Schrijven Het winnende manuscript werd meteen haar debuut. In 2009 gaf Uitgeverij The House of Books
Nickname uit. Ingrid is heel stellig over wat de overwinning met haar deed: ‘Ik realiseerde me dat het winnen van die wedstrijd mijn grote kans was. Ze gaven mijn boek uit, maar ik wist ook dat ik meteen moest zorgen dat er een volgend boek kwam, dus ik ben er helemaal voor gegaan en heb mijn idee voor mijn tweede boek voorgelegd aan de uitgever.’ Het heeft zeker resultaat gehad, want een jaar later kwam
Botsing uit en nu ligt
Sluipweg in de winkel.
Ingrid werkt drie dagen in de week en schrijft daarnaast. Dit doet ze onder de schooltijd van haar twee kinderen. Afgelopen jaar is ze van baan gewisseld en dat zorgde ervoor dat haar hele routine overhoop lag. Ingrid: ‘Het is behoorlijk druk met een baan, een gezin met kinderen, schrijven en hardlopen. Ik gedij het beste met een goede structuur en die was even helemaal zoek.
Sluipweg is hierdoor later dan de bedoeling was verschenen. Een boek per anderhalf jaar is voor mij nu het hoogst haalbare, ik zou wel meer willen schrijven maar dat lukt me niet. Misschien moet ik wel wat sneller gaan schrijven.’
Inmiddels heeft ze de boel weer goed op de rit. Ze schrijft vooral in de huiskamer, met alle drukte van het gezin om zich heen. Ze hoopt wel een keer een schrijfkamer te krijgen, maar merkt meteen op dat ze het toch gezelliger vindt om in de huiskamer te zitten. Ze hoopt ooit een kinderboek schrijven, haar kinderen vragen daar ook om, maar voorlopig heeft ze daar geen tijd voor.
Uitgever Ingrid is erg blij met haar Uitgeverij The House of Books. Ze ondersteunen haar goed. Ingrids vriend denkt mee over de plot voor ze begint te schrijven en dan gaat ze aan het werk. Als de eerste versie af is, gaat deze naar de uitgever en vanaf dat moment kijkt haar redacteur mee en geeft advies over herschrijven en de verhaallijn. Ingrid: ‘Ik kan soms te erg vasthouden aan mijn eigen ideeën, maar heb gemerkt dat het helpt om anderen te laten meedenken. Ik leer hier veel van en ik sta zeker open voor advies en verbetering vanuit de uitgever en mijn partner. Ik zou niet met tien proeflezers kunnen werken, maar heb dus wel een vast team dat me helpt.’
Inspiratie De schrijfster zoekt de inspiratie voor haar boeken dicht bij zichzelf. ‘Ik schreef
Nickname toen ik kleine kinderen had. Als je voor het eerst ouder wordt, is een van je grootste angsten dat er iets met je kind gebeurt, zoals in dit boek een ontvoering.
Botsing had een iets groter thema en was iets meer op de actualiteit gebaseerd doordat ik een nieuwsbericht tegenkwam dat me aan het denken zette. Voor dit derde boek wilde ik iets met mijn jeugd doen. Ik ben opgegroeid in Baarle-Nassau en dat ligt op de grens van België en Nederland. Zonder dat je het door hebt, kun je in zo’n dorp wel dertig keer de grens over gaan.
Leven op de grens Niet zo lang geleden was er sprake van een moord en het lichaam van het slachtoffer werd precies op de grens gevonden, waardoor er veel gedoe ontstond of de zaak naar de Nederlandse of Belgische politie moest gaan. Dit voorbeeld geeft heel goed de problematiek van het dorp aan: er zijn voor alle instanties namelijk een Nederlandse en Belgische versie.
Ingrid: ‘Toen ik jong was vond ik dat er helemaal niets te doen was in het dorp, maar ik realiseerde me helemaal niet hoe bijzonder het decor was. Ik wilde er alleen maar weg. Veel mensen hebben een romantisch beeld van zo’n dorp, dat we vredig samenleven. Dat doen we ook, maar geheel los van elkaar. De Belgen hebben hun eigen scholen, politie en brandweer en de Nederlanders ook. Ik had geen Belgische vrienden. Je kwam alleen wel eens in de Belgische winkels omdat het daar goedkoper was. Maar goed, ik ben op mijn vijftiende weggegaan uit dat dorp en ik heb het puberbeeld dat ik toen had, gebruikt voor
Sluipweg. Als volwassene kijk er je toch heel anders naar.’
Tijdens Ingrids jeugd vond er in haar nabije omgeving ook een ernstig ongeluk plaats, iets waarover veel mensen die uit een klein dorp komen waarschijnlijk mee kunnen praten. ‘Als je in een klein dorp woont, moet je wel met de auto of brommer als je wilt uitgaan. Er is tenslotte maar weinig te doen. Dat was in de jaren tachtig zo, maar nu nog steeds. En kleine weggetjes en alcoholgebruik… dat zorgt voor verschrikkelijke dingen.’
Ingrid gebruikt voornamelijk haar eigen verbeelding bij het schrijven over zulke dingen. ‘Ik ga zitten en denk me in hoe het moet zijn om in zo’n situatie te zitten. Ik ga voor een thriller niet praten met nabestaanden van een ernstig ongeluk, dat vind ik ethisch niet helemaal correct.’
Ingrid wil vooral dat mensen haar boeken lezen als vermaak, ze wil niet belerend zijn en hoeft geen specifieke boodschappen aan haar lezers te geven. Ingrid: ‘ Ik hoef niet tegen mensen te zeggen, rijd zonder alcohol, dat weten ze heus wel dankzij alle BOB-campagnes. Ik wil mijn lezers vooral ontspanning bezorgen.’ Toch geeft de auteur toe dat ze, veelal onbewust, bepaalde onderwerpen in haar boeken stopt omdat zij ze belangrijk vindt.
Thrillerschrijvers bloggen Al bijna twee jaar houdt Ingrid samen met collega-auteur Anita Terpstra een blog bij. Iedere twee weken verschijnt er een nieuwe blog gerelateerd aan thrillerschrijven. Eerder dit jaar verhuisde de blog naar Crimezone waar het op nog meer lezers kan rekenen. De relatie tussen de twee auteurs ontstond in 2011 nadat Ingrid werd genomineerd voor de Schaduwprijs. Ingrid: ‘Ik zat met allemaal vragen toen ik genomineerd werd en het leek me een goed idee om Anita te benaderen, omdat zij het jaar ervoor genomineerd was. Dat vond zij erg leuk en zo zijn we aan het mailen en chatten geslagen. Toen ontstond op een gegeven moment het idee om een duo-blog op te starten over schrijven en kwam ik al heel snel bij Anita uit. Het resultaat is eigenlijk heel grappig; zij woont in het noorden (Leeuwarden) en ik in het zuiden (Tilburg) en het is dus een keer niet zo Randstedelijk gericht, maar laat de andere kanten van ons land ook eens aan bod komen. Anita en ik zijn nog nooit bij elkaar op bezoek geweest, we ontmoeten elkaar altijd in het midden van het land. We zijn, denk ik, wel vriendinnen geworden, ook buiten het blog om delen we veel persoonlijke dingen. En het bevalt goed, dus zolang we inspiratie hebben en niet in herhaling vervallen, gaan we door.’
Schrijfstijl Ingrid vindt dat haar schrijfstijl beter is geworden nu ze drie boeken verder is en ze hoopt nog meer te groeien. Op vakantie las ze
Dit zijn de namen van Tommy Wieringa en dit boek zette haar aan het denken. Ingrid: ‘Dat boek is werkelijk prachtig, elke zin is raak. Zo wil ik ook wel schrijven, maar dan denk ik al snel, dat kan ik nooit. Daarna las ik
Slaap van Lars Kepler, en hun schrijfstijl is kort, bijna gortdroog, maar dat boek kon ik ook absoluut niet wegleggen. En dat geeft voor mij meteen aan dat ik gewoon mijn eigen vorm moet vinden. Ik ben wel zwaar onder de indruk van Wieringa, maar ik hoef hem niet na te apen. Ik schrijf zoals ik schrijf.’
Ze is nu
De verborgen geschiedenis van Donna Tart aan het herlezen, juist omdat de auteur dit boek zo vaak in interviews noemt als haar favoriete boek, maar het al jaren geleden is dat ze het las. ’Dit boek heeft toen echt indruk op me gemaakt en nu vind ik het wederom heel mooi. Het is dus zeker een boek dat mij heeft gevormd.’
Voorlopig blijft Ingrid Oonincx zeker thrillers schrijven. Ze heeft een heel goed idee voor een vierde thriller en popelt om daarmee aan de slag te gaan. ‘Ik ben geen Tommy Wieringa, ik ben een thrillerschrijver en ik vind dit heel erg leuk om te doen. En dankzij VrouwenThrillers.nl heb ik deze start kunnen maken, dus ik ben jullie lezers heel dankbaar.’
Meer informatie over Ingrid:
http://www.ingridoonincx.nl/