Carien Touwen in gesprek met Anne Nicolai
Door: Carien Touwen op 21 april 2013


Eind vorige maand debuteerde Anne Nicolai (1972) met de thriller Sprakeloos. Hierin maken we kennis met journaliste Chloe die samenwoont met de Griekse Alex, een filosoof. Alex is ervan overtuigd dat taal de bron is van alle leugens en op zijn verzoek heeft het koppel besloten om niet met elkaar te spreken. Een intrigerend concept dat je als lezer meteen aan het denken zet. Zou het echt werken om te communiceren met alleen lichaamstaal? Leer je elkaar daardoor beter kennen en kun je elkaar inderdaad niet meer voorliegen? Of blijkt het hele andere gevolgen te hebben…

© PhotographVics

Communicatieproblemen staan centraal
Oorspronkelijk wilde Anne Nicolai een boek schrijven dat zich in Griekenland zou afspelen. Ze had het idee in haar hoofd van een Nederlandse vrouw die een relatie had met een Griekse man en doordat zij geen Grieks sprak, zou zich een groot communicatieprobleem voordoen in hun relatie. Maar naarmate ze er meer over nadacht besloot de auteur het verhaal toch dichter bij huis te houden: ze besliste dat het stel in Nederland zou wonen en dat ze niet met elkaar zouden praten. ‘Toen ik op dat idee kwam, hield het me meteen continue bezig. Ik bleef me maar afvragen wat er zou gebeuren als twee mensen in een relatie niet met elkaar zouden praten.’ 

In Sprakeloos zien we eerst wat wel werkt. Twee mensen die hun afspraken netjes in een agenda zetten zodat ze van elkaar weten waar ze zijn en die met post-its elkaar vragen om bepaalde momenten voor elkaar te reserveren. Ook zien we wat het positieve effect is van elkaar niet alles te vragen, bijvoorbeeld door niet te vragen wat de ander wil eten, maar door elkaar gewoon te verrassen. Maar het beeld vervreemdt al gauw als je je realiseert dat het koppel wel met anderen praat: Alex spreekt aan de telefoon met zijn moeder terwijl Chloe in de huiskamer zit. Ze verstaat het Grieks niet en kan na afloop niet eens vragen waar het over ging. En elkaar over je werkdag vertellen zit er ook niet in; dat zijn opeens details geworden die niet de moeite zijn om op papier te zetten. Uit zulke dingen blijkt al snel dat het helemaal geen ideale situatie is, hoe bijzonder het concept ook lijkt als je er voor het eerst over leest. Er zijn veel te veel dingen die je elkaar niet duidelijk kunt maken met lichaamstaal. Als Chloe foto’s uit een op de rommelmarkt gekochte oude camera laat ontwikkelen treft ze hierbij ook een afdruk aan van een recent vermoord meisje. Dat is een gebeurtenis waarover ieder mens zou willen praten met zijn partner… zeker als Chloe bedenkt dat Alex de enige was die bij de camera kon.

Ondanks het feit dat Anne Nicolai het idee van een ‘sprakeloze relatie’ zelf heeft bedacht, is ze zelf een grote prater: ‘Ik moet er niet aan denken dat ik niet aan mijn man kan vertellen hoe mijn dag was. Ik kan me voorstellen dat het werkt bij sommige relaties, maar zeker niet voor mij. En zeker niet in een gezin met kinderen. Ik zou me heel eenzaam voelen. Ik denk dat ik met dit boek een uitvergroting heb gemaakt van een situatie die ik bij teveel mensen zie: mensen leven langs elkaar heen en praten niet genoeg met elkaar. In plaats daarvan posten ze een berichtje op Facebook.’

Communicatieproblemen is een onderwerp dat Anne duidelijk bezig blijft houden. Ze werkt nu aan een nieuwe thriller waarbij de hoofdpersoon een bepaald dialect niet spreekt en hierdoor tegen allerlei problemen aanloopt in de gemeente waar ze woont. Anne: ‘Ik heb heel lang gewerkt in de zakelijke communicatie en dan staat altijd de vraag centraal hoe een boodschap aankomt. Dat is ook iets wat bijzonder blijft aan schrijven: jij hebt als schrijver een bepaald idee in je hoofd als je iets op papier zet, maar een lezer heeft altijd een ander referentiekader en kan daardoor tijdens het lezen een heel ander idee krijgen dan jij bedoelde. Goede communicatie is wat mij betreft echt een vereiste!’

Eigen ervaringen

Anne heeft veel van zichzelf in het boek gestopt. Hoofdpersoon Chloe koopt een oude fotocamera waar nog een rolletje in blijkt te zitten, een gegeven dat de auteur zeer intrigeert dankzij een eigen ervaring uit haar studententijd. ‘Vroeger woonde ik in een heel oud studentenhuis met een enorme rommelzolder. Op een dag gingen we op onderzoek uit in die grote stapel rommel en vonden we een oud fotoalbum. Ik heb vervolgens uitgezocht wie er op die foto’s stonden en heb het album terugbezorgd bij de eigenaar. Dat was een heel bijzondere gebeurtenis.’

Het lijkt erop dat een van de foto’s die Chloe op de camera aantreft daar op bovennatuurlijke wijze gekomen is. Ook dit is een onderwerp dat Anne bezighoudt. ‘Het is echt iets dat bij mij hoort, het bovennatuurlijke sijpelt er bij mij altijd doorheen. Er is meer tussen hemel en aarde, dat weet ik zeker. Ik schrijf op dit moment ook aan een fantasy-trilogie over engelen. Ik zou het gebruik van het bovennatuurlijke in mijn schrijfwerk eerder de naam ‘paranormale romantiek’ of ‘urban fantasy’ geven dan magisch realisme.’
Op de website van de auteur valt te lezen dat ze graag in tweedehandswinkels komt om boeken te kopen. ‘Het is zo zonde om te zien wat mensen allemaal wegdoen. Ik kan veel tijd doorbrengen in zulke winkels, ik vind altijd wel wat voor mezelf of voor anderen. Hergebruik is een heel mooi idee en ik vind de laatste tijd echt prachtige, vaak nog nieuwe boeken.’

Ook zoekt de auteur in deze tweedehandswinkels en op rommelmarkten altijd naar bijzondere oude lp’s, iets wat je ook al terugvindt in Sprakeloos. Chloe en Alex spelen graag oude lp’s af in hun appartement, evenals de auteur. Anne: ‘Lp’s luister je op de een of andere manier veel bewuster, je zet ze aan en luistert vervolgens naar de hele plaat. Bij een cd springt men toch snel naar alleen de bekende nummers en luistert men vaak niet naar het hele album.’ Anne’s conclusie is duidelijk: ‘Ik schrijf niet autobiografisch, maar natuurlijk komen er persoonlijke elementen terug in mijn verhalen. Een schrijver schrijft altijd uit zijn eigen referentiekader en ervaringen. Het moet toch ergens vandaan komen?’

Schrijven
Anne Nicolai is haar hele leven al met schrijven bezig. Ze studeerde af aan de Technische Universiteit Eindhoven in een opleiding die half technisch en half sociaal ingericht was. Het doel van deze opleiding was om een brug te slaan tussen de techniek en andere werkvelden. Hierna is ze beland in de informatiecommunicatie. Anne werkte onder andere als journalist en tekstschrijver. In 2006 werkte ze al aan een eerste roman, maar toen haar eerste kind geboren werd is ze gestopt met werken en tijdelijk ook even met schrijven. In november 2010 werd ze door een vriendin geattendeerd op NANOWRIMO en schreef ze in deze maand haar eerste roman. Dit manuscript staat nog ongepubliceerd op haar computer. ‘Ik had in die maand ook nog examens voor mijn studie Duits, maar kreeg de smaak van het schrijven dankzij NANOWRIMO weer helemaal te pakken. Ik ben vervolgens gaan schrijven aan het boek dat nu als Sprakeloos in de boekhandels ligt, maar ook aan diverse korte verhalen waarmee ik in de prijzen viel bij verschillende schrijfwedstrijden.’

Anne kwam met behulp van een literair agent bij De Crime Compagnie terecht. Door de drukte in haar gezin besteedde ze tot nu toe vooral de avonduren aan het schrijven. Inmiddels gaan haar beide kinderen naar school en is er overdag ook regelmatig tijd vrij om aan haar romans te werken. Ze is er flink druk mee en aan ideeën geen gebrek. Haar kinderen zijn nog te jong om haar werk te lezen, maar haar man leest alles en is erg trots op haar. Anne is erg blij met haar debuut: ‘Het is een heel speciaal gevoel om je boek in de winkel te zien liggen. Ik ervaar echt dat ‘wauw’-gevoel van trots dat ik dit heb gemaakt. Het is toch heel anders dan een artikel of webtekst, ik heb met dit boek echt iets gecreëerd, de kunstenaar in mij heeft dit gemaakt.’

Toekomst
Anne schrijft momenteel zowel aan de fantasy-trilogie als aan haar tweede thriller. Ze verwacht dat de thriller als eerste af zal zijn. In juni zal er een kort verhaal van haar hand verschijnen in Verleiding: een spannende verhalenbundel met een erotisch tintje. Als ik Anne vraag naar haar toekomstplannen zegt ze: ‘Ik wil nog heel veel mooie boeken schrijven en hoop dat die boeken veel gelezen zullen worden. Een grote prijs winnen met een van mijn boeken zou leuk zijn, maar dat houdt me nu helemaal niet bezig. Ik droom gewoon van veel lezers.’ Ze is erg verheugd dat ze de kans heeft gekregen om te debuteren en vooral ook met het feit dat het mogelijk is om nu zoveel tijd te kunnen besteden aan het schrijven van boeken. ‘Schrijven is wat ik wil doen, dat weet ik nu. Vroeger wist ik nooit wat ik wilde worden, nu ben ik wie ik wil zijn.’

Carien Touwen

Carien Touwen, schrijfster, uitgever en freelance redacteur & journalist, gaat elke maand voor VrouwenThrillers.nl in gesprek met een (vrouwen)thriller-auteur. Meer over Carien kan je vinden op haar website: www.carientouwen.com




Bezoekersreacties:
Website Security Test