Ilse Ruijters
Door: Diana op 17 september 2014

Er zijn veel redenen te noemen waarom een boek je opvalt. De flaptekst trekt de aandacht, of juist het omslag. De auteur staat goed aangeschreven of is juist iemand waar we wellicht meer van gaan horen. Of is het een titel die, eenmaal gezien, niet meer uit je hoofd verdwijnt. Soms is het een combinatie van dit alles. De onderkant van sneeuw, die vanaf vandaag in de winkels ligt, van debutante Ilse Ruijters is zo'n boek dat niet onopgemerkt zal blijven. Nog voor de publicatie kreeg ik deze psychologische thriller onder ogen en kon niet anders dan onder de indruk zijn. Wie is Ilse Ruijters? Ik vroeg het haar.



Deze maand verschijnt je thrillerdebuut De onderkant van sneeuw. Een werkelijk prachtige titel die zowel intrigeert als opvalt. Wie is precies de auteur achter het boek? Kun je iets meer over jezelf vertellen?


Ik ben Ilse Ruijters, 35 jaar oud en heb één grote passie: schrijven. Toen ik zes jaar was, riep ik al tegen Jan en alleman dat ik later kinderboekenschrijfster zou worden. En Sherazade. Onder dat pseudoniem schreef Maria Oomkes toen columns in de Libelle, columns die mijn  moeder altijd hardop voorlas aan de buurvrouw. Dat wilde ik ook! Inmiddels is schrijven mijn beroep. Ik schrijf artikelen, columns en heb nu dus een psychologische thriller geschreven. Niet bepaald kinderlectuur...

Welk proces is er aan voorafgegaan voordat je het plaatje compleet had om dit verhaal te kunnen schrijven?


Ik wilde een verhaal schrijven dat heel dicht bij mezelf stond. Daarom moest de aftrap van het  boek een gebeurtenis zijn die mij zélf zou kunnen overkomen. Ik was hierover in gesprek met mijn zus die twee jonge dochters heeft, er racete een auto voorbij en toen wist ik het opeens… Stel dat je een kind doodrijdt. Per ongeluk. Dat kan letterlijk iedereen overkomen, jou, mij, de buurvrouw. Hoe kom je ooit over zoiets heen? Dit basisidee was zo reëel en zo voorstelbaar dat ik het verhaal in één keer voor me zag. Ik hoefde alleen nog maar op te schijven wat ik zou doen als ik in die situatie zou komen.

Er zijn diverse passages die dusdanig realistisch overkomen dat je je hierin moet hebben verdiept. Toch zijn dit situaties die je normaal gesproken niet zelf bij de hand hebt gehad. Het is bijna alsof je het hebt beleeft, weet waarover je schrijft. Hoe ben je te werk gegaan om al wat hoofdpersonage Irene doormaakt zo over te laten komen dat de geloofwaardigheid intact blijft?


Het schrijven van De onderkant van sneeuw heeft twee jaar geduurd. Een periode waarin ik single was en ik alle tijd en stilte had om één te worden met Irene. Met elke nieuwe versie van mijn verhaal, zonk ik dieper weg in haar emoties. Als ik achter mijn laptop zat, dan wás ik Irene. Ik voelde wat zij voelde. Op internetforums las ik welke bijverschijnselen haar medicatie veroorzaakten en hoe je fysiek op bepaalde gebeurtenissen reageert. Op een gegeven moment was ik zo in Irene opgegaan dat ik zelf paranoïde (en misschien zelfs wel een beetje gek) werd. Een goede vriend heeft toen gezegd: “en nu is het genoeg. Nu zet je je laptop uit.”

De onderkant van sneeuw is met recht een psychologische thriller zoals het omslag ook aangeeft. Wilde je ook die kant op wat het genre betreft?

Ja, dat klopt. Daarom ben ik ook niet begonnen met een brute moord, maar met een stom ongeluk. Daarnaast wilde ik graag laten zien dat de grens tussen ‘goed’ en ‘slecht’ flinterdun is. Welbeschouwd hebben al mijn personages, ook de bad guys, de beste bedoelingen. Het lot, misinterpretaties, onhandigheid en conflicterende belangen zorgen echter toch voor een clash.

In hoeverre fascineert het menselijk brein je?


Het menselijk brein? Poeh, ik ben eigenlijk helemaal niet bezig met het doorgronden van dat soort complexe begrippen, ik probeer gewoon mezelf te begrijpen. Daar heb ik het al lastig genoeg mee. Eén van de grootste dingen die mij verwondert is dat ik mijn eigen geheugen niet kan vertrouwen. Waar heb ik mijn sleutels eigenlijk neergelegd? Hoe zoende mijn ex ook alweer? En was ik het, of mijn zus die mijn vaders broek droeg in de disco (écht, mijn zus houdt vol dat zij het was, terwijl ik zeker was dat ík dat deed). Irene kan haar eigen geheugen ook niet vertrouwen. In veel extremere vorm dan ik het in het dagelijks leven heb, maar toch. Dat zet je aan het denken: bestaat er een werkelijkheid, of is alles interpretatie en gebrekkige herbeleving?

Irene is een vrouw die enerzijds complex in elkaar zit en hierdoor moeilijk te doorgronden is. Aan de andere kant gedraagt zij zich ook menselijk en kun je je als lezer in haar gedachtegang verplaatsen. Je hinkt steeds wat op twee benen omdat je niet goed weet wat te geloven, precies zoals Irene in de loop van het verhaal aan zichzelf gaat twijfelen. Is dit ook iets wat je over wil brengen op de lezer?

Zeker. Irene wordt langzaamaan gek, maar wil dat niet toegeven aan zichzelf. Ze wil normaal zijn, ze wil dat het verleden nooit gebeurd is. Maar helaas... Telkens wordt ze hardhandig teruggeworpen in de onverbiddelijke waarheid.
Ik denk trouwens dat er geen mens ter wereld is die van zichzelf vindt dat hij gek, slecht, of onaardig is. Daarin is Irene (net zoals alle andere personages) precies zoals jij en ik. Laten we eerlijk zijn, jij vindt jezelf toch ook zinnig, goed en best oké?

Je hebt ervoor gekozen om vanuit één enkel perspectief te schrijven. Was dat ook wat je op voorhand in gedachten had?


Ja, want dat gaf me de mogelijkheid om te spelen met de werkelijkheid. Irene heeft niet het vermogen haar hele situatie te overzien. Stukje bij beetje begint ze zichzelf en alle anderen te begrijpen en blijken de dingen anders in elkaar te zitten dan ze in eerste instantie dacht.

Steeds meer auteurs kiezen voor een terugkerende protagonist(e). Heb jij met dit idee gespeeld? En zou Irene een personage kunnen zijn dat wederom haar opwachting maakt in een eventueel volgend boek?

Nee. Irene hoort alleen maar thuis in De onderkant van sneeuw. Na twee jaar met haar te hebben ‘samengeleefd’ snap ik haar. Eindelijk. Nu is het tijd voor mij om een nieuw personage te leren kennen.

In De onderkant van sneeuw snijdt je diverse serieuze onderwerpen als verlies, rouw, leegte en verlangen aan en hoe mensen daarmee omgaan. Hoe heb je daar de balans in aangebracht?

Dat was behoorlijk lastig. Want drama is oké, maar helemaal niemand zit te wachten op één grote kluwen zwartgalligheid, natuurlijk. Ik heb veel lange gesprekken gevoerd met mijn uitgever en redacteur om te bepalen waar het verhaal ‘lucht’ nodig had. Ik denk dat ook mijn schrijfstijl ervoor zorgt dat het boek in balans is. Die is licht en basic.

Gaan we nog meer van je horen?

Als het aan mij ligt zeker! Ik ben bezig met een nieuwe thriller. Het verhaal is nog volop in ontwikkeling, maar ik kan wel alvast verklappen dat het thema liefde is. Maar geen zoetsappige romantiek hoor, meer in de stijl van De onderkant van sneeuw.

Diana

- Meer weten over Ilse? Kijk dan op haar website.



Bezoekersreacties:
Website Security Test