Diane: We willen je graag wat beter leren kennen, kun je iets over jouzelf vertellen? Wat doe je naast het schrijven? 

Anya: Ik ben een mensenmens, behulpzaam en houd van humor - zelfs in de meest duistere tijden.

Een krachtig mens vind ik mijzelf ook. Wel ben ik een gevoelig type, op sommige fronten weer behoorlijk nuchter. Avontuur ga ik niet uit de weg, hoewel de laatste jaren het avontuur op een wat prettigere manier aan is komen waaien dan in mijn vroegere jaren. Zolang ik kan (dag)dromen, ben ik tevreden. Mijn motto is: ‘Ga ervoor, wat heb je te verliezen?’

Momenteel werk ik als co-auteur/ghostwriter en heb een kleine opdracht voor redactiewerk. Dat laatste vind ik bijzonder leuk om te doen. Ik help auteurs graag om hun mooie verhaal nog net een stukje mooier te maken. Het liefst zou ik wat meer redactiewerk doen, maar ja. 

Ik speel ook graag een spelletje op mijn tablet en ik haak graag. Barbiekleding vind ik erg leuk om te haken. Maar zodra ik onderweg ben met de auto (als passagier) haak ik lekkere dikke huissokken. Hoe verder we weg moeten, hoe liever ik het heb. Naast het haakwerk geniet ik van de omgeving en droom weg in verhalen die nooit opgeschreven zullen worden.

Voordat ik door ziekte thuis kwam te zitten, werkte ik als crisismanager. Ook heb ik voor het COA een tijdje in Ter Apel gewerkt. Alleen daarover zou ik al een boek kunnen schrijven. Hou op, schei uit.

Diane: Hoe werd je geïnspireerd voor dit verhaal?

Anya: Door een gesprek met mijn partner over onze toekomst.

Mijn verleden bestaat hoofdzakelijk uit onzekerheden waardoor het af en toe best lastig is om vertrouwen in de toekomst te hebben. Tijdens de koffie kletsten we over hoe wij verder zouden gaan als één van ons zou wegvallen. Mijn partner zou dan een onderbroek en een tandenborstel in zijn kontzak stoppen, in de auto stappen en ergens heen gaan waar ze brood bakken. Ja, inderdaad, dat kan overal zijn. 

Je kunt wel raden wat ik over tafel gooide.

Diane: Wat zijn jouw gewoontes tijdens het schrijven?

Anya: Snoepen. Het liefst Chipito met kaassmaak. Dropjes zijn ook lekker. Naturel chips ook wel. Zoute stengels gaan er tijdens het schrijven ook met gemak in.

Als ik moet nadenken over wat ik wil schrijven en er niet snel uitkom, ga ik online Bingo spelen bij Gamepoint. Geen idee of het helpt, maar het is een simpel en leuk spel om te doen.

Diane: Het is algemeen bekend dat schrijver een eenzaam beroep kan zijn hoe heb jij dat ervaren?

Anya: Ik ben nooit eenzaam. Als ik schrijf ben ik met mezelf bezig; hoe fijn kan een mens het hebben?

Tijdens het schrijven zit ik wel vaak alleen, soms ook aan de keukentafel … gewoon voor de gezelligheid.

Herschrijven, bijschrijven, schrappen en nog wat doe ik alleen als mijn redacteur/redactrice dat nodig vindt. Iedere auteur ziet zijn eigen fouten namelijk over het hoofd, ook de allerbesten. Waarom zou ik me dan verbeelden dat mijn verhaal perfect is als ik het bij de uitgever op zijn deurmat smijt? Waarom zou ik dingen gaan veranderen in mijn verhaal als ik zelf denk dat het goed is? Ik laat dat liever aan een redacteur over zodat ik zeker weet dat het allemaal goed komt. 

De puntjes op de i zetten, is weer een ander verhaal. Dat doe ik zelf en dan wil ik niemand om me heen of in mijn buurt hebben, behalve Bobby, mijn hond.

Diane: De stad Utrecht staat centraal in jouw boek. Over welke andere stad zou je nog een boek willen schrijven?

Anya: Een andere plaats in een boek zou dan toch echt Fuengirola in Andalucia – Spanje zijn. Een leuke plaats, zowel aan de boulevard als in het centrum. Diverse culturen door elkaar. Altijd iets te beleven en lekkere koffie. Het eten is op sommige plekken ook niet verkeerd.

In de winter vind ik het daar fijner dan in de zomer, dan is het mij net iets te druk met toeristen. En in de zomer mag de hond niet op het strand, ook helemaal niet leuk.

Diane: De liefde voor dieren speelt ook mee in het verhaal. Welke huisdieren heb je zelf? 

Anya: Momenteel heb ik Bobby; een Franse herder. Een verschrikkelijk lieve hond en dat is ook wel aan zijn dikke kont te zien ook. Veel te vaak krijgt hij een beloning omdat hij lief is. Hoe verpest je een hond? Les 1: Vraag het Anya. 

Bobby is bijna zeven jaar en min of meer een hulphond voor mij. Mijn gezichtsvermogen is behoorlijk slecht (daardoor herken ik mensen vaak niet en zie niet waar ik loop) en Bobby helpt mij met het terugvinden van dingen en raapt op wat ik laat vallen. Behalve als het eetbaar is, dan houdt hij het voor zichzelf. Geef hem maar eens ongelijk.

Sinds ik het ouderlijk huis heb verlaten, heb ik dieren gehad. Katten, vogels, kippen, vissen, konijnen, honden en paarden. Er is zelfs een tijd geweest dat alles door elkaar in de wei liep, behalve die vissen natuurlijk.

Diane: Dit is jouw eerste fictieve boek. Wat bevalt jou beter, fictie of non-fictie? En voor welk ander genre zou je nog willen schrijven?

Anya: Fictie bevalt beter. Ik moet er wel bij zeggen dat ik non-fictie gemakkelijker vind om te schrijven; ik hoefde niets te bedenken.

Fictie is, uiteraard, veel leuker om te schrijven. De meest slechte ideeën verwerken tot iets moois en daarbij denk ik dan aan mensen die gemeen tegen mij zijn geweest. Het onrecht zal ze duur komen te staan in mijn verhalen. De ellende die ze als personage in mijn boek moeten doorstaan, is bijna niet te beschrijven – ik doe het lekker wel.

Om eerlijk te zijn zou ik best wel een feelgood roman willen schrijven. Dat zal me toch een opgave worden, kan ik je vertellen. Ik ben namelijk zo romantisch als een betonnen schutting zonder graffiti.  Ik heb diep respect voor schrijvers die een mooi verhaal met een heerlijk einde kunnen schrijven.

Fuengirola is trouwens een uitstekende plek om aan een feelgood te werken en ook een uitstekende plek voor een romantisch verhaal. Begin februari lekker met je tenen in het warme zand zitten wroeten. Schelpjes gooien naar die mooie blondine met haar ondeugende blikken. De aantrekkingskracht van haar licht gebruinde lichaam trekt je rechtstreeks uit de werkelijkheid …

Diane: Wat zou jouw oplossing zijn als je in de financiële problemen zou zitten net als Sam?

Anya: Een langdurige gevangenisstraf zie ik toch niet zo zitten nu ik er wat meer vanaf weet. Ik denk dat ik een spoedcursus romantiek ga volgen en een miljonair aan de haak sla. Ik zou dan sowieso wel weer in het centrum van een stad willen wonen en zelfs het liefst in Utrecht.

Het is bijna onmogelijk van tevoren te beslissen hoe je verdere leven eruit gaat zien. Mij is het althans nog nooit gelukt, hoe hard ik mijn best ook deed. Mocht ik in dergelijke problemen komen, vind ik dan ook wel weer een oplossing. Wie dan leeft, wie dan zorgt, denk ik altijd maar.

Diane: Welke andere auteur zou je zelf willen interviewen?

Anya: Even verzinnen, hoor. Er is een auteur die ik al meer dan 40 jaar bewonder, maar interviewen gaat niet meer lukken. Hij is op 2 oktober 1999 te Salzburg overleden.

Laten we een levende ziel het hemd van het lijf vragen: Harlan Coben lijkt me daar een uitstekende kandidaat voor.

Diane: Ben je al bezig met een volgend boek? Kun je hier iets over vertellen?

Anya: Momenteel ligt het manuscript ‘In de Wolken’, van Andries Mol en mij, bij de uitgever te wachten op goedkeuring. Geduld dient een schrijver te hebben, maar dat woord komt me helemaal niet bekend voor.

Ik ben ook bezig met een verhaal over een onterecht voor pedofilie en kindermoord veroordeelde man. Dit boek schrijf ik ook samen met Andries Mol. Hij bedenkt het verhaal, maar omdat hij last heeft van dyslexie, vorm ik het tot een iets leesbaarder geheel. Het is een leuke samenwerking. Hopelijk denkt hij er ook zo over.

Voor mijzelf heb ik een begin gemaakt van een nieuw verhaal. Weer iets geheel anders, maar wel weer in de ik-vorm geschreven. Dat vind ik de prettigste manier van schrijven. Ik kan me redelijk goed verplaatsen in anderen waardoor het gemakkelijker is dan wanneer je dat lastig vindt. Door in de ik-vorm te schrijven, kan je ook een personage dieper uitwerken. 

Mijn volgende verhaal heeft iets met de dood en wat daarna komt te maken. Uiteraard wordt er een moord gepleegd. Meer vertel ik lekker nog niet. Oh ja, ook deze keer geen rechercheteam die op de zaak duikt of iets dergelijks. Dat soort verhalen wordt al zo vaak geschreven.

Diane: Stel je wint een prijs voor jouw boek(en) hoe zou jouw speech eruitzien?

Anya: Waarschijnlijk helemaal niet. Ik ga huilen, hoor. Dat ik zoiets nog mee zou mogen maken; een mooiere droom heb ik niet. Mag een ‘Dank je wel’ dan voldoende zijn?

Diane: Welke vragen zou je aan mij willen stellen?

Anya: Hoe krijg je het voor elkaar zo veel boeken te lezen en dan ook nog te onthouden waar de verhalen over gaan?

Ik lees graag en veel en ik moet vanwege mijn lijf veel rusten. Die momenten slaap ik niet altijd en dan lees ik graag. Ik lees nooit zonder een notitieblok bij de hand voor aantekeningen. Ik schrijf alles op, personages, plotwendingen en quotes. 

Anya: Wat heeft jou aangezet om recensente te worden bij VrouwenThrillers.nl?

Ik lees graag Vrouwenthrillers en zag de oproep staan. Van het een kwam het ander en het is elke keer nog een feestje om te doen. 

Anya: Welk genre heeft jouw voorkeur?

Ik wissel graag af tussen romans en spannende boeken en heb niet echt een voorkeur. Alleen niet over marsmannetjes maar verder sta ik overal open voor. 

Anya: Zou je zelf een boek willen schrijven?

Dat ben ik nog niet over uit. Ik ben voorlopig druk met recensies en de boekenwedstrijden en help graag anderen voort. Ik werk graag achter de schermen om. Mensen te ondersteunen. En niet op de voorgrond. Ik ben er nog nooit aan begonnen maar wat niet is kan nog komen.