Diane: Hoi Melissa, ik had het geluk dat ik Verborgen Tralies, het 7e deel in de VT reeks, mocht lezen en recenseren. In ons gesprek van 2019 schrijf je 'Zolang lezers vragen om een volgend deel én er nog voldoende inspiratie is, zie ik niet in waarom een reeks moet stoppen'. Heb je, in de voetsporen van J.K. Rowling, het uiteindelijke plot ondertussen al in gedachten of is het nog niet zover?
Melissa: Ik sta nog steeds achter de woorden die ik in 2019 uitsprak. Ik heb niet alles van A tot en met Z in gedachten, ik heb namelijk door de loop der jaren gemerkt dat er al schrijvende nog eens iets veranderd. Dat is zoiets raars en tegelijk bijzonder in het schrijfproces; je denkt van alles te weten, je werkt ergens naartoe en dan ineens gaan bepaalde dingen een andere kant op. Dus ik kan niet beweren dat alles vaststaat, al zijn er gebeurtenissen en personages die niet zullen afwijken.
Diane: Ik gaf toen aan dat ik het zesde deel het sterkste vond van de serie. Met dit deel kom je aardig dichtbij en is de keuze van welk deel het beste is steeds moeilijker geworden. Hoe kom je steeds weer op nieuwe ideeën? Is daarin iets veranderd qua onderzoek?
Melissa: Verbazingwekkend soms, dat er nog steeds nieuwe ideeën door mijn hoofd schieten omdat het vaak lijkt dat alles in boeken al eens is ‘gezegd’. Ik ben nooit bezig met de gedachte dat het beter moet zijn dan het voorgaande deel. Volgens mij leg ik dan een druk op mijn schouders die ervoor zorgt dat ik het tegenovergestelde bereik. Daar wordt niemand gelukkig van. Ik heb een paar elementen in mijn hoofd en die werk ik uit. Ik denk na terwijl ik schrijf en tussen de bedrijven door noteer ik élk idee dat in me opkomt. Ik heb een groepsapp in mijn mobiel, daar staat verder niemand in en die app is me heilig geworden. Je vergeet alles als je het niet noteert, tenminste, ik wel. De ideeën komen eigenlijk door reeds bedachte ideeën. Ik borduur erop voort. Het elastiek wordt steeds langer, zou je kunnen zeggen.
Diane: In dit deel schrijf je heel boeiend over het Stockholmsyndroom en je gaat er (vind ik) dieper en anders op in dan andere auteurs. Hoe is het gelukt om je zo goed in de personen met dit syndroom verplaatsen?
Melissa: Dankjewel! Met zo’n beladen onderwerp moet je niet al te zachtzinnig omgaan, denk ik. Ik heb een aantal artikelen van ervaringsdeskundigen gelezen, verder is het vanuit mijn eigen gevoel door diep in het personage te duiken. Ik ga in haar schoenen staan en stel mezelf voor hoe het zou kunnen gaan. Zelf heb ik hier gelukkig geen ervaring mee, maar ik ben wel een gevoelsmens en zo schrijf ik ook.
Diane: Je kiest ervoor om weinig of niets over de corona crisis te verwerken in het boek, is dat een bewuste keuze?
Melissa: Ja. Ten eerste zou uitgever Theo daar niet happy van worden (dat wist ik) en ten tweede de lezer ook niet. We zijn er twee jaar mee doodgegooid, dan wil de lezer er niet ook nog eens iets van weten terwijl die relaxt op de bank ligt met een boek in de hand. Vandaar.
Diane: Lees je zelf graag series of “stand alone” boeken? En welke boeken zijn jouw favoriet?
Melissa: Ik kan het allebei waarderen. Ik smul van de boeken van Stephen King. Favoriet zijn The Green Mile en 22-11-1963, ook heb ik erg genoten van Billy Summers. Elk jaar ligt er een nieuwe King onder de kerstboom van mijn schoondochter. Vaste prik, heerlijk. (Dit jaar was dat Fairy Tale waar ik erg benieuwd naar ben) Er zijn series die ik volg (De Reiziger reeks van Diana Gabaldon, Alex Cross van James Patterson, Kay Scarpetta van Patricia Cornwell, Myron Bolitar van Harlan Coben, Joseph O'Loughlin en de trilogie Meisje zonder… van Michael Robotham,) om enkele te noemen.
Diane: De vorige keer schreef je over het boek Het kind in mij. Hoe staat het daarmee?
Melissa: Daar kan ik niets over kwijt, behalve dat het manuscript ter beoordeling bij een uitgeverij ligt. Wordt dus hopelijk vervolgd.
Diane: Je vertelde in het vorige interview dat Luca het niet gemakkelijker gaat krijgen, je hebt jouw woord gehouden.
Waarvoor dank. Hoe ben je op de titel gekomen van dit boek? Dat had je de vorige keer namelijk nog niet.
Melissa: Dat was een enorme bevalling, serieus. Daar is lang over gedaan, er was een titel, die bleek toch niet passend, daarna wel iets met een V, maar niet met een T en andersom. Ja, dramatisch deze reis, máár zoals altijd kwam het helemaal goed! In samenwerking met proeflezers en de uitgever. Toen de kogel door de kerk was, was dat een waar feestmoment en een enorme opluchting.
Diane: Je bedankt in jouw nawoord jouw proeflezers en geeft ook aan dat ze waardevol zijn voor jou als auteur. Had het boek er heel anders uitgezien zonder hun inbreng?
Melissa: Ja, ze zijn écht onbetaalbaar! Waar de een over de breedte kijkt, duikt de ander de diepte in. Ik ben zó blij met ze. Er valt ook vaak iets te lachen, heerlijk is dat, ik hou wel van zelfspot en kan mezelf bij vlagen wel voor mijn kop slaan en tegelijk zo dankbaar zijn dat een proeflezer me weet te behoeden voor een of andere onsterfelijke fout. Een boek schrijf je alleen, maar het uiteindelijke resultaat is echt te danken aan mijn vaste proeflezers.
Diane: Je mag van mij voorlopig niet stoppen met de serie en ik hoop de komende jaren nog veel over Sanne, Emma en de rest te kunnen lezen. Maar op een gegeven moment is daar het laatste deel. Hoe neem je als auteur afscheid van bepaalde personages? Kun je ze dan weer loslaten?
Melissa: Mezelf kennende? Nee. Daar ben ik veel te emotioneel voor. Ik zou ze altijd bij me dragen als ik schrijf, stiekem zullen ze op elk denkbaar moment verschijnen. Dat heb ik al als ik een kort verhaal schrijf. Loslaten is een dingetje, hoor. Ik denk daar gewoon nog niet aan. Het komt toch zoals het komt en het gaat zoals het gaat. Voorlopig werk ik nog met ze, in VT8.
Diane: Bedankt voor jouw antwoorden en graag tot een volgende keer.
Melissa: Jij weer bedankt voor de leuke vragen en natuurlijk dank voor de recensie!
Hartelijks, Melissa
