende was ik weer in Egypte, vandaar dat zaken die ik werkelijk heb gezien en heb meegemaakt in ‘Slangengif’ terecht zijn gekomen. Daar ga ik nog eens een leuke winactie van maken😉

Marja: Ik denk dat meespeelt dat ik met vier mannen (echtgenoot en drie zonen) samenwoon/woonde en dus iedere maffia- en actiefilm of serie die er op de wereld bestaat wel heb gezien of gelezen, haha, ook de nieuwere zoals de onlangs uitgebrachte serie ‘Zerozerozero’ (die is hard, btw). Het verhaal speelt zich deels in Arizona af waar ik meerdere keren ben geweest, aangezien mijn jongste zoon daar drie jaar heeft gewoond. Ik ben daar dus ook begonnen met het schrijven van de serie. De bedoeling was om één boek te schrijven, maar op het eind bleek het niet af te zijn … dat gebeurt me wel vaker.

Marja: Je ontkomt er volgens mij niet aan dat in ieder verhaal wel iets van jezelf zit verstopt. Dat geldt voor al mijn boeken, maar natuurlijk heb ik ook verhalen die ik heb gehoord in mijn werk met risicojongeren meegenomen, vooral in mijn eerste boek. Net zoals in het echte leven groeien mijn hoofdpersonen door de gebeurtenissen die ze meemaken. Dit wordt verwoord in de handelingen maar ook in de gedachten van de personages.

Marja: Het vervolg op Slangengif is inderdaad in de maak en de eerste 16000 woorden staan weer op papier. Ik kan er niet veel over zeggen, maar ik gebruik een heel andere invalshoek. Ik ben dus zelf ook heel benieuwd hoe dat afloopt. Ook staan de eerste woorden van het vervolg van Verbroken verleden al op papier … en er staan twee verhalen aan de deur te kloppen, iets met paarden en een andere met een oudere vrouw en een zwembad.

Marja: Als schrijver stel je je kwetsbaar op door je boek te publiceren en dan word je wel eens geconfronteerd met recensies die niet gestoeld zijn op feiten en dat is in het begin zo nu en dan best wel heftig geweest. Ik - maar neem van mij aan bijna iedere schrijver - ben daar gevoelig voor. Dat wil niet zeggen dat alle recensies alleen maar positief moeten zijn, want juist als er bruikbare, objectieve tips in staan, leer ik daar van. Dat de persoonlijke voorkeur van een recensent kleuring geeft, maakt mij niet uit, maar als een recensent het verschil tussen een thriller en een psychologische thriller niet kent of verkeerde ‘feiten’ (die ik natuurlijk altijd check!) neerschrijft, geeft mij dat te denken. Wat ik moeilijk vind is dat je je als schrijver slecht kan verweren tegen onwaarheden. Ik heb dat ooit één keer gedaan, maar na de bagger die ik over me heen kreeg laat ik dat nu wel uit mijn hoofd.

Marja: Mijn eerste recensie was van Thijs van Assche (libelle.be) en was gelukkig goed. Natuurlijk had hij ook wel wat aan te merken, maar op een opbouwende manier. Hij begreep de essentie van Als het verleden toekomst wordt en noemde het ‘een verhaal dat onder je huid gaat zitten’. Uiteraard was ik daar ontzettend blij mee!

Marja: De keerzijde van schrijven is dat ik weinig tijd overhoud voor lezen, dus dat is nu moeilijk te zeggen. Ik kan ook niet echt doorlezen als ik schrijf. Dan dwaal ik vaak met mijn gedachten af en zit een tel later weer achter de laptop. Ik heb meerdere auteurs die tot mijn favorieten behoren, waaronder J.K. Rowling, Dorris Lessing, Merilyn French, Esther Verhoef, Sterre Carron en vele anderen. 

Marja: Ik voel me een gezegend mens dat ik op latere leeftijd dat mag doen waar ik me gelukkig bij voel en ben bovendien dankbaar voor al die lezers die ik door mijn verhalen op onder andere facebook heb leren kennen, om maar niet te spreken over alle support die ik van ze ontvang!