Ik ben Esther Teunissen, schrijver van historische thrillers. Mijn nieuwste boek Tot het bittere einde speelt zich af in het rampjaar 1672, in Den Haag. Ik hou ervan om feit en fictie te verweven: echte gebeurtenissen en plaatsen, gecombineerd met verzonnen personages en intriges. Zo komt de geschiedenis tot leven alsof je er zelf middenin staat.

Vaak fietste ik, op weg naar mijn werk, langs het standbeeld van Johan de Witt. Op een dag dacht ik: wie was hij eigenlijk? En stapte af. Toen ik zijn verhaal begon te lezen, ging er een wereld voor me open. Het rampjaar 1672 bleek een kantelpunt in onze geschiedenis, met de gruwelijke moord op Johan de Witt als dieptepunt. Wat me vooral trof was hoe verdeeldheid, verharding van standpunten en nepnieuws de samenleving vergiftigde. Er ontstonden twee kampen, net als nu. En geruchten werden als waarheid verkocht. Ik wilde laten voelen hoe zulke gebeurtenissen het leven van gewone mensen volledig ontwrichten.

Ik zou dolgraag een kijkje nemen in Nieuw-Amsterdam, de voorloper van New York. Wat mij fascineert is dat mensen het rijke en veilige leven in de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden achter zich lieten om in een nederzetting terecht te komen waar je je bestaan van de grond af moest opbouwen, met alle onzekerheden van dien. En ook een manier moesten zien te vinden om met de oorspronkelijke bewoners samen te leven. Die mix van hoop, avontuur en spanning lijkt me ontzettend bijzonder om van dichtbij mee te maken.

Mijn eerste versie was veel meer een geschiedenisboek in verhaalvorm. Gaandeweg groeide het uit tot een echte thriller. Ik wist dat de geschiedenis pas ging leven als je die emoties voelbaar maakte. Maar het was best een pittig proces hoor. In mijn nawoord schrijf ik ook: ‘Dit boek heeft tijd nodig gehad om zijn ware vorm te vinden. Net als goede wijn moest het de ruimte krijgen om te rijpen.’

Het is ontzettend bijzonder om te lezen dat lezers geraakt zijn of meegezogen worden in een verhaal dat ik in stilte achter mijn laptop heb geschreven. Schrijven is een eenzame en langdurige bezigheid, dus is het heel fijn als het beloond wordt met positieve reacties.

Dat is met Peer, de man van Anna, de hoofdpersoon. Hij is gewelddadig en manipuleert en staat daarmee het verst van mij af. Juist omdat hij zo weinig raakvlakken met mij heeft, was het een uitdaging om hem geloofwaardig neer te zetten. Ik moest me echt verplaatsen in een manier van denken en handelen die ik zelf verwerp. Dat gold overigens voor veel mannen in die tijd: gedreven door macht en eigenbelang. Ik herken daarin verrassend veel parallellen met leiders van nu.

Veel verhalen over deze periode richten zich op de grote spelers: de prins van Oranje, de raadpensionaris, de regenten. Allemaal ook nog eens mannen. Ik wilde juist laten zien hoe diezelfde gebeurtenissen doordrongen tot in de straten van Den Haag, tot in de levens van gewone mensen. En hoe een vrouw in die chaos haar weg zoekt, ondanks de beperkingen van haar tijd.

Mijn boeken staan ieder op zichzelf, maar er zit wel een rode draad in: thema’s als macht, vrijheid en onderdrukking keren telkens terug. En ook een strijdende vrouw in de hoofdrol. Op dit moment werk ik aan een roman over Lady Deborah Moody, een vrouw die in de 17e eeuw een kolonie stichtte in Nieuw-Nederland. Daar is zoveel over te vertellen dat ik het lastig vind om daar een standalone over te schrijven. Het liefst zou ik daar een trilogie van maken.

Naast Lady Moody ben ik bezig met een psychologische thriller. Dat laatste gaat een stuk vlotter dan een historische roman, omdat er veel minder onderzoek bij komt kijken. En dat is ook wel eens fijn: direct kunnen schrijven zonder eerst uitgebreid archieven of historische boeken in te moeten duiken.