Goed, dank je! Vlissingen is een stad met mooie en duistere kanten, zoals je kunt lezen in mijn boek en op dit moment ook kunt zien in tentoonstelling Coke aan de Kust in het Maritiem Muzeeum Zeeland. Juist die tegenstelling fascineert me: mooi en lelijk, licht en donker, die combinatie inspireert. De stad heeft een speciaal plekje in mijn hart gekregen. De presentatie van mijn boek in boekhandel ’t Spui was een feestje. En ik ben fan van het jaarlijks terugkerende filmfestival Film by the Sea. Vorig jaar mocht ik er plaatsnemen in de vakjury voor de Film & Literature award en een selectie boekverfilmingen beoordelen. Een galapremière, veel fijne films en een vat vol leuke mensen. Ik viel echt met mijn neus in de boter. Mooi hoe een balletje kan rollen; deze klus kwam op mijn pad doordat ik Vlissingen heb geschreven. 

Sindsdien is er op schrijfvlak best veel gebeurd, voor en achter de schermen. Ik werk aan meerdere spannende verhalen, in verschillende vormen. Zo maakte ik mijn eerste podcast: Rode Skelter, te beluisteren – in zes delen van een half uur of als één groter verhaal – op Storytel en Spotify. Het was nieuw voor me om op deze manier te schrijven: toegespitst op de stemmen van vier acteurs die het verhaal over een oude moordzaak in Groningen fantastisch hebben ingesproken: Kees Hulst, Miryanna van Reeden, Huub Dikstaal en Thijs Miedema. Hun stemmen, de muziek en de geluidseffecten tillen het verhaal echt op. Ik ben erg blij met het resultaat, de reviews zijn ook enthousiast. 

En dan is deze zomer natuurlijk Nachtvlinders verschenen. In plaats van een presentatie hebben we gekozen voor een leesclub om het boek te lanceren. Een geselecteerde groep lezers kreeg het boek eerder toegestuurd, zodat we het er samen over konden hebben. Dat werd een erg gezellige bijeenkomst op de uitgeverij in Amsterdam. Het interview werd een groepsgesprek over Tara & Diego en hun avonturen in Wales en Zuid-Afrika. Wat mij betreft zeker voor herhaling vatbaar.  

Drie jaar geleden was ik voor het eerst in Conwy, Wales en vond ik het direct een decor voor een spannend verhaal. Conwy is een klein stadje aan het water, er staat een gigantisch Middeleeuws kasteel en het is volledig ommuurd. Overdag oogt het idyllisch, maar ’s nachts of bij slecht weer kan dat kasteel ook dreigend overkomen en krijgen die muren iets beklemmends. Dat is weer die tegenstelling, die ik in Vlissingen ook ervaar. Ik voelde toen al dat een van mijn volgende verhalen zich hier zou afspelen, alleen wist ik nog niet welk verhaal dat zou worden. 

Nu ben ik net terug van mijn tweede bezoek aan Conwy. Ik was er een week op vakantie met mijn gezin en het was heerlijk. Dit keer voelde het anders, omdat ik nu als het ware in de voetsporen liep van Tara en Diego en de andere personages uit Nachtvlinders. Ik wist nu wat zij hier hadden beleefd en dat maakte het een heel andere ervaring dan die eerste keer dat ik er was. 

Er gebeurde nog iets opvallends: mijn man Martijn en ik dronken wat in een pub waar die avond een pubquiz georganiseerd bleek te zijn. De vrouw aan het tafeltje naast ons nodigde ons spontaan uit om bij haar team aan te sluiten. Dat deden we; het was hartstikke leuk. Halverwege de tweede ronde wisselden we pas namen uit. Drie keer raden hoe zij heette: Tara! Hoe toevallig dat me dat juist toen en in Conwy overkwam!

Heerlijk. Ik wilde het al eerder, ik was al vier keer met ze op reis geweest (in Paradijsvogels, Casa Familia, Rio Grande en De Trip) en ken ze als mijn broekzak. Ze wilden zelf ook graag verder, maar toch moesten ze even wachten. Camping Oosthoek, Vuurduivel en Vlissingen kregen voorrang. En dus de podcast Rode Skelter. Zo gaat het: ideeën voor verhalen dienen zich aan en het verhaal dat zich het meest aan me opdringt, wordt het eerst verteld. Maar ik wist dat ik nog niet klaar was met mijn duo. Ze moesten niet alleen nog een avontuur beleven, ook in hun persoonlijke levens moesten ze nog een ontwikkeling door. Ik denk dat dat in Nachtvlinders aardig gelukt is. Het is een spannend verhaal vol actie maar ook met kwetsbare momenten; Tara en Diego krijgen het afzonderlijk en samen zwaar voor de kiezen.

Hooguit een jaar. Wat dat betreft heeft dit vijfde deel natuurlijk veel te lang op zich laten wachten. Dat heeft me soms ook aan het twijfelen gebracht over of ik de serie moest doorzetten. Ik vroeg me af of mensen die de vorige delen niet hadden gelezen wel zin in Nachtvlinders zouden hebben. Daarom heb ik dit verhaal zo geschreven dat het ook goed los te lezen is. De lezers van de leesclub, waarvan ongeveer de helft de voorgaande delen niet kende, hebben dit bevestigd; als dit je eerste kennismaking is met Tara & Diego ga je volledig met het verhaal mee. Ik hoorde al van lezers dat het ook andersom kan werken: door Nachtvlinders zijn ze nieuwsgierig geworden naar de eerdere avonturen. Daar ben ik blij om, alle verhalen met dit duo zijn en blijven lekker leesvoer. 

Onder die naam schrijf ik scenario’s voor films en series. Een hele andere tak van sport, die ik minstens zo leuk vind als het schrijven van boeken, maar ook moeilijker. Het format voor een scenario is strakker dan voor een boek. Bovendien werk ik aan films en series met meer mensen samen en ben ik van meer mensen en partijen afhankelijk. Dat maakt dat processen soms langer duren dan me lief is, haha. Op dit moment werk ik in drie verschillende teams aan twee speelfilms en een televisieserie, die hopelijk ook echt gemaakt gaan worden. Of dat lukt is van allerlei zaken afhankelijk en ligt grotendeels buiten mijn macht. Dat maakt het lastig en toch vind ik het een van de leukste dingen om te doen. Elke stap verder vieren we als een overwinning. Zodra er een rode loper uit kan, meld ik het uiteraard!

Dat is me vaker gevraagd en vind ik moeilijk te beantwoorden. In mijn hoofd zie ik Tara en Diego voor me, datzelfde hoor ik van lezers. Ze zijn er al, als het ware. Een acteur, hoe goed ook, zou dat beeld kunnen verstoren. Tegelijkertijd zeg ik geen nee als deze serie verfilmd zou worden. De kans lijkt me klein, vanwege de vele verre locaties waar de verhalen zich afspelen; van Aruba en Mexico tot Hawaï en Zuid-Afrika. Dat jaagt de productiekosten flink omhoog. Wat dat betreft maken andere verhalen, zoals Vlissingen en misschien ook IJsengel – mijn persoonlijke favoriet voor verfilming – meer kans.

Mag ik de vraag voorleggen aan de volgers van Vrouwenthrillers? Ik ben heel benieuwd naar de reacties! 

Met Diego Martinez! Leuke sportieve vent, journalist en wereldreiziger, dus hij heeft ongetwijfeld veel te vertellen. Makkelijk in de omgang ook, vriendelijk en slim, ja, daar kom je een paar uurtjes aan de bar vast goed mee door. 

Tara vind ik uiteraard ook interessant, meer nog dan Diego, maar zij is het type niet om gezellig mee in de kroeg te hangen. Met haar zou ik liever een flink eind gaan wandelen in de natuur om zo tot mooie gesprekken te komen.  

De oorsprong lag in Conwy, zoals ik eerder vertelde. Omdat het verhaal gaat over de smokkel van kinderen had ik een eindstation nodig, een punt waar die kinderen naartoe gebracht werden. Een locatie ver genoeg weg, aan het water, bereikbaar over zee en met een luchthaven in de buurt. Dat werd Kaapstad, Zuid-Afrika. Daar ben ik zelf nog nooit geweest. Jammer, want voor mijn boeken kies ik het liefst plaatsen die ik persoonlijk ken. Gelukkig heeft mijn fysiotherapeut (ik heb last van hielspoor) er een tijdje gewoond en gewerkt en hij heeft me veel over de stad en zijn ervaringen daar verteld. Zo kon ik toch voldoende couleur locale in het verhaal gieten. Google deed de rest.   

Ja, vooral op de problematiek van een alcoholverslaving en de behandeling daarvan, al dan niet in een kliniek. Onverwacht veel mensen reageren daarop, omdat ze het zeggen te kennen uit hun omgeving. Ik denk niet dat er nog een groot taboe op alcoholisme rust, niet zo groot als vroeger althans, maar er open en eerlijk over praten gebeurt toch ook niet zo gemakkelijk. Schaamte speelt daarbij een rol. Het is mooi dat een boek een opening biedt om er toch over te praten. Tara ontkent haar probleem in eerste instantie, ze maakt het kleiner en wil niet luisteren naar de mensen die haar proberen te helpen, totdat het echt niet anders kan. Dan gooit ze zichzelf vol in de strijd en daar is moed voor nodig.   

Dat houd ik nog even geheim! Maar thrillers in boekvorm blijven er sowieso komen. Daarnaast hopelijk ook op tv en het witte doek. Spannende verhalen schrijven is nu eenmaal het liefste wat ik doe.